Ang Lalaki Sa Burol

Tumbong Na Patok Sa Masa

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

---

“P-paano? S-sabihin ko ba kay sir Marlon na m-mag-boyfriend kami? Hindi kaya siya ma-shock na ang syota pala niya dati ay isang l-lalaki? Hindi kaya siya magalit sa akin dahil sa pagsisinungaling ko?” ang sambit ko.

“Maghanap tayo ng magandang tyempo Igan. Pero sa ngayon, magpanggap ka pa rin muna na kapatid niya. Kasi nga, baka hindi pa rin handa ang isip niya.”

Kinabukasan, habang sabay kaming naglakad ni Ricky patungo sa gate ng eskuwelahan, biglang may pumarang isang puting van sa aming tabi. Bumukas ang gilid nito. Sa aming pagkabigla, hindi namin nagawang pumalag noong biglaan kaming hinila nang sabay papasok nito ng may apat na katao.

“Tali-an ang mga kamay at piringan ang mga mata daliiii!” ang sigaw ng isang lalaking nakasakay sa harap, katabi ng driver noong nasa loob na kami.

Piniringan nila agad kami. Hindi ko na rin nagawang tingnang maigi ang kanilang mukha bagamat may natandaan akong may mahabang buhok sa kanila, may kalbo... at ang porma ay mistualang mga galing sa kulungan. May mga tattoo kasi sa kanilang braso ang ibang nakita ko.

“Mga walang hiya kayo! Anong gagawin ninyo sa amin!!!” ang sigaw ni Ricky.

“Huwag ka ngang maingay bakla!” ang sigaw naman ng isang kasama nila na sa palagay ko ay lider nila. “Busalan nyo nga ang bibig ng mga iyan!”

Agad-agad nilagyan nila ng tape ang aming mga bibig.

Sobrang kaba ang aking naramdaman sa pagkakataong iyon. Gusto kong sumigaw ngunit hindi ko mailabas ang aking boses. At ang tanging nagawa ko na lang ay ang umiyak. “Kasi! Kasi! Kasi!” ang sigaw ng isip ko. Gusto kong sisihin ang aking sarili sa pilit na paggiit ko sa aking sarili kay Marlon. Si Ricky naman ay pansin kong hindi mapakali. Alam ko, nagsisigaw siya ngunit tanging ang mahinang ingay na nanggaling sa kanyang ilong lamang ang naririnig ko na natatabunan naman ng ingay at tawanan ng mga taong dumukot sa amin.

May halos isang oras ang lumipas at naramdaman kong huminto ang aming sinasakyan.

Bumukas ang pinto at kinaladkad kami palabas ng van. May pintuang bumukas na tila isang yero. Sa tantiya ko ay isa itong bodega o factory na walang tao. Hindi lang ako sigurado.

Noong nasa loob na kami, tinanggal nila ang masking tape sa aming bibig. “Masarap pakinggan ang mga iyak at tili nitong dalawa kapag natikman nila ang sarap na ipalalasap natin sa kanila.”

Na siya namang sinagot ni Ricky ng, “Bakit! Ano ba ang gagawin ninyo sa amin!!! Bakit ‘di ninyo kami kalagan! Mga duwag!!!”

“Hahahahaha! Ang tapang ng baklang ito!”

“Oo bakla ako kung kaya kalagan mo ako! Magsuntukan tayo!!!”

Na lalo pang ikinalakas ng tawa nila. “Ang tapang-tapang ng baklang ito! Idol yata si Manny Pacquiao!” ang sambit ng isa sa kanila.

“Baka si Mommy Dionesia kamo!” ang dugtong ng isa.

“Anong gagawin ninyo sa aminnnn!!!” ang sigaw uli ni Ricky.

“Huwag kang mainip...”

At habang nagsisigaw si Ricky, kinaladkad ako sa isang sulok at pagkatapos ay ang aking nakataling kamay ay itinaas at itinali pa ito sa isang poste. Pakiramdam ko ay ganoon din ang ginawa nila kay Ricky.

“Pagpasensyahan niyo na... pinag-utusan lang po kami,” ang sambit ng isa.Naramdaan kong hinawakan niya sa aking pantalon at hindi ko alam kung ano ang ginawa, tila hiniwa ito ng patalim atsaka sapilitang hinablot. Warak ang aking pantalon.

