“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”
เมื่อได้รับอนุญาตบ่าวทั้งสองจึงรีบเดินราวกับวิ่ง ไม่อยู่เกะกะสายตาผู้เป็นนายให้มีโมโหอีก
"องครักษ์ฝานสั่งพ่อบ้านฉีควบคุมบ่าวไพร่ให้ดี ให้พวกเขาเลิกหากระพรวนเถิดในจวนข้าหลายวันมานี้วุ่นวายเกินไปแล้ว"
"ขอรับ"
หยางเอ้อหลางเดินเข้ามาในเรือนนอนด้านข้างเตียงนอนของเขาพร้อมกับหยิบกระพรวนสีเงินที่วางอยู่ใต้หมอนขึ้นมาดู จนบัดนี้ตนเองยังไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองนักจะเก็บกระพรวนไร้ค่านี้ไว้ด้วยเหตุอันใด เพียงแต่ความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อได้สัมผัสมันทำให้นึกถึงความทรงจำที่ขาดหายไปเมื่อนานมาแล้ว
ตอนนั้นที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนความทรงจำบางอย่างขาดหายไป คงเป็นเพราะเสียงกระพรวนที่ยังติดอยู่ในความทรงจำขณะนั้นทำให้เขาคล้ายจะนึกเรื่องบางเรื่องออก เมื่อตั้งใจดูอย่างละเอียดอีกครั้งเขาพบอักษรสลักคำว่า สิบสาม ตัวเล็กๆ อยู่บนกระพรวน อักษรนี้ไม่ใช่ว่าช่างธรรมดาจะสามารถสลักได้งานฝ
