LOVE ACCIDENT #4
2080 Words
LOVE ACCIDENT #4
“คุณผู้หญิงไม่ชอบทานกุ้งหรอคะ ไม่เห็นทานเลย”
“วันก่อนทานไปแล้วคันค่ะ มุกว่ามุกน่าจะแพ้กุ้งค่ะ” ไข่มุกตอบแล้วมองเบียร์ที่ลุกเดินออกไปอย่างไม่สนใจ “ช่วยเปิดไฟตรงสระว่ายน้ำให้หน่อยได้มั้ยคะ มุกอยากอออกไปนั่งทำงานตรงนั้น”
“ได้ค่ะ” แม่บ้านพยักหน้ารับ
“ขอบคุณมากค่ะ” ไข่มุกยิ้มจอบแล้วเดินไปคว้าแฟ้มเอกสารออกไปนั่งบริเวณสระว่ายน้ำทันที
.
.
.
“คุณผู้หญิงอยากรับอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ” แม่บ้านเดินเข้ามาถามไข่มุกที่นั่งอ่านแฟ้มเอกสารอยู่ที่โต๊ะริมสระว่ายน้ำ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เอาของว่างมั้ยคะ ผลไม้หรือน้ำผลไม้ดีค่ะ รับหน่อยดีกว่าคะนอนดึกท้องว่าง เดี๋ยวจะปวดท้องเอานะคะ”
“ขอเป็นผลไม้ละกันค่ะ”
“ได้เลยค่ะ”
ไข่มุกยิ้มตอบแล้วก้มอ่านเอกสารเกี่ยวกับสิ่งที่เธอไปเข้าประชุมแทนเบียร์ “ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอะ ยากขนาดนี้ใครจะไปเข้าใจ หรือว่าโทรถามเพื่อน แต่เพื่อนเราคือใครอะ”
“ฉันให้เธอทำงานเยอะไปหรอ”
ไข่มุกหันไปมองเจ้าของต้นเสียงที่มองเธอด้วยแววตาเย็นชา “ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันว่าฉันต้องไม่ได้จบวิศวะแน่ๆ ฉันไม่คุ้นกับคำศัพท์พวกนี้เลย”
“ฉันต้องสนใจด้วยหรอ”
“...”
“ฉันจ้างเธอมา เธอแค่ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด ตามที่ฉันสั่ง” เบียร์ดุหญิงสาวตรงหน้าแล้วยื่นแผ่นกระดาษขนาดเล็กให้ “พรุ่งนี้ไปสั่งเค้กที่ร้านนี้ให้ฉัน”
ไข่มุกรับโน้ตมาจากเบียร์ “ส่งไปให้ใครหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นที่อยู่ของผู้รับ “
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ”
“ก็ฉัน...”
“ทำไมเธอมีปัญหาเยอะไปหมด หรือให้ฉันส่งเธอกับไปหาไอ้พวกนั้นดีมั้ย”
ไข่มุกทำหน้าตกใจ “ไม่เอาอะ ถ้าคุณส่งฉันไปคุณก็ขาดทุนนะ จะเอาแบบนั้นหรอ”
“ขู่ฉันหรอ”
“น้ำเสียงฉันเหมือนขู่คุณหรอคะ” ไข่มุกทำหน้าสงสัย “อย่างฉันจะมีอำนาจอะไรไปขู่คุณคะ”
“รู้ตัวก็ดี ทางรอดเดียวของเธอตอนนี้คือฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ”
“รับทราบค่ะ!”
เบียร์สบตากับหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อกลับขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบน
“ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ” ไข่มุกพูดเลียนแบบชายหนุ่ม “ชิ๊! คนอะไรหล่อแต่ขี้เก๊ก เย็นชาเหมือนน้ำแข็งแถมดุเหมือนล็อตไวเลอร์อีกต่างหาก หึ่ย!”
