มาเฟียตัวร้ายกับเลขาสุดเฉิ่ม

บทที่4

"พอได้แล้วค่ะ คุณซอนญ่าคุณแอนนา"ดาริกาเธอทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ไหวจึงก้าวเท้าหมายจะเดินเข้าไปห้าม แต่น้ำอันเพียงน้อยนิดมีหรือจะสู้กองไฟกำลังลุกโชนได้

"บอสทำอะไรสักอย่างสิคะ เห็นไหมว่าทั้งสองตบตีแย่งชิงบอสอยู่"

"แล้วจะให้ฉันทำอะไร เธอเองก็ยืนดูอยู่เฉย ๆ เดี๋ยว ถ้าพวกเธอเหนื่อยก็จะหยุดเอง"โดมินิคพูดออกมาอย่างไม่ยี่หระ ดาริกามองเขาด้วยสายตาแห่งความผิดหวังจนคนถูกมองถึงกับรู้สึกใจกระตุกวูบเมื่อได้เห็นสายตาคู่นั้นผ่านเลนส์แว่นตา

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ รินบอกให้หยุด"

เพียะ พลั๊ก

ดาริกาโยนเอกสารลงกับพื้นก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะแยกให้ทั้งสองออกจากกัน แต่มันก็ดันเกิดความผิดพลาด ความชุลมุนในตอนนั้นเป็นเหตุให้ฝ่ามือของใครก็ไม่อาจจะทราบได้ฟาดเข้าใส่ใบหน้าของดาริกาจนเต็มแรง และบวกด้วยความไม่ทันระวังจึงทำให้ร่างของดาริกานั้นล้มลงกับพื้นและความโชคร้ายของเธอมันยังไม่หมดแค่เพียงเท่านั้นเมื่อศีรษะฟาดกับมุมขอบโต๊ะทำเอาหญิงสาวถึงกับเลือดตกยางออก

"ว๊าย"

"ดาริกา"นางแบบสาวทั้งสองคนร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนทั้งคู่จะถอยขยับออกไปยืนตรงอื่น ส่วนโดมินิค นั้นเขาถึงกับเรียกชื่อของหญิงสาวจนเสียงหลงไม่คิดว่าเธอจะใจกล้าบ้าบิ่นเข้าไปห้ามศึกของสองนางแบบดัง

"เจ็บ"สีหน้าบิดเบี้ยวเหยเก๋ด้วยความเจ็บ ปลายนิ้วมือเอื้อมไปสัมผัสตรงบริเวณศีรษะ ร่างกายถึงกับอ่อนล้าเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงกับความเหนียวหนืดของเลือด

"ดาริกา เธอเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนไหม"

"อย่ามาแตะต้องตัวริน"ดาริกาสะบัดแขนของโดมินิคออกเมื่อเขากำลังเข้ามาช่วยพยุงเธอ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือดของดาริกาหันมามองหน้าของเจ้านายตนเองอย่างเชื่องช้า น้ำตาเอ่อคลอด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังในตัวของชายหนุ่ม

"รินไม่นึกเลยนะคะว่าบอสจะเป็นผู้ชายที่ไร้หัวใจขนาดนี้ บอสยืนมองผู้หญิงตบตีแย่งชิงบอสกันอย่างไม่คิดจะรู้สึกอะไรทุกอย่างมันเหมือนเรื่องสนุกที่มันจะต้องเกิดขึ้นให้บอสได้เห็นในทุก ๆ วัน"

"ดาริกา มันจะมากเกินไปแล้วนะ"โดมินิคกัดฟันกรอดด้วยอารมณ์โกรธเพราะไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนกล้าต่อว่าเขาเช่นนี้ ดาริกาเธอเป็นคนแรกที่กล้าท้าทายอำนาจมืดของเขา

"มันไม่มากไปหรอกค่ะ บอสมันก็เป็นแค่ผู้ชายไร้หัวใจ รักใครไม่เป็น"

"ฉันบอกให้หยุดพูดดาริกา"

"ไม่ค่ะ รินไม่หยุด บอสมันเป็นคนไม่มีหัว"