“Huwag poooooo!” ang sigaw ko.

Tawanan.

“Anong ginawa nila si iyo igan!!!” ang sigaw ni Ricky.

“Hinubad nila ang pantalon ko Ricky! Pinunit nila!” ang sigaw ko rin.

Na siya namang ikinalakas ng kanilang tawanan. “Paliligayahin lang naman namin ang kaibigan mo bakla! Upang matuto ng leksyon.”

“Boss... mukhang masarap ring tirahin itong bakla eh!” ang sambit naman ng isa pang kasama nila.

“Huwag! Huwag niyong galawin ang kaibigan ko!” ang sigaw ko.

Na siya namang sagot ni Ricky ng, “Anong huwag! Hayaan mo sila! Ako na lang ang ghasain ninyo! Ilan ba kayo? Lima? Dagdagan nyo pa ng lima! Kaya ko yan! Halina kayo, tanggalin niyo na ang pantalon ko daliiii!” ang sigaw niya. Ewan ko kung nagbibiro lang siya o gusto lang niyang huwag akong saktan at siya na lang.

Tawa nang tawa naman ang mga kidnappers. Parang gusto ko ring tumawa sa narinig sa sinabi ni Ricky. Minsan kasi ay nagbiro siya sa nakita niyang palabas na bold, iyong ginangbang na isang lalaki ng maraming lalaki. Gusto raw niyang maranansan ito. Ngunit nanaig ang takot ko sa aming kalagayan. Kaya tumahimik na lang ako.

“Maghintay ka! Uunahin namin tong kaibigan mo dahil mas masarap ito kaysa sa iyo!” At pinagtulungan nilang pinunit ang aking t-shirt.

“Maawa po kayo sa akin! Maawa po kayo!!!” ang sigaw ko. Pati si Ricky ay sumisigaw rin at nagmura.

Ngunit natabunan ng malakas nilang hiyawan ang aking pagsusumamo. Hangang sa naramdaman ko na lang ang mga kamay na humagod sa aking balat, “Ang sarap-sarap mo pala... ang kinis-kinis o… ang puti. Flawless! Daig mo pa ang babae, shitttt.” Ang sambit ng isa habang dumadampi sa aking balat ang kanyang bibig, hinahalikan ang aking likod.

Hindi na ako umimik. Habang dinig na dinig ko ang kanilang pagtatawanan sampo ng pagmumura ni Ricky, nagpaubaya na lang ako. Matinding takot ang umalipin sa akin sa pagkakataong iyon. Naisip ko na kung papalag ako, baka lalo lamang akong masaktan o kaya ay baka tutuluyan nila kami ni Ricky.

Hanggang sa naramdaman ko na lang ang matigas na bagay na puwersahang ipinasok sa aking likuran. Napasigaw ako sa sobrang sakit. Tumulo ang aking luha. Tinimpi ko ang lahat. Nagpaubaya ako. At sa bawat ulos ng kung sino mang tao ang nagpapasasa sa aking katawan, si James ang nasa isip ko. Sariwa pa sa aking isip noong una niyang ginawa iyon sa akin. Halos ganoon din kasakit, ganoon kahirap. Ngunit iba lang iyon dahil mahal ko siya at nag-uumapaw ang kasiyahan sa puso ko sa paggawa ni James sa akin noon. Wala akong nagawa kundi ang lihim na pag-iyak. Tiniis ko ang sakit at ang takot. Hanggan sa silang lahat ay nakaraos...

Hindi ko na nabilang pa kung ilan silang nagpapasasa sa akin. Pilit kong binura sa aking isip ang bahaging iyon. Basta ang natandaan ko lang ay ang maingay na hiyawan at palakpakan nila sa bawat putok ng kasamahan nila sa aking likuran at ang matinding sakit na dulot niyon sa bahaging iyon ng aking katawan.

Noong lahat sila ay nakaraos na, ramdam na ramdam ko pa ang pag-agos ng mga dagta nila na naipon sa loob ng aking likuran. Marahang umaagos ang mga ito palabas sa aking butas, dumadaloy sa aking hita at sa aking paa.

Patuloy pa rin ang kanilang pagtatawanan. Maya-maya, narinig ko naman ang tunog ng pagkapunit ng isang damit sa bay sa pagsigaw ng, “Mga hayopppppppp!!!”

