วิวาห์ซาตาน

คนจริง

สิ่งที่ผู้หญิงในชุดเจ้าสาว อย่างชนัญชิดาทำได้ตอนนี้ ก็เห็นจะมีเพียงการฉีกยิ้มออกไป อย่างน้อยๆ เธอก็ไม่ควรล้มเลิกงานแต่งงานลงง่ายๆ เพราะนอกจากเธอจะไม่ต้องตกเป็นขี้ปากของใครต่อใคร พ่อแม่ของเธอจะได้ไม่ต้องอับอายเช่นกัน

งานแต่งงานวันนี้ พิธีรีตองช่างแตกต่าง ผู้ที่รับบทบาทเจ้าบ่าว สวมแหวนเพชรน้ำงามให้เธอต่อหน้านักข่าว โดยที่เธอไม่เข้าใจเลย ว่าเขารู้ได้อย่างไร ว่าแหวนที่เขานำมาเธอจะใส่ได้ แต่ก็น่าแปลกเกินกว่าจะบรรยาย เพราะเธอใส่ได้พอดิบพอดี

เธอลอบมองว่าที่เจ้าบ่าวข้างกายอีกครั้ง ไม่อาจจะปฏิเสธได้ ว่าเขาดูดีไม่แพ้เจ้าบ่าวตัวจริงของเธอ แต่ถ้าจะให้เธอแสดงอาการโลดเต้นพอใจ เมื่อว่าที่เจ้าบ่าวจำเป็นหน้าตาดีสมใจ หรือแม้กระทั่ง สินสอดมันมากมายจนน่ายินดี แต่เธอก็ทำแบบที่กล่าวมาไม่ได้อยู่ดี

เพราะผู้ชายที่เธอรัก และอยากจะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คนนี้..

"เรียบร้อยครับนาย"

เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เดินเข้ามากระซิบบอกผู้ชายที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวเบาๆ เขามองมาที่เธอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ พร้อมๆกับการโค้งศีรษะลงเบาๆ

"กันนักข่าวออกจากพื้นที่ แจ้งพ่อแม่ฝั่งเจ้าสาวด้วย ว่าห้ามให้ข่าว แล้วฉันจะพาเจ้าสาวออกไปทางประตูด้านหลัง!"

เขาออกคำสั่ง โดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยทั้งนั้น

"เดี๋ยวก่อน จะพาฉันไปไหน"

เธอคว้าหมับที่มือหนา ที่ทำการจับมือเธอในก่อนหน้า ก่อนจะจงใจใช้สายตาเพื่อบ่งบอก ว่าเธอไม่เข้าใจ

"คุณไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป คุณแต่งงานกับผม คุณก็ควรจะไปอยู่กับผม"

"เดี๋ยว เรื่องบ้าบออะไรกัน เราเพียงแค่กู้หน้าอย่างนั้นไม่ใช่หรอ คุณควรอยู่รอให้เสร็จงาน แล้วฉันจะหาทางออกเรื่องนี้เอง"

"คุณจะหลอกใช้ผมแก้หน้า พอหลบสายตาพวกนักข่าว เรื่องของเราก็จบอย่างนั้นเหรอ.."

"แล้วมันยังไง เรื่องของเรา มันควรมีต่ออย่างนั้นสิ!"

"คนอย่างผม ไม่เสียเวลากับใครฟรีๆ"

เธออึ้งไปทันทีกับคำที่เขาบอกกล่าว ก่อนจะเห็นนักข่าวกลุ่มหนึ่งเริ่มจะขยับกันเข้ามา

"หรือคุณจะบอกนักข่าวล่ะ ว่าเจ้าบ่าวตัวจริงของคุณ.. มันทิ้งคุณไปแล้ว!"

"นี่คุณ!"

"มันทิ้งคุณไปอยู่กับผู้หญิงตัวจริงของมัน ที่ผ่านมา มันแค่หลอกกินคุณเล่นๆเท่านั้น!"

"ฉันยังซิง!"

