เหตุการณ์แม้จะไม่ตึงเครียดเหมือนคราแรกแต่ก็ไม่ได้ดีมากสักพักฮ่องเต้ที่มีราชกิจต่อก็ต้องรีบกลับวังหลวง แต่ก่อนกลับก็ไม่วายเรียกตัวหนิงเอ๋อออกมาด้วย
นางเองก็ไม่รู้ว่าต้องปฎิเสธเช่นไรทำให้ลุกเดินออกมาโดยมีสายตามที่แข็งกร้าวมองตามอยู่ไม่ห่าง
"เจ้าเป็นเช่นไรสบายดีหรือไม่"เมื่ออยู่กันสองคนน้ำเสียงที่อ่อนโยนก็ถามขึ้น
"หม่อมฉันสบายดีเพคะ" หนิงเอ๋อตอบปัดไปหวังให้เขารีบจบบทสนทนาที่มีสาตาคมอีกคู่จ้องมองอยู่มันชั่งแสนอึดอัดมาก
"ข้าหมายถึงใจเจ้าเป็นเช่นไร ข้าเป็นห่วงเจ้านะหนิงเอ๋อถึงแม้ข้าจะดูแลเจ้าไม่ได้แต่ข้าก็จะคอยอยู่ข้างกายเจ้าไม่หายไปไหนรอเจ้ากลับมาหาข้าเสมอ"
หนิงเอ๋อมองดูใบหน้าที่ดูจะมีเรื่องทุกข์ระทมใจแล้วยิ่งรู้สึกงวยงงกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ นางไม่รู้ว่าสถานการณ์สมัยก่อนเป็นเช่นไรจึงไม่กล้าออกตัวเยอะแต่ก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ผิดๆ นี้ยืดเยื้อไปไกล
"หม่อนฉันว่าพระองค์ควรตัดใจจากหม่อนฉัน
