SADISM 9
1621 Words
ปึง! ตุบ
“ฮึก เจ็บ ....นะ นั่นจะทำอะไรอย่าเข้ามานะ” ผมถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะดึงขาฟ้าให้มาอยู่ใต้ร่างผมเหมือนเดิม ฟ้าใสมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ว่าฉันจะทำยังไงเธอก็เกลียดฉันอยู่แล้ว ...ให้เกลียดอีกสักเรื่องคงไม่เป็นไรหรอก”
“อื้อ! อื้มม ...อะ อย่านะ อย่าถอด ฮืออ” ฟ้าใสพยายามดิ้นหนีแต่ผมก็ลากเธอกลับมาได้ทุกครั้ง แล้วก็จับฟ้าใสถอดเสื้อออกจนเหลือแค่ชุดชั้นในเท่านั้น
“ยังจะเกลียดกันอยู่มั้ย ...จะเลิกเกลียดฉันมั้ย” ร่างเล็กน้ำตานองหน้าก่อนจะขยับตัวหนีไปนั่งบนหัวเตียง
“ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะ ...อย่าเข้ามานะ อย่า!!”
“ยังเกลียดอยู่สินะ ...ไม่เป็นไรเพราะฉันจะใช้เวลากับร่างกายเธอช้าๆมันจะได้จำ จำว่าใครคือเจ้าของที่แท้จริงของมัน!” ผมออกแรงกระชากทีเดียวแพนตี้สีขาวก็กลายเป็นเศษผ้าในทันที
แควก!
“กรี๊ดดด ฮืออ อ๊ะ อย่า อย่าทำแบบนี้ อื้ออ” ผมฝังหน้าเข้าไปที่รอยแยกก่อนจะใช้ลิ้นแตะเบาๆที่กลีบกุหลาบสีสวย ร่างบางผวาเฮือกดันหัวผมออก
“อืม หวานมากเลย ฟ้า” ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ฟ้าใสก็ยิ่งต่อต้านน้อยลงมือที่เคยผลักก็เปลี่ยนเป็นจิกผมแทน นั่นมันโคตรทำให้คลั่งเลย
“มะ ไม่ อ๊ะ อ๊า แฮ่กๆ” ผมดูดกลืนน้ำหวานที่ออกมาจนหมดก่อนจะลุกขึ้นไปคล่อมเธอเหมือนเดิม สายตาฟ้าเหม่อลอย หน้าอกอวบขยับขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบก่อนจะสบตาผมด้วยสายตารังเกียจ
เพียะ!
“ฮึก ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ ทำไม!” ความเจ็บแม่งเล่นทั่วไปทั้งหน้า ทั้งๆที่บอกตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้ฟ้าต้องเจ็บหรือเสียใจ
แค่เห็นใบหน้าสวยมีน้ำตาผมก็เจ็บที่ใจจะแย่แล้ว
“...ขอโทษ เจ็บมากมั้ย ฟ้า”
เพียะ!
ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคหน้าก็หันไปอีกทางเพราะร่างบางที่นอนอยู่ใต้ร่าง ผมหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างกายของฟ้าไว้เพราะถ้าปล่อยให้อยู่ในสภาพนี้ต่อไปคนที่แย่น่าจะเป็นผม!