“Akala ko ba ay gusto mong magpaligaya??? Ilan kamo? Sampu???” ang sigaw ng isang lalaki sabay tawanan ang lahat.

“Ang arte-arte nito! Gustong-gusto mo naman ng b***t ‘di ba?! Nandito na ang hangad mo! Dapat lang na magpasalamat ka sa amin! Mabigat sa kalooban namin ang gawin ito!” ang dugtong na biro ng isa pa na sinundan ng mas malakas na tawanan.

At kagaya ng nangyari sa akin, pinagpapasasahan din nila ang tumbong ni Ricky.

Noong natapos na silang lahat, basta na lang din nila kaming iniwan sa ganoong posisyon sa mismong lugar. Malaking pasalamat na rin namin na hindi kami nila pinatay.

Sinikap namin ni Ricky na kumawala sa pagkakatali sa amin. May kalahating oras din kaming gumawa ng paraan hanggang sa unti-unting nakawala si Ricky sa pagkatali at pagkatapos ay kinalagan naman niya ako.

Doon ko napansin, nawala na pala ang bracelet ko. Hinalugad ko ang lugar ngunit hindi ko ito nakita.

Nag-iyakan na lang kaming dalawa ni Ricky. Inayos namin ang aming mga sarili, pilit na ibinalik sa ayos ang napunit naming mga damit. Mabuti naman at iniwan din nila ang aming mga bag. Kumuha ng tissue si Ricky sa kanyang bag at nagpahid kami. Kitang-kita ko ang preskong dugo sa mismong likuran ko na dumikit sa tissue noong pinahid ko ang aking tumbong. “Ang sakit-sakit Ricky... ang hapdi!” ang sambit ko.

“Ako nga rin eh...”

“P-parang gusto ko nang gumive-up, Ricky. Natatakot akong baka sa susunod ay hindi lang ganito ang gagawin nila sa atin.

“Ngayon ka pa lang ba gigive-up? Huwag kang matakot ‘Igan... Huwag tayong matakot kay Sophia.”

“S-sorry Ricky ha... nadamay ka tuloy,” ang sagot ko naman.

“Ano ka? Swerte ko nga pinag-agawan ako ako. Ibig sabihin, patok sa masa ang tumbong, este beauty ko.”

Napangiti naman ako. Marahil ay iyon ang paraan niyang pagpatawa upang hindi ako malungkot o ma-guilty sa nangyari. “E... hindi naman masa ang mga iyon. Mga pugante ata ang mga iyon. Mga convicts!”

“E ‘di mas masarap. Ang mga pugante, may pagka-brutal sa s*x! Iyan ang masarap! Sayang hindi ko nakuha ang mga number nila.”

“E bakit sigaw nang sigaw ka kanina. Minumura mo pa sila habang ginalaw ka nila?”

“Paanong hindi ako magmura? Nakapiring ako. Hindi ko nakita ang ginagwa nila, hindi ako makaconcentrate. Kulang sa feeling!”

Na lalo ko pang ikinatawa. “Ikaw talaga, puro ka biro... Paano kung may sakit ang mga iyon?”

“Walang sakit ang mga iyon. Malalakas ang imuune system ng mga ganoong halang ang kaluluwa.

Tahimik.

“Mabuti na lang at hindi tayo pinatay no?”

“Pananakot lang iyong ginawa nila, Igan. At kung iyan ang intensyon nila, puwes, ipakita natin kay Sophia na nasasarapan tayo sa pananakot niya!”

Iyon ang takbo ng aming pag-uusap habang naglalakad kaming paika-ika patungo sa pinakamalapit na kalsada. Nang nakahanap kami ng mapagtanungan, nagpaturo kami sa presinto ng pulis upang ipa-blotter ang nangyari sa amin.

Kinabukasan, base sa sinabi ni Ricky na huwag kaming magpahalata na natakot o may nangyari, parang normal lang kaming pumasok. Si Ricky ay may pakanta-kanta pa. Ako, pilit na lumakad ng maayos gawa ng sakit pa rin ng aking tumbong. Noong pumasok na si Sophia, pansin naming sa mukha niya na parang wala lang nangyari. At todo-ngiti pati siya sa araw na iyon. Para bang masayang-masaya siya.