“คุณผู้หญิงพูดกับใครคะ” แม่บ้านถือจานผลไม้เข้ามาพร้อมกับหันไปมองรอบๆ
“เปล่าค่ะ” ไข่มุกส่ายหน้า “คุณป้า มุกขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะ คุณผู้หญิงอยากรู้อะไรหรอคะ” แม่บ้านยิ้มตอบแล้วนั่งลงกับพื้น
“ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เถอะค่ะ” ไข่มุกพยุงแม่บ้านขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ “ปกติบ้านหลังนี้มีคนอยู่กี่คนหรอคะ”
“มีคุณชายคนเดียวค่ะ”
“แล้วบ้านอีกหลังล่ะคะ” ไข่มุกชี้ไปที่คฤหาสถ์อีกหลังที่ตั้งอยู่บริเวณเดียวกัน
“บ้านนายท่านกับนายหญิงค่ะ แต่พวกท่านอยู่ที่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่ ป้ารู้อะไรไม่มากหรอกค่ะ รู้แค่ว่านายท่านกับนายหญิงต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ กลับมาไทยได้แปบเดียวก็ต้องบินต่อแล้วค่ะ”
“ถึงว่าทำไมที่นี่เงียบจัง” ไข่มุกมองไปรอบๆ “แค่คิดก็รู้สึกเหงาแล้วนะคะ”
“แต่ตอนนี้คุณผู้ชายกับมีคุณผู้หญิงมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วไงคะ”
ไข่มุกยิ้มแห้งพร้อมกับพยักหน้า “ค่ะ คุณชายของป้าคงไม่เหงาแน่ แต่อาจจะกลายเป็นโรคประสาทแทน”
“คุณชายอาจจะพูดไม่เก่ง แต่จริงๆแล้วคุณชายใจดีมากนะคะ”
ไข่มุกพยักหน้า “ขอบคุณนะคะที่นั่งคุยเป็นเพื่อน”
“คุณผู้หญิงอยากได้อะไรเรียกได้เลยนะคะ ดิฉันนั่งอยู่ในครัวค่ะ”
“ดึกแล้วนะคะ ไม่ไปนอนหรอคะ”
“รอคุณผู้หญิงเข้านอนไงคะ” แม่บ้านตอบราวกับเป็นเรื่องปกติ
“รอ? รอทำไมคะ”
“เผื่อคุณผู้หญิงอยากได้อะไร เรียกได้เลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องรอ ไปพักผ่อนเถอะคะ”
“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณผู้ชายว่าเอา”
“ได้สิคะ ไม่เป็นไรจริงๆ”
แม่บ้านส่งยิ้มให้ไข่มุก “ไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณผู้หญิงตามสบายเลยค่ะ”
“งั้นมุกไปอ่านข้างบนดีกว่าค่ะ” ไข่มุกส่งยิ้มให้แม่บ้านแล้วคว้าจานผลไม้มาถือไว้ “ขอบคุณสำหรับผลไม้นะคะ”
“ค่ะ” แม่บ้านยิ้มตอบและมองแผ่นของคุณผู้หญิงของตนเองด้วยแววตาปลาบปลื้ม
-หลายวันต่อมา-
“คุณมุก ไหวมั้ยคะ” น้ำทิพย์เอ่ยถามไข่มุกที่นั่งหน้าซึมอยู่ที่โซน working space “ไม่ไหวค่ะ ร่างกายต้องการคาเฟอีนด่วนๆเลย”
“ไปอดหลับอดนอนมากจากไหนค่ะเนี่ย”
“เมื่อวานมุกมีเรียนจัดดอกไม้ค่ะ มุกว่ามุกต้องแพ้เกสรดอกไม้แน่เลย พอเรียนเสร็จทั้งคัน ทั้งน้ำมูกไหล เลยกินยาแก้แพ้ไปก่อนนอนค่ะ แต่เหมือนยายังออกฤทธิ์อยู่เลย”
“ทำไมวันนี้ไม่นอนพักอยู่บ้านล่ะคะ เดี๋ยวจะเป็นหนักเอานะ มาค่ะเดี๋ยวทิพย์ไปซื้อกาแฟให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ มุกไปเองดีกว่า ขออนุญาตไปซื้อกาแฟสัก 15 นาทีนะคะ”
“เชิญเลยค่ะ” น้ำทิพย์ยิ้มให้หญิงสาวด้วยความเอ็นดู
.
.
.
