LOVE ACCIDENT #3
1991 Words
LOVE ACCIDENT #3
ไข่มุกเดินก้าวเข้ามาในตึกสูงใจกลางเมือง ท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาและผู้คนที่ต่างพากันโค้งศีรษะเมื่อชายหนุ่มด้านหน้าเธอเดินผ่าน
“ตารางงานวันนี้” เบียร์เอ่ยถามขึ้นระหว่างเดินตรงไปที่ลิฟต์
“คุณชายมีประชุมกับวิศวกรโครงการต่างๆช่วง 10 โมงครับ หลังจากนั้นฝ่ายบัญชีขอพบ แล้ว...”
“ขอพบทำไม”
“ฝ่ายบัญชีต้องการคุยงบของปีหน้าพี่แจกแจงไปตามฝ่ายต่างๆครับ”
“เรื่องนี้โยนเข้าบอร์ดบริหารไป”
“ครับคุณชาย”
“ช่วงบ่ายล่ะ”
“ช่วงบ่ายคุณชายให้ผมนัดประชุมกับวิศวกรหน้างานไว้ครับ”
“อืม” เบียร์พยักหน้า “แจ้งเลขาของฉัน สอนงานให้คุณผู้หญิง” พร้อมกับปรายตาไปมองไข่มุก “สอนงานทุกอย่างที่เลขาที่ดีควรทำได้”
“ครับ”
.
.
“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง” เลขาสาวเดินเข้ามาทักไข่มุกที่นั่งเอกสารอยู่ที่โวฟากลางห้องทำงานของเบียร์ “บอสให้ดิฉันเข้ามาสอนงานคุณผู้หญิงค่ะ”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้าแล้ววางแฟ้มงานในมือ “รบกวนด้วยนะคะ ถ้าฉันจะต้องทำหรือปรับอะไรแจ้งได้เลยค่ะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ งานเลขาไม่ยากนะคะ แต่แค่ต้องละเอียดเพราะบอสงานค่อนข้างยุ่งค่ะ”
“นั่นแหละค่ะงานยากเลย เพราะฉันไม่ค่อยละเอียด” ไข่มุกยิ้มแห้ง
“ค่อยๆเรียนรู้ไปนะคะ” เลขาสาวยิ้มอย่างให้กำลังใจ “งั้นเรามาเริ่มกันเลยมั้ยคะ”
“ได้ค่ะ”
“โอเคค่ะ งั้นเริ่มจากการจัดตารางของบอสก่อนนะคะ”
“ค่ะ” ไข่มุกมองตารางที่เต็มไปด้วยสีสันต่างๆในไอแพด “บอสมีข้อแม้ว่าใน 1 วันจะประชุมไม่เกิน 2 เรื่องและจะประชุมแค่ตอนเช้าเท่านั้นค่ะ เพราะช่วงบ่ายบอสต้องเข้าหน้างานเพื่อดูความเรียบร้อยของแต่ละโครงการค่ะ”
“ค่ะ”
“และก่อนประชุมฝ่ายที่นัดประชุมจะต้องส่งเอกสารเข้ามาให้บอสพิจารณาก่อนค่ะ เพื่อการประชุมที่ไม่ยืดเยื้อค่ะ”
ไข่มุกพยักหน้ารับ “บอสของคุณเลขาเป็นคนเจ้าระเบียบมากเลยนะคะ”
“สุดๆเลยค่ะ” เลขาสาวยิ้มตอบ
“แล้วฉันต้องเข้าไปที่หน้างานด้วยมั้ยคะ”
“ปกติดิฉันไม่ได้เข้านะคะ แต่สำหรับคุณผู้หญิงบอสคงอยากให้เข้าไปด้วย” เลขาสาวยิ้มแซวตรงข้ามกับคนโดนแซวที่ดูหนักใจอย่างเห็นได้ชัด “แล้วหลักจากประชุมเสร็จแล้ว ฉันต้องทำอะไรมั้ยคะ”
“ลืมบอกเลยค่ะ หลังจากบอสประชุมเสร็จแล้วเราต้องสรุปการประชุมแล้วส่งให้บอสเซ็นต์เก็บเป็นรายงานไว้ค่ะ”
“โอเคค่ะ”
“งั้นเราลืมจากการประชุมเช้านี้เลยนะคะ”
“เริ่มเลยหรอคะ”
“ค่ะ บอสให้คุณผู้หญฺงเข้าประชุมด้วยเลย” เลขาสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เชิญค่ะ เดี๋ยวดิฉันพาเดินไปที่ห้องประชุม”
“ขอบคุณค่ะ” ไข่มุกคว้าสมุดและกระเป๋าลุกเดินตามเลขาของเบียร์ไปยังห้องประชุมทันที
.
