วิว่าแอบมองตั้งแต่มากินอาหารเงียบๆเพื่อรอโอกาสดีๆจะเข้าไปหา เธอรอจังหวะที่รันจะอยู่คนเดียวแต่ก็ยังไม่มีเลยได้แต่มองพวกเขาคุยกันด้วยความสนุกสนานเหมือนไม่ได้ทำให้ใครเจ็บปวด รอยยิ้มและหัวเราะพวกนั้นทำให้เธออิจฉามาก พวกเขาถ่ายรูปกับอย่างมีความสุข
ทำไมผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้นถึงไม่ใช่เธอ
วิว่าคิดอย่างเครียดแค้น
"วันไหนเขาเขี่ยแกทิ้งเมื่อไรฉันจะตามไปเหยียบให้จมดินจนหาทางขึ้นไม่ได้เลย!" วิว่าพูดก่อนจะไปจากห้องอาหารด้วยความเจ็บปวดปนแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอรู้จักกับอีริคมากพอจะสมควร เธอรู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้างและนั่นทำให้ไม่กล้าพอจะเสี่ยงตายที่นี่ด้วย
มันต้องมีสักวันที่โอกาสจะเป็นของเธอ
อีกโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความสุขและสนุกมาก พูดคุยด้วยเรื่องราวต่างๆที่คิดออก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะไม่ได้จากหายไปเลยแม้แต่นาทีเดียว ประกายในตาเต็มไปด้วยความสุข
"พี่ลักรู้แล้วใช่ไหมเรื่องรันกับพี่อีริค" รันถาม
