ตอนที่ 2
870 Words
“กลับมาแล้วครับคุณปู่”
เมเตโอเอ่ยทักทายญาติสนิทเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ด้วยความเคารพ
“วันนี้กลับช้ากว่าทุกวันนะแม็ต”
“พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะครับ”
“อุบัติเหตุ?” สีหน้าของโอลิเวอร์เต็มไปด้วยความตกใจ
“แค่เล็กน้อยเท่านั้นครับคุณปู่ ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณปู่สบายใจได้เลยครับ” เมเตโอเดินเข้าไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้ารถเข็นของโอลิเวอร์ พร้อมกับระบายยิ้มกว้าง
“วันนี้คุณปู่ดื้อกับป้าเกรซหรือเปล่าครับ”
“ปู่ไม่ใช่เด็กๆ แล้วแม็ต”
“ไม่ใช่เด็กๆ แต่ก็ชอบดื้อไม่ยอมกินยาเนี่ยครับ”
โอลิเวอร์ทำหน้าเซ็งจัด
“ยามันขม แกก็รู้นี่แม็ต และอีกอย่างปู่ก็อาการดีขึ้นกว่าเดิมเยอะแล้วด้วย”
“ถึงจะอาการดีขึ้น แต่คุณหมอยังไม่สั่งให้หยุดยานะครับ ยังไงคุณปู่ก็ต้องกินยาทุกวันเหมือนเดิม”
“นี่แกกล้าออกคำสั่งกับปู่ของตัวเองเชียวหรือ”
เมเตโอหัวเราะเบาๆ “ผมต้องทำทุกอย่างนั่นแหละครับ เพื่อให้คุณปู่ยอมกินยา”
โอลิเวอร์มองค้อนหลานชายอย่างขัดใจ “แกมันก็ดีแต่ขัดใจปู่อยู่ร่ำไปเลย ทำไมไม่ยอมตามใจปู่บ้าง”
“ก็ถ้าคุณปู่หายดีเมื่อไหร่ ผมจะยอมทำตามใจคุณปู่ทุกอย่างครับ คุณปู่ตกลงไหมเอ่ย”
สีหน้าของโอลิเวอร์เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มทันที “งั้นปู่จะกินยาทุกมื้อ ทำกายภาพบำบัดตามหมอสั่งอย่างเคร่งครัด”
“นั่นแหละครับดีที่สุด”
“แต่แม็ตต้องแต่งงาน”
เมเตโอทำเสียงพึมพำรู้ทันในลำคอ “ผมนึกอยู่แล้วเชียวว่าคุณปู่จะต้องพูดเรื่องนี้”
“ปู่ก็จะพูดจนกว่าแกจะยอมใจอ่อนแต่งงานนั่นแหละ ว่าไงล่ะ จะยอมแต่งงานได้หรือยัง อายุก็สามสิบกว่าแล้วนะ”
ศีรษะทุยสวยของเมเตโอส่ายน้อยๆ ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม “ผมยังสนุกกับชีวิตโสดอยู่น่ะครับคุณปู่”
“แกสนุกกับชีวิตโสด แล้วแกไม่นึกสงสารปู่บ้างหรือไง ที่ต้องอดทนรออุ้มเหลนน่ะ บางทีปู่อาจจะตายก่อนก็ได้”
“ไม่เอาครับอย่าพูดแบบนี้สิครับ คุณปู่จะต้องอยู่จนได้อุ้มเหลนนั่นแหละครับ”
โอลิเวอร์ทำหน้าเซ็ง เบื่อหน่าย
“แกก็ดีแต่พูดแบบนี้นั่นแหละ แล้วเมื่อไหร่ปู่จะได้อุ้มเหลนล่ะ ในเมื่อแกไม่ยอมคบหากับผู้หญิงคนไหนเป็นตัวเป็นตนสักที เอาแต่หว่านเสน่ห์ไปเรื่อย”
เมเตโอถอนใจเบาๆ ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มเช่นเดิม “ก็ผมยังหาไม่เจอนี่ครับ”
“ปู่ช่วยหาให้เอาไหม”
หลานชายรีบส่ายหน้า
“ผมว่าปู่กับผมรสนิยมในเรื่องของสตรีไม่ตรงกันอย่างมากเลยครับ ให้ผมหาเองดีกว่า”
เมเตโอยังจำผู้หญิงคนล่าสุด ลูกสาวเพื่อนสนิทของโอลิเวอร์ได้เป็นอย่างดี ผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลัง สวมใส่แว่นตา และวันๆ ก็เอาแต่ท่องบทสวดมนต์ ซึ่งเขาไม่ชอบเลย
“แกไม่ชอบผู้หญิงเรียบร้อยหรือไง”
“เรียบร้อยแบบธรรมดาน่ะชอบครับ แต่ถ้าเรียบร้อยปานแม่ชีผมก็ไม่ไหว คือผมยังไม่อยากบวชเรียนน่ะครับ”
โอลิเวอร์ทำหน้าหมั่นไส้
“แกก็ชอบแต่พวกผู้หญิงเร่าร้อน ไฟแรงสูงนั่นแหละ ผู้หญิงพวกนี้เอามาทำเมียชั่วคราวน่ะได้ แต่ถ้าจะให้เอามาเป็นแม่ของลูกคงต้องคิดให้หนักๆ เชียว”
เมเตโออมยิ้ม “ผมนอนกับผู้หญิงมากมาย แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะเอาผู้หญิงพวกนั้นมาเป็นคู่ชีวิตหรอกครับ ก็แค่สนุกไปวันๆ ตามประสาชีวิตผู้ชายโสด”
“แล้วเมื่อไหร่แกจะหยุดสักทีล่ะ” โอลิเวอร์ยังคงมีความหวัง “เมื่อไหร่แกจะแต่งงานแต่งการเป็นเรื่องเป็นราวสักที”
“คงต้องรอผมเจอคนที่ใช่ก่อนน่ะครับ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ เมื่อไหร่แกจะเจอ”
คราวนี้คนเป็นปู่ครางเสียงแหบแห้ง ความหวังที่หล่อเลี้ยงในหัวใจแห้งเหือดลงไปอย่างน่าใจหาย
“ผมก็ยังไม่รู้เลยครับ แต่ถ้าวันนี้มาถึงเมื่อไหร่ ผมจะบอกคุณปู่เป็นคนแรกเลยดีไหมครับ”
“ปู่จะอยู่ถึงวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ถึงสิครับ คุณปู่ยังแข็งแรง ต้องอยู่กับผมไปอีกนาน”
โอลิเวอร์มองค้อนหลานชาย
“อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ปู่หิว”
“ครับคุณปู่”
แล้วเมเตโอก็ลุกขึ้นและเดินหายออกไป
โอลิเวอร์มองตามร่างของหลานชายไปด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะหันไปถามแม่บ้านคนสนิท “หล่อนว่าฉันจะอยู่ถึงวันที่เจ้าแม็ตมันมีเมียหรือเปล่าแม่เกรซ”
“อิฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ”
“หล่อนนี่... ให้กำลังใจฉันบ้างไม่ได้หรือไง” โอลิเวอร์ทำตาขุ่นใส่แม่บ้านคนสนิท
“เอ่อ อิฉันก็พูดไปตามความจริงน่ะค่ะ ว่าแต่คุณท่านหิวแล้วใช่ไหมคะ อิฉันจะได้พาไปที่ห้องอาหาร”
โอลิเวอร์พยักหน้าเศร้าๆ และปล่อยให้แม่บ้านเข็นรถที่ตัวเองนั่งอยู่ไปห้องอาหารโดยไม่ขัดข้อง
- Writer
