แม้จะตะบึ่งรถกลับมาถึงที่ทำงานได้สำเร็จ และตอนนี้ก็กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานประจำตำแหน่งแล้ว แต่ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
เขาไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดกับงานที่มีอยู่ล้นมือมาก่อน ทุกครั้งที่มีงานใหม่ๆ เข้ามามันสร้างความท้าทายให้ยิ่งนัก แต่ตอนนี้... ตอนนี้กลับโมโห อารมณ์เสีย แม้กับกระทั่งเลขาอย่างจูเลียก็ไม่เว้น
“บ้าชิบ นี่เราเป็นอะไรไปนะ” มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ พยายามเรียกสติกลับคืนมาให้ได้มากที่สุด แต่ให้ตายเถอะ สติสะตังแทบทั้งหมดมันไปกองอยู่ที่แทบเท้าของวาดดาวแทน
“เด็กบ้า! เธอเป็นผีหรือไง หลอกหลอนฉันอยู่ได้”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมเตโอที่กำลังคุกรุ่นไปด้วยโทสะกระชากเสียงถามออกไป
“ใคร”
“จูเลียเองค่ะ ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ”
“เข้ามา”
จูเลียเดินขาสั่นพรั่บๆ เข้ามา หน้าตาของหล่อนซีดเผือด ก็ตั้งแต่ทำงานรับใช้เมเตโอมาหลายปี ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เมเตโอจะอารมณ์เสียได้ร้ายแ