“เอาสิ จะทำอะไรก็ทำ! ทำสิ ไอ้คนบ้า ฮือออ ...ทำสิ”
“ชู่ว ไม่เอาไม่ร้อง คิงขอโทษ คิงแค่โกรธที่ฟ้าไปไหนไม่บอกแล้วยังรับงานโป๊พวกนั้นอีก ..ขอโทษนะคะ” ร่างเล็กสะอื้นไม่หยุดแล้วก็ไม่สนด้วยว่าตอนนี้อยู่ในสภาพไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนดึงเข้าไปกอดแล้ว
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ..ฮึก ฉันไม่คุ้นเคยกับนายด้วยซ้ำ ฮืออ แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำแบบนี้กับฉัน” อืม ก็ไม่แปลกที่ฟ้าจะลืมคำสัญญาตอนเด็กเพราะตอนที่เธอไปลอนดอนกับแม่เธอก็เด็กมาก
...แต่ผมจะทำให้ฟ้ากลับมาจำได้เอง จะทำให้จำได้โดยที่ไม่ต้องใช้วิธีเลวๆแบบนี้อีก
“ฟ้าอาจจะลืมคำสัญญาวันนั้นไป แต่คิงไม่ลืมและไม่มีวันลืมด้วย คิงจะทำให้ฟ้าจำได้เอง ...พักผ่อนเถอะ จะออกไปหาไรมาให้กิน” ทันทีที่ประตูปิดลงผมแม่งได้แต่ยืนพิงกำแพงเพราะจัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ทำไมใจแม่งยังเจ็บอยู่วะเมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นขนาดนี้
“ไอ้ก้อนเนื้ออ่อนแอ ทำไมคนเราต้องมีมันด้วย”
“ฟ้า ...ขอเข้าไปนะ” เมื่อเห็นว่าข้างในไม่ได้ตอบอะไรกลับมาก็เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปเองเลย ซึ่งตอนแรกคิดว่าโดนด่าแน่ๆแต่เอาจริงๆคือฟ้าใสนอนหลับอยู่บนเตียง
ไม่รู้เพราะเพลียเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่า แล้วเสื้อที่ใส่นอนก็เสื้อผมพอไปอยู่กับฟ้าแล้วเหมือนชุดกระโปรงเลยว่ะ ก็น่ารักดี
“ถ้าจำกันได้เร็วๆก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องอึดอัดใจเวลาอยู่ใกล้คิงอีก”
Rrrrrrr(Ma) ผมกดรับสายแล้วก็เงียบไปเพื่อให้ปลายสายพูดขึ้นมาก่อน
(ฟ้าใส ฮัลโหลลูก) ที่แท้ก็แม่นี่เอง แอบโล่งอกนิดนึง
“เอ่อ ฟ้าหลับอยู่ครับคุณน้า”
(เอ๊ะ แล้วนั่นหนุ่มน้อยที่ไหนเอ่ย)
“ผมคิงครับ เพื่อนตอนเด็กของฟ้าใสก่อนที่ฟ้าจะย้ายไปลอนดอนครับ”
(น้าจำได้แล้ว แล้วทำไมฟ้าถึงไปอยู่กับคิงล่ะ หืม) ใจแม่งเต้นแรงอย่างกับจะหลุดออกมาเลยว่ะ แค่แม่(ว่าที่)เมียพูดออกมาแบบนั้น
“เอ่อ คุณน้าครับผมมีเรื่องจะสารภาพ คือว่า......” ผมเล่าเหตุการณ์วันนี้ทั้งหมดให้ท่านฟังและเรื่องที่เกือบจะขืนใจฟ้าด้วย แม่ฟ้าก็ทำเสียงเหมือนไม่พอใจมากๆ ก็แน่ดิไปทำกับลูกสาวเขาแบบนั้นไม่เรียกตำรวจมาจับก็ดีเท่าไหร่แล้ว
(รู้ใช่มั้ยว่าน้าโกรธมาก)
“รู้และเข้าใจดีครับแต่ผมอยากให้คุณน้าเข้าใจว่าผมจริงจังกับฟ้ามาก มากขนาดที่ไม่เคยให้ใครมาอยู่ข้างกายจริงๆเพราะตั้งแต่วันที่คุณน้าพาฟ้าไปผมก็เฝ้ารอมาตลอดและรอมาจนถึงวันนี้ที่ผมจะได้อยู่กับฟ้า”
(คนรักกันจะไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกถูกเอาเปรียบหรอกนะคิง ...แต่น้าถือว่าเรากล้ามากที่มาเล่าเรื่องนี้ให้น้าฟังเอาเป็นว่าน้าไฟเขียวแล้วกันเพราะได้ฟังวีรกรรมตอนคิงเด็กๆจากคุณพ่อบ้านมาเยอะ ...แต่สำหรับฟ้าน้าไม่รู้นะ ลูกสาวน้า น้าก็รักมากเพราะฉะนั้นถ้าทำให้ฟ้าเจ็บหรือหักหลังลูกสาวน้า อย่าหวังว่าจะได้โอกาสอีกเป็นครั้งที่สอง)