“Demonya talaga ang babaeng iyan! Pagkatapos ng kanyang ginawa, nakuha pa niyang ngumiti!” ang bulong sa akin ni Ricky. Magkasama na kasi kaming dalawa sa dining dahil iyon ang napagkasunduan nina Marlon. “Makikita niya ang gagawin ko...” dugtong ni Ricky.

“Bakit? Ano naman ang gagawin mo?”

“Basta...”

Kinagabihan, binuksan ko agad ang sss ko. Iyon kasi ang ipinakalat ni Ricky sa mga kasamahan namin na buksan ang mga sss nila sa gabing iyon. At base sa sinabi ni Ricky sa akin, gumawa nga siya ng sikretong grupo sa sss kung saan ay hinikayat niya ang mga crews sa restaurant ni Sophia na mag sit-in strike kinabukasan. Inimbitahan niya ang lahat ng mga crews na sumali sa grupo na iyon at doon siya gumawa ng insructions.

“Ipaglaban natin ang ating mga karapatan! At huwag kayong matakot dahil nasa atin ang alas. Ito na ang pagkakataong makaganti tayo sa pang-aapi sa atin ng amo nating demonya!”

At inisa-sia niya ang mga demand –

1. Makatao at makatarungang pag-trato sa mga manggagawa, huwag iyong sinisigaw-sigawan na lang na parang alipin.

2. Karapatang mabayaran ng overtime kapag sobra na sa prescribed normal working time ang tinatrabaho

3. Bayaran nang sakto ang manggagawa nang walang kaltas. Ang SSS, miscellaneous fees, atbp ay pananagutan ng kumpanya, hindi ng empleyado na kapiranggot lamang ang suweldo

4. Pagregularize sa mga trabahenate, lalo na sa mga matatagal na at magaling magtrabaho

5. Salary increase

6. Magkaroon ng recreational activities para sa mga trabahante

7. Insurance

8. Separation pay na naaayon sa batas

9. Free lunch

10. Karapatang magpalabas ng saloobin na hindi tinatanggal

At nakita ko ang mga feedback ng mga miyembro. Marami ang sumang-ayon at sumuporta. Ngunit mayroon ding umalma dahil wala raw itong kasiguraduhan at sa ugali ni Sophia, siguradong matatanggal sa trabaho ang sasali sa strike. At mayroon ding nagsabi na kapag may kasguraduhang hindi sila matatanggal kapag sumali, saka na sila sasali.

“Dapat ay ngayon na tayo lumaban habang may alas tayong hinahawakan. Dahil kung hindi ngayon, baka wala na tayong pagkakataon pa,” ang argumento naman ni Ricky.

“M-magtagumpay kaya tayo niyan?” ang tanong ko kay Ricky. Kinakabahan kasi ako dahil tila hindi pulido ang suporta ng mga crew. Takot sila.

“Magtagumpay tayo kasi, kung bukas tayo mag-strike, sa susunod na araw ay may catering preparation tayo para sa mga malalaking opisyal ng gobyerno, mga bisita ng gobernador na ang iba ay malalaking tao pa galing sa malakanyang. Siguradong mabibitin at mapipilayan sila kapag nagtanggal sila ng tao bago ang event na iyan, dagdagan pang mapahiya sila, at masisira ang pangalan ng restaurant natin.”

“E... paano kung pagkatapos ng event ng gobernador ay saka naman tayo tatanggalin lahat?”

“Hindi mangyayari iyan! Dahil hindi tayo papayag kung walang agreement. At kapag makipagnegotiate sila, ang kasunduan na pipirmahan natin ay naka-notaryo. Lalagdaan iyan ng abugado. Kung hindi nila susundin, talo sila sa labor case niyan.”

“Paano kung hindi talaga sila makikipagnegotiate? Tandaan mo, marami silang tauhan sa ibang branches. Baka doon sila kukuha ng mga tao.”

“May isang alas pa tayo.”

“Ano?”

“Si Sir Marlon, sasama iyan sa iyo kapag umalis tayong lahat sa restaurant ni Sophia... Takutin natin si Sophia.”

Kinabukasan, alas 8 ng umaga ay nandoon na kami ni Ricky sa restaurant. Agad kaming pumuesto sa labas, sa may lawn sa harap nito at ikinabit naming ang streamer, “We are on sit-in strike!”

Nang nakita ng aming kasamahan ang aming ginawa, may anim na lumabas at sumamang umupo sa amin sa damuhan.