จากนั้นรอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นมาที่มุมปากทันที โดยที่เธอไม่เข้าใจ ว่าต้องมาอธิบายเรื่องแบบนั้นให้คนอื่นฟังทำไม

"คุณเห็นสีหน้าพ่อกับแม่ของคุณไหม.. คุณว่าตอนนี้ท่านสบายใจมากแค่ไหน คุณจะลองฉีกหน้าท่านง่ายๆ เพียงเพราะอยากเอาแต่ใจอย่างนั้นเหรอ.."

"นี่คุณ ฉันไม่ได้เอาแต่ใจ.."

เธอรีบเถียงกลับไป ในขณะที่เขารีบหันมาสบตาทันที

"แล้วที่เป็นอยู่คืออะไร ผมไม่ใช่นายณัฐวัฒน์ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงเอาแต่ใจ และผมก็ไม่ได้มีเวลามาเล่นตลกอะไรกับใครนานๆ"

เธอเชิดหน้าขึ้นแบบทันควัน อยากเถียงหรือพูดอะไรมากกว่านั้น เธอก็ทำไม่ได้เลย เพราะกองทัพนักข่าวกำลังเพ่งตรงมา

"คุณควรขยับเข้ามากอดแขนผมแบบแนบชิด ก่อนที่ความคิดของคนพวกนั้นจะเตลิดไปไกล จนรู้เข้า ว่าผมเป็นเพียงเจ้าบ่าวจำยอม!"

เธอแยกเคี้ยวก่อนจะกัดฟัน ทีตอนอยู่กันเพียงลำพัง ทำพูดดีเพื่อให้เธอยอม แล้วตอนนี้ล่ะมาเล่นฝีปาก

"อยากฉีกหน้าคนในครอบครัวตัวเองก็ตามสบาย แต่ถ้ายังอยากให้ผมแก้หน้าให้ ก็เข้ามากอดแขนผม แล้วเราจะออกจากงานพร้อมกัน!"

เธอจ้องมองที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจขยับเข้าไปสอดแขนพัวพันกับวงแขนของเขา เธอเผยรอยยิ้มสวยๆออกมาอีกครั้ง ก่อนจะยอมเดินออกจากงานกับเขาแต่โดยดี

เหมือนทุกอย่างถูกเตรียมเอาไว้ โดยที่เธอไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร มีรถมาจอดรอรับที่ทางด้านหลังของโรงแรม และผู้ชายคนนั้นที่เธอเห็นตอนอยู่ในงาน ก็ถือกระเป๋าพร้อมกับสมาร์ทโฟนของเธอเข้ามาหา

"เชิญ.."

ผู้ชายที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวผายมือไปที่รถที่จอดรออยู่ เธอทำท่าจะอ้าปากถามอีกครั้ง แต่เป็นเขา ที่พูดขัดขึ้นมาซะก่อน

"นักข่าวกำลังแห่ตามมา คุณอยากเจอไหมล่ะ"

เธอเม้มปากเข้าหากัน เมื่อมันไม่มีทางเลือกที่เธออยากได้ เธอยอมก้าวขาขึ้นไปบนรถคันนั้นอย่างจำใจ ในขณะที่เขาเองก็ตามขึ้นมาประกบทันที

"คุณจะพาฉันไปที่ไหน เรายังคุยกันไม่เข้าใจ คุณควรทำความเข้าใจกับฉันใหม่"

"คุณอยากรู้เรื่องอะไรก็ถามออกมา"

เขาพิงร่างไปกับเบาะ พร้อมกับมองไปด้านหน้า ไม่แม้แต่จะหันมาสบตากับเธอ

"คุณกำลังจะพาฉันไปที่ไหน"

"บ้านของเรา.."

"เดี๋ยวนะ คุณจะทำทุกอย่าง เหมือนเราแต่งงานกันจริงๆอย่างนั้นเหรอ.."

ก็จะไม่ให้เธอตกใจจนร้องเสียงหลงได้อย่างไร เขาเป็นใคร เธอก็ยังไม่รู้เลย

"คนอย่างผมทำอะไรก็ชอบทำจริงจัง ไม่ชอบเล่นไปวันๆเหมือนนายณัฐวัฒน์นั่น"

"รู้สึกว่าคุณจะไม่ชอบ เจ้าบ่าวตัวจริงของฉัน"

"มีบางเหตุผล ที่ทำให้คนอย่างผม ไม่ชอบคนอย่างมัน!"