.
“ผมอ่านความคืบหน้าโครงการของคุณ ล้าช้าไป 10% ผมอยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไร” เบียร์เอ่ยถามวิศวกรโครงการที่ยืนพรีเซ็นต์งานอยู่ด้านหน้า
“ที่โครงการเกิดปัญาหาเหล็กที่สั่งเข้ามาเกิดการล่าช้าครับ”
“ใบ PO เปิดไปวันที่ 1/12/67 เหล็กเข้ามาวันที่ 7/12/67 ก็ระยะเวลาปากติ แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าช้า”
“ครับ” ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มปาดเหงื่อที่ไหลลงมาบริเวณกรอบหน้า “ระหว่างนั้นผู้รับเหมาหยุดงานครับ ไม่สามารถทำงานได้”
ปัง!
เบียร์ฟาดมือลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด “คุณกำลังตอบไม่ตรงคำถาม ผมถามว่าช้าเพราะอะไร”
“เพราะผมปล่อยให้เหล็กหมดครับ”
เบียร์นั่งนิ่งมองวิศวกรของตนเอง “คุณทำงานเป็นวิศวกรมากี่ปี”
“10 ปีรวมการทำงานที่บริษัทฯอื่นด้วยครับ”
“10 ปีที่ผ่านมา มันไม่สอนอะไรคุณเลยหรอ”
ไข่มุกสะดุ้งกับคำพูดของเบียร์และหันไปมองวิศวกรหนุ่มที่ดูตื่นตระหนกจนเห็นได้ชัด
“ขอโทษครับท่านประธาน ผมจะระวังมากกว่านี้”
“คุณรู้มั้ยว่าการที่คุณทำงานโดยไม่ใช้สมองแบบนี้ มันทำให้บริษัทฯเกิดความเสียหายมากแค่ไหน”
“...”
“คุณจะแก้ไขปัญหาตรงนี้ยังไง อีก 1 เดือนข้างหน้าเราจะต้องส่งงานให้คู่สัญญา คุณจะแก้ไขปัญหาตรงนี้ยังไง”
“ผม เอ่อ...”
“ผมให้เวลาคุณ 1 วันในการคิดแผนการทำงาน พรุ่งนี้คุณเข้ามาพบผมตอน 8 โมงเช้า”
“พรุ่งนี้หรอครับ” ชายหนุ่มดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไม? ทำไม่ได้หรอ”
“...”
“ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็วางแบบโครงการและออกไปซะ” เบียร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน “โครงการต่อไปเชิญ ผมมีเวลาไม่มาก” ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบแล้วหันไปมองไข่มุกที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างหลัง “ไข่มุก”
“...”
“ไข่มุก”
“คะ” ไข่มุกขานรับ
“ขยับมาตรงนี้” เบียร์หันไปมองพื้นที่ว่างข้างตนเอง
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับโดยมีลมลุกขึ้นมาเข็นเก้าอี้เข้าไปให้ “คุณ...”