เพียะ

ใบหน้าของดาริกาสะบัดไปตามแรงตบของโดมินิคจนร้างของเธอล้มกระแทกลงกับพื้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับผู้มีอำนาจใหญ่ในบริษัทแห่งนี้เดินก้าวออกมาจากลิฟต์ผู้บริหาร

"หนูดาริน"มาดามแสงเดือนฉายเอ่ยชื่อของหญิงสาวออกมาก่อนจะเดินปรี่เข้าไปหาร่างของดาริกาซึ่งกำลังนอนคุดคู้ตัวเข้าหาก้มใบหน้าซ่อนน้ำตากับพื้น แรงตบจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ดาริกาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ยากจะพยุงตัวเองลุกขึ้นได้ มาดามแสงเดือนฉายรีบเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงแขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างเล็กของดาริกาเอาไว้เพื่อต้องการปกป้องไม่ให้ลูกชายของตัวเองเข้ามาทำร้ายอีก

"นี่มันเรื่องอะไรกันนิค ทำไมถึงต้องลงไม้ลงมือตบตีหนูดารินถึงขนาดนี้"น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยถามบุตรชายด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นหนุ่มใหญ่เธอไม่เคยสอนให้โดมินิคมีนิสัยทำร้ายร่างกายผู้หญิงแบบนี้

"ผม...คือว่าผม"โดมินิคถึงกับได้สติขึ้นมาก็ตอนที่ร่างของดาริกาลงไปนอนลงกับพื้นด้วยน้ำมือของเขา ดวงตาสั่นไหวมองฝ่ามือใหญ่สั่นของตัวเองสลับกับร่างของหญิงสาว เขาอยากจะขอโทษเธอ

"ดาริน ผมขอโทษ"

"มาดามคะ รินต้องการลาออกค่ะ"

ภายในห้องทำงานของประธานบริษัทปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแสนอึมครึมชวนน่าอึดอัด หญิงสาวสามคนนั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา ส่วนตัวเข้าปัญหาอย่างโดมินิคนั่งหน้าสลดอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน

ปั้ง

ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดลงบนโต๊ะทำงานของลูกชายจนเกิดเสียงดังทันทีเมื่อได้ดูภาพบันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านกล้องวงจรปิดหน้าห้องทำงาน

"บ้าบอที่สุด พวกเธอนี่มันยังไงกัน ตบตีแย่งผู้ชายหน้าไม่อาย"วาจาร้ายกาจถูกพ่นออกจากปากของมาดามใหญ่ทำเอาสองนางแบบถึงกับตัวสั่นก้มหน้าหลบสายตาหนี

"ใครให้เธอพวกเธอก้มหน้ากันห้ะ เงยหน้าขึ้นมามองฉันนี่สิ จะกลัวอะไรกันทำหน้าด้าน ๆ ของพวกเธอให้หมั่นเข้าไว้เหมือนเวลาตบตีแย่งผู้ชายสิ"แม้จะมีอายุย่างเข้าสู่วัยเลขห้ามานานหลายปี แต่มาดามแสดงเดือนฉายคนนี้ยังคงสวยจนผู้เป็นสามีคอยตามหึงหวงอยู่เป็นประจำ มาดามชาวไทยแท้ถลึงตามองแม่นางแบบสาวอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว

"เป็นถึงนางแบบดัง แต่ทำตัวไม่ต่างอะไรกับโสเภณีข้างถนน หึ"น้ำเสียงเย้ยหยันบวกด้วยคำพูดของมาดามแสงเดือนฉายนั้นทำเอาสองนางแบบสาวถึงกับหน้าชาหดเหลือแค่เพียงสองนิ้ว พวกเธอจะรู้ไหมว่าการกระทำของตนเองภายในคลิปนั้นไม่ได้เป็นที่น่าพอใจต่อมาดามแสงเดือนฉายเลยสักนิด

"แม่ขอสั่งห้ามไม่ให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับแม่นางแบบสองคนนี้อีก"

"แต่คุณโดมินิคมีอะไรกับพวกหนูสองคนแล้วนะคะ คุณโดมินิคต้องรับผิดชอบพวกเราสองคนค่ะ"

