Dire-diretso ang mga paa ko at kahit nagpupuyos ako sa galit ay sinigurado ko pa ring hindi iyon ang emosyong makikita sa aking mukha.
Normal lang naman sigurong hindi ko gustong makita ng lahat na naaapektuhan ako.
Nakakuyom ang mga kamay ko pero kaagad kong ibinukas ang mga iyon para naman ay magmukha akong kalmado kahit na sa totoo lang ay gusto ko na talagang magdabog.
Ang dahilang ito— ang mababang tingin sa akin ng mga tiyahin at tiyuhin— ang isa sa napakaraming dahilan kung bakit ayaw kong umuwi rito.
Akala ko ay si Gian lang ang tinatakasan ko, kanina ko lang na-realize na marami pala sila. Marami silang kulang na lang ay husgahan maging ang mga kuko ko sa paa!
I couldn’t stand them!
Hindi ko kaya at mahirap talagang mag-adjust para sa kanila. At kung sila lang din naman an