“ฉันให้มาทำงาน ไม่ได้ให้มาเหม่อลอย” เบียร์โน้มตัวไปกระซิบข้างหูหญิงสาว
“ฉันฟังอยู่นะคะ” ไข่มุกเถียงกลับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เหม่อแปบเดียวเอง”
เบียร์จ้องหน้าหญิงสาวอย่างคาดโทษแล้วหันไปมองวิศวกรคนต่อไปที่ไปยืนประจำตำแหน่งด้านหน้าเพื่อนำเสนองาน “เชิญ”
“ครับ” วิศวกรคนดังกล่าวพยักหน้าและเริ่มรายงานเกี่ยวกับโครงการที่ตนเองรับผิดชอบทันที
-2 ชั่วโมงต่อมา-
“แซนวิชกับกาแฟที่ฝากซื้อค่ะคุณผู้หญิง” เลขายื่นแซนวิชให้ไข่มุกพร้อมกับกาแฟ
“เท่าไหร่คะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ บอสสั่งให้ลงบัญชีของบอสไว้ค่ะ”
ไข่มุกพยักหน้ารับ “คุณเลขาไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงก็ได้นะคะ เรียกว่าไข่มุกก็พอ เรียกคุณผู้หญิงแล้วมันจั๊กจี้”
“ได้ค่ะ คุณไข่มุก” เลขาส่งยิ้มให้ไข่มุก “คุณมุก เรียกฉันว่า น้ำทิพย์หรือทิพย์ ก็ได้ค่ะ”
“ค่ะ คุณทิพย์” ไข่มุกยิ้มกว้างและแกะแซนวิชมาทาน “หืม อร่อยมาก”
“ด้านล่างมีของให้เลือกเยอะเลยนะคะ ทั้งของคาวของหวาน”
“ตอนนี้อะไรก็ได้ค่ะ หิวมากกกกก”
“ไม่ได้ทานอาหารเช้ามาหรอคะ”
“ค่ะ” ไข่มุกยิ้มตอบ “ตอนเช้ามุกตื่นสายค่ะ เลยทานอาหารเช้าไม่ทัน”
“ถ้าคุณมุกต้องมาเช้าพร้อมบอส แจ้งทิพย์ไว้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวทิพย์เตรียมแทซนวิชหรือซื้ออาหารเช้าไว้ให้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณทิพย์เปล่าๆ”
“ไม่รบกวนเลยค่ะ เพราะทิพย์ก็ต้องซื้อทุกเช้าอยู่แล้ว”
“ใจดีจังเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ งั้นมุกขอไลน์คุณทิพย์ไว้ได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ไข่มุกยิ้มและทานแซนวิชไปเรื่อยๆ “กี่โมงแล้ว อุ๊ย อีก 5 นาที” แล้วยัดแซนวิชใส่ปากจนหมด “มุกไปก่อนนะคะ ต้องเข้าไปพบบอส เอ้ย คุณเบียร์”
“ได้ค่ะ” น้ำทิพย์พยักหน้ารับมองหญิงสาวที่ลุกออกไป “น่ารักจัง เหมาะกับบอสอยู่นะ”
.
.
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
แกร๊ก!
เบียร์เงยหน้ามองนาฬิกาแล้วปิดแฟ้มงานตรงหน้าลง “ตรงเวลาดีหนิ”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้าแล้วยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
“จะยืนทำไม นั่งสิ”
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้า “เริ่มเลยมั้ยคะ”
“ไม่” เบียร์ส่ายหน้าแล้วคว่าเอกสารยื่นให้ไข่มุก “อ่าน เธอต้องเข้าประชุมแทนฉันเพราะฉันต้องไปดูหน้างาน”
“ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับงานก่อสร้างเลยนะคะ”
“มีปากไว้ทำไม”
หญิงสาวถอนหายใจแล้วมองข้อมูลในแฟ้มที่ชายหนุ่มยื่นให้ “ตกลงคุณจ้างฉันมาเป็นคุณผู้หญิงปลอมๆหรือมาทำงานกันแน่”
“ฉันจ้างเธอมาแล้ว ฉันก็ต้องใช้งานเธอให้คุ้มกับเงินที่จ้างสิ”
“...”
“หรือเธอเกิดอยากทำหน้าที่เมียจริงๆขึ้นมา”
“ไม่!” ไข่มุกตอบสวนขึ้นมาทันที
“หึ ไม่ต้องห่วง สภาพแบบเธอฉันไม่คิดพิศวาสอยู่แล้ว” เบียร์แสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นคว้าสูทมาสวม “ไปสิ จะมานั่งอยู่ทำไม”
“ค่ะ” ไข่มุกคว้าเอกสารต่างๆมาถือไว้
“เร็ว”
“ค่ะ ไปแล้วค่ะ” ไข่มุกทำหน้างอถือเอกสารตามเบียร์ออกไปอย่างรวดเร็ว “ตัวเองเดินตัวปลิว ยังกล้าบ่นคนอื่นอีก”
-หลายชั่วโมงต่อมา-
ไข่มุกเดินเซขึ้นไปยังห้องพักของตนเองด้วยท่าทีอ่อนล้าหลังจากต้องเข้าประชุมแทนเบียร์และยังต้องทำรายงานส่งทันทีหลังประชุมเสร็จ
“ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว นี่ฉันกินช้างได้ทั้งตัวเลยนะ จะบ้า” หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นห้องและทิ้งตัวนอนลงอย่างหมดสภาพ “เหลือเวลาอีกตั้ง 364 วัน ฉันไม่ตายก่อนหรอ”
“คุณผู้หญิงคะ” เสียงของแม่บ้านดังขึ้นด้านนอก
“ค่ะ” ไข่มุกขานรับด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“คุณผู้ชายแจ้งว่า ถ้าคุณผู้หญิงอาบน้ำเสร็จให้ลงไปทานข้าวค่ะ โต๊ะอาหารจะจัดอีก 1 ชั่วโมงค่ะ”
“ค่ะ” ไข่มุกหลับตานิ่งอยู่กับพื้นแล้วค่อยๆพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเพื่อลงไปทานข้าวตามที่ชายหนุ่มสั่ง
.
