บทที่6
1030 Words
ภายในห้องพักขนาดกลางมีร่างของดาริกากำลังเอนกายลงนอนบนเตียงหลังจากทายารอยฟกช้ำแผลบนใบหน้าเสร็จ ผ้าห่มผืนใหญ่หนาถูกคว้าขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองเอาไว้ ดวงตากลมโตใสหันมองไปยังนอกหน้าต่างด้วยสายตาอันแสนเหม่อลอย
"คุณมันเป็นผู้ชายที่ไร้หัวใจ"ริมฝีปากเม้มเข้าหาเธอต่อว่าชายหนุ่มด้วยน้ำเสียสั่นไหว น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาหยดลงบนหมอนนุ่ม ตลอดเวลาโดมินิคดีกับเธอเสมอมาแม้ว่าดีในสถานะเจ้านายกับลูกน้อง แต่เขาก็ไม่สมควรทำร้ายร่างกายของเธอเช่นนี้ แต่นี่ดูสิเธอจะกล้าออกไปพบหน้าใครได้ในเมื่อเขาได้ฝากรอยร้าวไว้บนใบหน้าของเธอเช่นนี้
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์แผดเสียงร้องดังลั่น ปลายชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์นั้นคือเพื่อนสมัยเรียนอย่าง
'คริสตัล'
"ฮัลโหลคริสตัล"น้ำเสียงสั่นเครือของดาริกาทำให้ปลายสายที่กำลังยิ้มหน้าบานถึงกับต้องหุบยิ้มลงทันที
"ดารินนี่เธอเป็นอะไร เธอกำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้นเหรอ"คริสตัลเพื่อนชาย ใจหญิงเพียงคนเดียวของเธอในสมัยเรียนมหาลัยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจพลันตัดตัวจากโซฟาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเตรียมตัวคว้ากระเป๋าสะพายเปิดประตูเดินออกไปจากห้องพักเมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่สดใสของเพื่อนสาวดั่งเช่นในทุก ๆ ครั้ง
"คริสตัล ฮึก"
"เธออยู่ที่ไหนฉันกำลังจะไปหา"คริสตัลเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนและรู้สึกเป็นห่วงในตัวของเพื่อนสาวร่างใหญ่ของชายใจหญิงรีบเดินไปยังลานจอดรถด้วยความรีบร้อนเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเพื่อนสาวดังเล็ดลอดเข้ามา
"ฉันอยู่ที่ห้องพักคริสตัล"
"โอเค ฉันจะรีบไป"คริสตัลไม่รอช้าเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งในรถ ฝ่าเท่าใหญ่เหยียบคันเร่งพุ่งหน้าไปยังคอนโดที่พักของเพื่อนสาวด้วยความเร็วด้วยความร้อนใจ
"กรี๊ด"เสียงกรีดร้องดั่งเช่นเสียงของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและไหนจะรอยบวมช้ำใหญ่ สายตาตกตะลึงจ้องมองใบหน้าของเพื่อนสาวทันทีเมื่อเธอเปิดประตูออกมาต้อนรับเขา
"เธอไปโดนอะไรมา ดาริน"
"เข้ามาข้างในก่อนสิ"ดารินเดินนำเข้าไปด้านในโดยมีคริสตัลเดินตามหลังเข้าไปติด ๆ ทั้งคู่ทรุดกายนั่งลงบนโซฟา โดยมีดาริกากำลังใช้นิ้วมือปาดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเองออก
"จะบอกได้หรือยังว่าไปโดนอะไรมา ทำไมสภาพของเธอถึงได้เป็นแบบนี้"
"ฉันโดนตบ"
"ใครกล้าตบแกบอกฉันมา ฉันจะไปกระชากหนักศีรษะมันมากระทืบ"คริสตัลว่ากับพร้อมแสดงสีหน้าท่าทางฉุนเฉียว
"คุณโดมินิค"