“ลาเต้เย็น หวานปกติค่ะ” ไข่มุกสั่งกาแฟแล้วหันไปมองรอบๆ
“50 บาทครับ”
ไข่มุกยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน “ขอโทษนะคะ มีวิปครีมมั้ย”
“มีครับ”
“งั้นขอเพิ่มวิปครีมด้วยนะคะ”
“ครับ” พนักงานยิ้มอย่างสุภาพก่อนจะยื่นบัตรเครดิตคืนไข่มุก “รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวพนักงานนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ” ไข่มุกพยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะพร้อมกับสายตาที่หันไปเจอกับเบียร์ซึ่งกำลังเดินออกจากลิฟต์เดินเข้าไปหาใครบางคน “สวยจัง”
ไข่มุกมองหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเดรสสีดำพอดีตัวที่กำลังเดินตรงเข้าไปหาเบียร์พร้อมกับถุงกระดาษใบใหญ่ในมือ “ฉันตาฟาดรึเปล่าเนี่ย หมอนี่ยิ้มกับเค้าเป็นด้วย หึ่ย ขนลุก” หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเดินถือกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ
“ไปดีกว่า” ไข่มุกคว้าแก้วกาแฟแล้วเดินออกจากร้านโดยเลี่ยงไปขึ้นลิฟต์อีกทางแทน
“คุณมุกคะ” เสียงของน้ำทิพย์ตะโกนเรียกเธอ “อยู่นี่นี่เอง คุณมุกลืมกระเป๋าตังค่ะ” แล้วรีบเดินเอากระเป๋าตังค์มายื่นให้
“ขอบคุณค่ะ จริงๆแล้วไม่ได้ลืมหรอกค่ะ มุกคว้ามาแค่บัตร” ไข่มุกยกบัตรให้น้ำทิพย์ดู “ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำทิพย์ยิ้มตอบ “ทิพย์ตื่นตระหนกไปเอง นึกว่าคุณมุกลืม”
ไข่มุกยิ้มตอบแล้วดเผลอหันไปมองเบียร์ที่กำลังมองมาที่ตนเองด้วยแววตาเย็นชา “มุกว่า...”
“นั่นคุณริต้าหนิคะ” น้ำทิพย์เอ่ยเรียกหญิงสาวที่ยืนอยู่กับเจ้านายตนเองด้วยท่าทีคุ้นเคย
“คุณมุก”
“...”
“คุณมุกใช่มั้ยคะ?” ริต้าส่งยิ้มทักทายไข่มุก
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มให้หญิงสาวที่เดินตรงเข้ามาหาตนเอง
“ริต้าค่ะ เพื่อนของเบียร์”
“สวัสดีค่ะคุณริต้า”
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ เรียกริต้าก็พอ”
“ค่ะ” ไข่มุกยิ้มเกร็ง
“ขอโทษนะคะที่เพิ่งได้เข้ามาทัก”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ไข่มุกส่ายหน้าแล้วหันไปสบตากับเบียร์
“ริต้าเป็นเพื่อนสนิทของฉัน”
“เบียร์ ทำไมแทนตัวเองกับแฟนแบบนี้ล่ะ” ริต้าตีไปที่แขนเพื่อนรัก “เค้าเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ แต่จริงๆเค้าน่ารักมากเลยนะคะ”
“ริต้า” เบียร์เอ่ยปรามหญิงสาว “อยากไปทานเค้กไม่ใช่หรอ ไปเลยมั้ย เราสั่งเค้กไว้ให้แล้ว”
“ขอบคุณนะ เรายังนอยด์อยู่เลยที่ลืมโทรไปสั่ง”
เบียร์พยักหน้า “ไปกันดีกว่า”
“อ่าว ไม่พาคุณมุกไปด้วยกันหรอ”
“มุกติดงานค่ะคุณริต้า เชิญตามสบายเลยนะคะ”
“เสียดายจังเลยค่ะ ต้ามีเรื่องสัมภาษณ์คุณมุกเยอะไปหมด อยากรู้มากเลยว่าใช้อะไรมัดใจเพลย์บอยคนนี้ไว้ได้”
ไข่มุกยิ้มตอบ “ไว้โอกาสหน้านะคะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”
“ยืนทำอะไรอยู่ ไปทำหน้าที่ของตัวเองสิ” เบียร์หันไปดุไข่มุก
ริต้าทำหน้างงแล้วหันไปมองเบียร์ “เบียร์...”
“ไปกันเถอะ” เบียร์คว้าแขนริต้ามาจับก่อนจะเดินพาไปยังรถหรูที่จอดรออยู่ด้านหน้าบริษัทฯ
“คุณมุกติดงานอะไรหรอคะ” น้ำทิพย์หันมาถามด้วยความสงสัย “วันนี้ไม่มีตารางงานหนิคะ หรือทิพย์จำผิด”
“ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่มุกขี้เกียจไป วันนี้ต้องไปเรียนแต่งหน้าต่ออีก มุกเหนื่อย” ไข่มุกยิ้มเศร้า “ไปหาขนมหวานทานกันมั้ยคะ เหมือนน้ำตาลตก”
“แต่เครื่องดื่มในมือ ไม่น่าจะทำให้น้ำตาลคุณมุกตกนะคะ”
ไข่มุกยิ้มขำ “น้ำตาลแค่นี้ไม่พอหรอกค่ะ ไปค่ะ มุกเลี้ยง”
“งั้นไปเลยค่ะ” น้ำทิพย์ยิ้มตอบแล้วเดินไปหาอะไรทานพร้อมกับไข่มุก
.