Naghintay kami na may susunod pa.

Wala na. Karamihan sa kanila ay nagdadalawang-isip, natakot.

Kinabahan na ako. Kasi, siguradong tatanggalin talaga kami ni Sophia at madadamay pa ang may anim na crews na sumuporta sa amin.

Maya-maya lang ay dumating si Marlon. Hindi pa man nakaparada ang kanyang kotse ay lumabas na siya noong nakita kami sa harap ng restaurant. “Anong nangyari?” ang tanong niya kaagad.

“Sit-in strike kami sir!” ang sambit ni Ricky.

“Anong dahilan?”

“Sobra-sobra na ang pang-aapi ni Sophia sa amin. Heto po ang aming mga demands...” at ipinabasa ni Ricky kay Marlon ang aming mga demands.

“Shitttt!” ang sambit ni Marlon nang matapos niyang basahin ang mga ito. Walang pasabing nagmadaling bumalik sa kanyang kotse at pumarada, halos ibangga na lang niya ang kanyang kotse sa poste ng parking area.

Nagkatinginan kami ni Ricky. Mas lalo pa akong kinabahan sa inasta ni Marlon. Parang galit. At nang luabas ito sa kanyang kotse, dumiretso ito sa kanyang opisina.

“R-Ricky… mukhang hindi sasali si Marlon. Mukhang galit pa nga eh.”

“Basta, nasimulan na natin, ituloy natin Igan. Kahit tayong walong katao lang.”

Ngunit maya-maya lang ay nagulat din kami nang makita naming lumabas si Marlon mula sa restaurant. Nagmamadali. Nakamaong lang, naka-t-shirt at tumabi pa sa amin sa pag-upo. “Sasali na ako!” ang sambit niya, sabay dampot sa isa sa mga placard na hinanda ni Ricky. “Pwede bang dagdagan natin ang ating demand?” ang sambit niyang nakangiti.

“A-ano po iyon sir?” ang sagot ni Ricky.

“Kalayaang malaman ang buong katotohanan sa pagkatao ko! Kung saan niya ako napulot at anong nangyari sa akin kung bakit wala akong maaalala!”

Nagtawanan kaming walo. Nagpalakpakan.

“Sit-in strike kami! Sit-in strike kami!” ang sigaw ni Marlon.

Nakiigaw na rin kaming walo. “Sit-in strike kami! Sit-in strike kami!”

Nang narinig ng mga hindi sumaling crews ang ingay namin, at nakita pa nila si Marlon na kasali nmin, nagtatakbuhan na rin silang lumabas, naghihiyawan na animoy nag-uunahan sa isang group picture taking.

“Sit-in strike kami! Sit-in strike kami!” ang isinigaw na rin nila.

Nagpalakpakan ang lahat. Tawanan. Wala nang natira pa sa loob ng restaurant. Kahit ang guwardiya ay nakisimpatiya na rin at iniwan ang kanyang puwesto, naki-upo na rin sa aming tabi.

“Brod, bakit ka sumali? Masesante ka ng agency mo niyan!” ang sambit ni Marlon sa kanya.

“Hindi po Sir! Sasabihin ko po sa kanila na binabantayan kita rito, baka pagkakaguluhan ka ng mga empleyadong nagnanasa sa iyo.”

Lalong lumakas ang tawanan.

Maya-maya lang ay may pulang kotseng dumating. Si Sophia.

Marahil ay hindi niya napansin ang mga nagstrike na tauhan niya. Sa kabilang driveway kasi siya dumaan at nasilip lang namin ang kotse niya na pumarada sa parking lot ng restaurant.

Pagkalabas niya sa kanyang sasakyan ay dumiretso ito sa loob ng restaurant, sa side door siya dumaan.

Tahimik lang kaming lahat. Pigil ang aming hininga habang pinagmasdan ang mga kilos niya sa loob na nakikita namin sa pamamagitan ng glass walls ng restaurant.

Nang napansin niyang walang katao-tao sa loob ng restaurant sa ganoong araw pa naman kung saan ay dapat abala kami sa preparasyon sa darating na mga bisita kinabukasan, isang malakas na sigaw ang aming narinig. “What the hell happened hereeeeeeeeeeeeeeeeeee! Where are all the f*ck*ng crews!”

(Itutuloy)