"แกว่าอะไรนะ ผู้ชายที่แกแอบชอบนี่นะเหรอเป็นคนตบแก"คริสตัลแทบไม่อยากจะเชื่อจนดาริกาต้องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง คริสตัลถึงกับอ้าปากตาค้างติ่งเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเพื่อนรัก
"เธอหยุดชอบผู้ชายคนนี้เลยนะ นี่เป็นคำสั่ง"
"ถ้ามันทำง่ายตามที่พูดมันก็คงจะดีนะคริสตัล"ดาริกาถอนหายใจออกมาเอนกายพิงผนังโซฟาด้วยความเศร้าใจ แม้จะบอกให้ตัดใจจากเขามากเท่าไหร่แต่มันก็กลับกลายเป็นว่าหัวใจของเธอนั้นร้องเรียกหาโดมินิคมากยิ่งขึ้น
"ฉันล่ะไม่รู้จะพูดกับเธอยังไงดี ผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้หยุดรักหยุดชอบเสียเถอะดาริน คุณโดมินิคเจ้าชู้ขนาดไหนเธอก็น่าจะรู้ดี ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถจะหยุดความเจ้าชู้ของเขาได้เลยสักคน"ความเจ้าชู้ของโดมินิคขึ้นชื่อเลื่องลือเป็นที่ไหน ๆ ใคร ๆ ต่างก็พากันรู้ดี ผู้หญิงสำหรับโดมินิคก็ไม่ต่างอะไรกับถุงเท้าที่เขาใช้แล้วก็ทิ้งไม่นำกลับมาใช้ใหม่ให้ส่งกลิ่นรบกวนจิตใจ
"ตัดใจจากคุณโดมินิคเสียเถอะนะ ไม่มีใครหยุดความเจ้าชู้ของเขาได้หรอกดาริน"
"แต่ฉันเชื่อว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งสามารถหยุดความเจ้าชู้ของลูกชายฉันได้"สองเพื่อซี้หันกลับไปมองยังประตูห้องพักที่เปิดอ้าต้อนรับการมาของใครบางคน
"มาดามแสงเดือนฉาย"ทั้งสองลุกขึ้นยืนมองผู้มาใหม่ด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมายังที่นี่
"อะไรนะคะ มาดามจะมาตามรินให้กลับไปทำงานเป็นเลขาคุณนิคเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอคะ"ดาริกาเผลอตะโกนถามด้วยความตกใจเมื่อได้ยินจุดประสงค์ในการมายืน ณ ห้องพักของเธอในครั้งนี้
"ใช่ ฉันจะมาตามหนูรินกลับไปทำงาน"
"แล้วทำไมตอนแรก มาดามถึงได้อนุมัติให้รินลาออกได้ล่ะคะ ในเมื่อ"ดาริกาเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะตอนที่เธอขอลาออกมาดามเป็นคนเซ็นอนุมัติในการลาออกให้เธอเองกับมือ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้
"เพราะว่าฉันมีเหตุผล"
"เหตุผลอะไรคะ พอจะบอกรินได้ไหม"
"ฉันแค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่างก็เท่านั้น และตอนนี้ฉันก็พอจะเดาอะไรบางอย่างได้ ขาดก็แต่เพียงคำตอบที่แน่ชัดซึ่งหนูรินจะต้องเป็นคนไปเอาคำตอบนั้นมา"
"ซึ่งงานนี้ต้องมีคนช่วย"มาดามแสงเดือนฉายหันไปมองคริสตัลที่นั่งเงียบฟังบทสนทนา คริสตัลถึงกับมีสีหน้าแตกตื่นเมื่อมาดามคนสวยแพ่งมองมายังตัวเธอด้วยสายตาเล่ห์กล
"มาดามจะให้คริสตัลช่วยอะไรดารินอย่างนั้นเหรอคะ"
"เรื่องง่าย ๆ ที่คริสตัลทำมันได้เป็นอย่างดี"สองชายหญิงถึงกับหันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย เท่าจากการฟังคำพูดของมาดามมันยิ่งทำให้ทั้งคู่จับใจความในเรื่องนี้ไม่ได้
- Writer