"โสเภณีแบบพวกเธอฉันคงยกมาเป็นสะใภ้ให้อยู่ร่วมใช้นามสกุลไม่ได้หรอกนะ"ราวกับมีน้ำกรดถังใหญ่สาดใส่เข้าใบหน้าของซอนญ่าและแอนนา แววตาดุร้ายราวกับเสือใหญ่ทำให้ทั้งคู่ไม่กล้าต่อกรแม้ในใจจะนึกขุ่นเคืองกับคำพูดประโยคนั้นมากแค่ไหน

"นิค แม่ขอสั่งห้ามไม่ให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับแม่นางแบบสองคนนี้อีก"

"ครับ"โดมินิคไม่ได้สนใจไยดีกับแม่นางแบบสาว ตอนนี้สายตาของเขาเอาแต่จับจ้องมองใบหน้าของดาริกา ความรู้สึกผิดกัดกินภายในหัวใจเมื่อได้เห็นว่าบนใบหน้าของเธอนั้นมีรอยฝ่ามือใหญ่ของเขาประทับอยู่ ความคิดไร้สติทำให้เขาเผลอทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้ง ๆ ดาริกาทำดีกับเขาทุกอย่างไม่ว่าเขาจะใช้ให้เธอทำอะไรดาริกาก็ไม่เคยขัด แต่เขากลับทำร้ายเธอด้วยน้ำมือของตัวเอง

'คุณมันไม่มีหัวใจ'

เพราะคำพูดนี้ทำให้เขาพลาดพลั้งทำร้ายเธอไป แม้ว่าคำพูดของดาริกานั้นจะถูก เขามันเป็นผู้ชายไม่มีหัวใจ แต่ถ้าลองได้รักใครเขาทุ่มให้หมดหน้าตัก

"เชิญเธอสองคนออกไปจากบริษัทของฉันได้แล้ว และก็อย่าเสนอหน้าด้าน ๆ มาที่นี่อีก"

"ไม่ค่ะ พวกเราสองคนจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าคุณโดมินิคสัญญาว่าจะรับผิดชอบพวกเราสองคน"

"ใช่ค่ะ แอนนากับพี่ซอนญ่าเป็นผู้หญิงย่อมเสียหาย คุณโดมินิคได้พวกเราสองคนแล้วต้องรับผิดชอบนะคะ"

"ผู้หญิงอย่างเธอสองคนมีอะไรให้ดูน่าเสียหาย ขายหอยเป็นกิจวัตรประจำวันแล้วไม่ใช่หรือไง อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่ากลิ่นความคาวของพวกเธอสองคนมันคละคลุ้งขนาดไหน"นางแบบสาวสองคนลุกขึ้นยืนริมฝีปากสวยอ้าออกกว้างเตรียมจะแผดเสียงกรีดร้องออกมา แต่ทุกอย่างกลับหยุดชะงักเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนสีดำของบอดี้การ์ดกำลังจ่อมายังร่างของเธอทั้งสองคน

"กรี๊ดให้ดัง ๆ เลยนะ ถ้าเกิดเจ็บคอขึ้นมาฉันจะสั่งให้การ์ดแจกลูกปืนให้อมคนละเม็ดสองเม็ด"น้ำเสียงดุดันแฝงไปด้วยความจริงจังทำให้หญิงสาวทั้งสองหุบปากเข้าหาใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือด

"ลากตัวผู้หญิงสองคนนี้ออกไป ถ้าขัดขืนก็ยิงได้เลย"

"ครับมาดาม"บอดี้การ์ดทั้งสามเดินเข้าไปคว้าแขนเรียวเล็กของสองนางแบบสาวก่อนจะลากให้ออกไปจากห้องทำงาน แม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่พวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขืนเนื่องจากมีปลายกระบอกปืนสีดำจ่ออยู่ตรงด้านหลัง แค่เพียงพวกเธอขัดขืนกระสุนปืนก็พร้อมจะยิงทะลุร่างของเธอทั้งคู่โดยทันที