“มะ หมายความว่าอนุญาตให้ผมจีบฟ้าได้แล้วใช่มั้ยครับ ...ขอบคุณมากครับ!” ฮู่วว ด่านแรกผ่านไปแล้ว เหมือนยกภูเขาออกจากอกตัวเองเลยว่ะ
(อย่าลืมเตือนฟ้าด้วยนะว่าให้โทรกลับหาแม่แล้วก็เอายาโรคกระเพาะให้ฟ้ากินด้วย โหมทำแต่งานไม่ยอมกินข้าว ...ฝากบอกด้วยนะคุณว่าที่ลูกเขย ฮ่าๆ) แล้วแม่ฟ้าก็วางสายไป แปลกดีนะผมว่าเพราะเธอไม่ด่า ไม่ว่า ผมเลยกลับเข้าใจซะมากกว่าก็มีที่เตือนๆมาอยู่ผมก็ฟังนะ
“คราวนี้หนีไปไหนไม่ได้แล้วนะ ...ไม่ให้หนีจริงๆด้วย”
K OFF
“อื้อ ปวดเอวจัง ...อ๊ะ นายมานอนข้างๆฉันทำไมเนี่ย” พอลืมตาขึ้นมายังไม่ทันจะรู้สึกตัวดีเลยก็เจอเข้ากับตาโตๆของคิงที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่ข้างๆ
“ก็นี่บ้านคิงนะ ...ทำไมจะนอนด้วยไม่ได้อ่ะ?” เขาไม่ควรตอบกลับมาหน้าตายแบบนั้นหรือเปล่าเนี่ย! แล้วเรื่องก่อนหน้านี้อีก
“พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ! อ๊ะ อย่ามากอดสิปล่อย!” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับรั้งเอวฉันเข้าไปกอดไว้แล้วเอาคางเกยไหล่ เล่นเอาฉันตัวแข็งไปไม่เป็นเลย
“แม่บอกให้โทรกลับไปหาด้วยตอนตื่นแล้ว เดี๋ยวคิงไปเอาข้าวมาให้กินแล้วกัน จุ๊บ!” คนตัวโตขโมยหอมแก้มแล้วเดินออกไปนอกห้องนอน
เดี๋ยวนะ! แม่โทรมาแล้วเขารับงั้นเหรอ ไม่ได้การแล้วเขาได้พูดเรื่องบ้าๆออกไปให้แม่ฟังหรือเปล่าเนี่ย
(ฮัลโหลลูกสาว ตื่นแล้วเหรอ)
“แม่ เมื่อกี้แม่โทรมาเหรอ”
(ปิ๊งป่องจ้า แล้วกินข้าวหรือยังเรา คิงพาไปหาอะไรกินแล้วหรือยัง หืม?)
“แล้วทำไมเขาต้องมาฟ้าไปหาอะไรกินด้วยล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ยังไม่ทันพูดจบประโยคคิงก็เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ยักคิ้วกวนประสาทให้ฉันทีนึง
“หวัดดีครับแม่ ...ผมกำลังหาข้าวให้ฟ้ากินครับ”
“ไม่มีมารยาท! มาตะโกนใส่โทรศัพท์คนอื่นได้ยังไงแล้วก็อย่ามาเรียกแม่ฉันแบบนั้นนะ!” ทำไมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังโดนทั้งแม่ ทั้งคิง ปั่นหัวอยู่เลยเนี่ยเพราะตอนที่ฉันโวยวายทั้งสองคนก็เอาแต่หัวเราะเย้ยฉันกันหมดเลย
(อย่าหัวร้อนสิลูกสาว ...เอาน่าๆ คนหนุ่มสาวก็แบบนี้แหละซู่ซ่าดีเนอะ แม่ไม่กวนแล้วนะคนดี)
“แม่อ่ะ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย” ฉันแลบลิ้นให้คิงก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากจะเห็นหน้า หึ!
(แม่ไม่ได้ว่านะถ้าฟ้าอยากมีแฟน แต่ลูกรู้ใช่มั้ยว่าอะไรที่ควรทำอะไรที่ไม่ควร ...คิงเนี่ยเป็นคนน่ารักและจริงใจคนนึงนะ แม่ว่าลูกลองเปิดโอกาสให้เขาสักหน่อยมั้ย)
“แม่เพิ่งจะรู้จักเขาไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ทำไมถึงมั่นใจว่าเขาเป็นคนดีขนาดนั้น” แม่คงยังไม่รู้เรื่องที่เขาทำแบบนั้นกับฉันไม่งั้นคงไม่กล้าพูดออกมาแน่นอน เหมือนว่าเขาจะรู้ว่าแม่ชมตัวเองอยู่ก็เลยยักไหล่อย่างภูมิใจแล้วก็เดินออกจากห้องไป
...น่าหมั่นไส้ชะมัด!
(แม่ของฟ้าเคยมองคนผิดด้วยเหรอไง ...ลองเปิดใจอย่างที่แม่บอกแล้วฟ้าจะเห็นอย่างที่แม่เห็นนะลูกนะ บายจ้ะที่รักแม่ต้องประชุมต่อแล้ว)
“ค่ะแม่ ...ฟ้าจะเก็บเอาไปคิดดูนะ รักแม่ค่ะ”
- Writer