.
“ค่อยยังชั่ว” ไข่มุกมองโต๊ะทานอาหารซึ่งตอนนี้มีเพียงแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารเท่านั้น “วันนี้มีแขกหรอคะ”
“ไม่มีค่ะ มีแค่คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงค่ะ”
“อาหารเยอะขนาดนี้ทานแค่ 2 คนหรอ” ไข่มุกมองอาหารที่เรียงอยู่บนโต๊ะนับไม่ถ้วน “ถ้าทานไม่หมดพรุ่งนี้เอามาทานใหม่ได้ใช่มั้ยคะ”
“ไม่ค่ะ คุณผู้ชายไม่ชอบทานอาหารค้างคืน ทุกอย่างทำสดใหม่ทั้งหมด”
“แล้วถ้าทานไม่หมดล่ะคะ”
“ทิ้งค่ะ”
“เจอละตัวการ food waste”
“อะไรนะคะคุณผู้หญิง”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
“เชิญคุณผู้หญิงนั่งได้เลยค่ะ ถ้าอยากได้อะไรบอกพวกหนูได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ข้าวสวยหรือข้าวต้มดีคะ”
“ข้าวสวยค่ะ” ไข่มุกตอบพร้อมกับเงยหน้าไปมองเจ้าของเสียฝีเท้าที่เดินลงมาจากด้านบน
“คุณผู้ชายรับ...”
“ข้าวต้ม” เบียร์ตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปตักอาหารบนโต๊ะ
เคร้ง! ไข่มุกสะดุ้งมองชายหนุ่มที่วางช้อนลงด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“อาหารไม่ร้อน”
“ขอโทษค่ะคุณชาย เดี๋ยวหนูรีบไปอุ่นให้ค่ะ” แม่บ้านรีบพากันเดินมายกอาหารไปอุ่นอย่างรวดเร็ว
“มองหน้าฉันทำไม”
“เปล่าค่ะ” ไข่มุกส่ายหน้าพร้อมกับวางช้อนลง
“ตารางเรียนของเธอ” เบียร์ยื่นเอกสารให้ไข่มุก “หลังจากเธอทำงานกับฉันเสร็จ เธอต้องกลับมาเรียนตามตารางที่ฉันจัดไว้ในแต่ละวัน”
หญิงสาวทำหน้างง “เรียนจัดดอกไม้ เรียนแต่งหน้า เรียนการวางตัว เรียนมารยาทบนโต๊ะอาหาร”
“สงสัยอะไร”
“หลายอย่างเลยค่ะ ทำไมฉันต้องเรียนค่ะ” ไข่มุกสบตากับเบียร์อย่างไม่เข้าใจ
“เพราะฉันสั่ง” เบียร์เอ่นเสียงนิ่ง “ไง ยังมีอะไรที่สงสัยอีกมั้ย”
“...”
“เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ และหลังจากเรียนจบคุณครูที่สอนเธอจะต้องประเมินเธอทุกครั้งเพื่อส่งผลการเรียนให้กับฉัน”
“ฉันจะเรียนไปทำไม สิ่งพวกนี้ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันด้วยซ้ำ ไม่สิ อย่างอื่นฉันเข้าใจแต่ให้ไปเรียนจัดดอกไม้ทำไมคะ”
“มันเป็นสิ่งพื้นฐานสำหรับคนที่จะมายื่นข้างฉัน”
“แต่ฉัน...”
“ถึงเธอจะเป็นแค่ของที่ฉันจ้างมา เธอก็ต้องทำ”
“ค่ะ” ไข่มุกถอนหายใจออกมาเบาๆ
“สงสัยอะไรอีกมั้ย”
“ไม่ค่ะ” ไข่มุกส่ายหน้าแล้วพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเหล่าแม่บ้านทยอยยกกับข้าวมาจัดเรียงบนโต๊ะใหม่อีกครั้ง
- Writer