.
.
“ขอบคุณนะ” ริต้าส่งยิ้มให้เบียร์ “ดีนะที่เบียร์โทรมาสั่งไว้ก่อน ไม่อย่างงั้นเราอดกินเค้กมะยงชิดแน่เลย”
“เราให้คนส่งไปให้ ไม่ได้หรอ?”
“ได้สิ แต่เบียร์แอบหมั่นไส้อะไรเรารึเปล่า “
“ทำไมหรอ”
“เค้กที่เบียร์สั่งมามันมีส่วนผสมของถั่ว”
“หืม?”
“จำไม่ได้ใช่มั้ยว่าเราแพ้ถั่ว”
“เราจำได้ เราให้คนไปสั่งเค้กมะยงชิดนะ”
“อ่าวหรอ” ริต้าสบตากับเบียร์ “ทำหน้าเครียดทำไม ไม่เป็นไรสักหน่อย อะ เค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มของโปรดเบียร์”
“เรากินจนเบื่อแล้ว”
“อ่าว ก็นึกว่าอยากกิน”
“เราเห็นต้าอยากกินเลยพามา”
“เบียร์ตามใจเรามากเกินไปแล้วนะ”
“...”
“แบบนี้ถ้าเรางอแงใส่ เราจะดูไม่น่ารักรึเปล่า” ริต้ายิ้มให้ชายหนุ่ม “ถามอะไรหน่อยสิ ไปเจอคุณมุกได้ยังไงหรือคุณแม่จับคู่ให้”
“เจอในงานสังคมทั่วไป”
“ไม่ใช่คู่หมั้นที่แม่หาให้หรอ?”
“ไม่ใช่” เบียร์ส่ายหน้า
ริต้าพยักหน้ารับ “แบบนี้เบียร์จะยังพาเรามากินเค้กได้อยู่มั้ย คุณมุกจะว่ารึเปล่า”
“พามาได้สิ” เบียร์ส่งยิ้มให้หญิงสาว “ถ้าต้าอยากมาก็บอก”
“ขอบคุณนะ” ริต้ายิ้มด้วยความดีใจ อย่างน้อยสำหรับเบียร์เธอก็ยังเป็นคนสำคัญที่สุดอยู่ดี
-หลายชั่วโมงต่อมา-
“ไปเรียกผู้หญิงคนนั้นมา” เบียร์หันไปสั่งลูกน้องคนสนิทพร้อมกับขยับเน็กไทด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ครับ” ลมพยักหน้ารับแล้วหันหลังทำท่าจะเดินออกไปจากห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่ไข่มุกเปิดประตูสวนเข้ามาพอดี
“ขอโทษค่ะ มุกเอาน้ำมาให้แทนคุณทิพย์” ไข่มุกมองชายหนุ่มทั้งสองคนสลับไปมาก่อนจะเดินเอาแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะของเบียร์ “ขอตัว...”
“อย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ค่ะ”
“เธอสั่งเค้กไปส่งตามที่ฉันสั่งรึเปล่า”
“ค่ะ มุกสั่งเค้กมะยงชิดจากทางร้าน ให้ไปส่งตามที่อยู่ในโน้ตเลยค่ะ”
“แล้วทำไมริต้าถึงไม่ได้เค้ก”
“ไม่ได้หรอคะ?” ไข่มุกทำหน้างง “แต่มุก...”
“ได้โทรไปเช็คกับร้านรึเปล่า”
หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ “คือ...”
“ตอบ”
“เปล่าค่ะ”
“....”
“มุกขอโทษค่ะ”
ปัง!
“ขอโทษงั้นหรอ!” เบียร์ตะคอกใส่หญิงสาว “รู้มัยว่าเค้กที่ร้านส่งไปมันมีส่วนผสมของถั่ว ถ้าริต้ากินเข้าไปจะเป็นยังไง เธอจะรับผิดชอบไหวหรอ!”
“ขะ...ขอโทษค่ะ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบคำขอโทษ” เบียร์จ้องหน้าไข่มุกแล้วเดินไปหยิบกล่องข้าวยื่นให้หญิงสาว “กิน”
“คะ?”
“กินให้หมด”
ไข่มุกเปิดกล่องอาหารแล้วยื่นมองด้วยแววตาสั่นเทา “แต่นี่มัน...ข้าวผัดกุ้ง”
“กิน”
“...”
“กินจนกว่าฉันจะบอกให้หยุด”
Great novels start here
- Writer
