ตอนที่ 2 โลกใหม่แต่แบบเดิม
1148 Words
" ตื่น ๆ ๆ ๆ ๆ ตื่นได้แล้วนะ " เสียง ๆ หนึ่ง ปลุกเขาพร้อมเขย่าร่างเขาเบา ๆ
" อืมม " เขาส่งเสียง ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาพร้อมคิดในใจ เรามาเกิดใหม่แล้วซินะ พร้อมยกมือยกไม้ขึ้นมาดู แสงตอนนั้นพอเริ่มมีบ้าง เพราะจะเป็นช่วงรุ่งเช้าละมั้ง แต่ในนี้เขาสงสัยว่า ไม่มีคบเพลิงกันรึไง
" คงเป็นร่างกายของเด็กซินะ แต่ผอมแห้งจัง " ชายหนุ่มคิดในใจเมื่อได้เห็นมือที่ตนยกขึ้นมา มันดูเล็กแล้วที่สำคัญคือผอมมากเรียกได้ว่าหนังหุ้มกระดูกก็ได้ หลังจากนั้นจึงหันไปมองทางต้นเสียงที่ปลุกเขา
" ลุกได้แล้ว ใกล้ถึงเวลารายงานตัวรับอาหารแล้วนะ "
เจ้าของเสียงที่พูด เป็นเด็กชาย อายุประมาณ 7-10 ปี จากการเดา สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ มอซอ และแน่นอน ผอมแห้งเช่นเดียวกับเขา ภายในบริเวณนั้นยังมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาอีกหลายคน สภาพไม่ต่างกันสักคน
" ฟิลยุคกลาง คลาสสิคสุด ๆ" เขาเผลออุทานออกมาเบา ๆ
" บ่นอะไรของเจ้าน่ะ รีบลุกแล้วไปกันเถอะ " เด็กชายคนนั้นคะยั้นคะยอให้เขาลุกขึ้น
" ไปไหนอะ " ชายหนุ่มในร่างเด็กได้ถามขึ้นมา ทันใดนั้น ความทรงจำคร่าว ๆ ของเจ้าของร่างก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเค้า
" โอ้ย!! " ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เขาเอามือจับหัว นี่ซินะความเจ็บที่สัมผัสไม่ได้ในตอนอ่านนิยาย เจ็บขั้นสุด
" นี่ นี่ เป็นอะไร เจ็บตรงไหนเหรอ " เด็กชายคนนั้นทำหน้าเหวอและแสดงท่าทีตกใจ พลันเข้ามาจับตัวเขาไว้
" ม ม ไม่ ๆ ไม่เป็นไรหรอก " เขาตอบกลับเด็กตรงหน้า ร่างที่เขาเข้ามาแทนที่นั้น ได้ตายไปแล้วเมื่อคืนจากการทนความหิวไม่ไหวและปวดท้องจากการกินอะไรแปลก ๆ เข้าไป
เขาเอาอาหาร ซึ่งก็คือขนมปังเนื้อหยาบ ๆ แห้ง ๆ ที่เขากำลังจะไปรับกัน ซึ่งได้รับทุกวันในตอนเช้าแค่ 2 ก้อนเท่านั้น!! ใหญ่ประมาณฝ่ามือผู้ใหญ่ ไปให้เด็กคนที่มาปลุกเขาเพราะเด็กคนนั้นไม่สบาย เขากลัวสหายที่อยู่ด้วยกันจะเป็นอะไรไป จึงให้ไปหมดเพราะหลังจากได้รับแจกอาหารแล้ว พวกเขาจะหางานในหมู่บ้านหรือเข้าเมืองไปหางานจิปาถะทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ้าของร่างคิดว่าคงหางานได้อาจจะได้กินขนมปังซักนิดหน่อยหรือคุ้ยหาเศษอาหารที่พอกินได้ แต่มันก็ลงเอยอย่างที่รู้ล่ะ คงเดาได้ว่าไม่เป็นแบบที่คิด
ส่วนพ่อของเขาสูญหายไปในสงครามสักที่ไหนที่หนึ่ง พอสิ้นเสาหลักของบ้าน แม่ของเขาก็ตายเพราะลูกชายของนางคนนี้แหละ นางเก็บอาหารให้ลูกส่วนใหญ่ ตัวเองกินเล็กน้อยหวังให้ลูกได้กินอิ่ม สารอาหารน้อยย่อมส่งผลให้ไม่แข็งแรง ป่วยบ่อย เลยตายไป
สถานที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ คือสถานที่ ที่เรียกว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้ สร้างจากไม้ เป็นห้องโถงกว้าง ๆ สภาพก็ยังดีอยู่ ไม่มีเตียงนอน มีหมอนเก่า ๆ ยุบ ๆ ผ้าห่มขาด ๆ ให้ เพราะเจ้าเมืองที่นี่ก็พอจะเอาใจใส่ประชาชนอยู่ แต่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ อยู่ในหมู่บ้านที่แยกออกจากตัวเมืองมาอีกนิดหน่อย บ้านนอกสุด ๆ
จริง ๆ ก็ไม่ใช่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรอก เหมือนที่ให้คนไร้บ้านมาอาศัยแหละ แต่ส่วนใหญ่จะมีแต่เด็กที่พ่อแม่ตายจากทั้งสงครามหรือความหิวโหย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะมีแต่ตามหมู่บ้านเล็ก ๆ ในหมู่บ้านใหญ่ ๆ หรือตัวเมืองจะไม่มี คงเพราะดูสะอาดตามั้ง แต่ก็อนุญาตให้เข้าไปหางานทำอยู่ดี สงสัยในความคิดแท้ เมืองนี้มีทั้งป่าและภูเขาล้อมรอบ ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์สุด ๆ
" เจ้าหายดีแล้วหรอ " ชายหนุ่มในร่างเด็กถามเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนเจ้าของร่าง พร้อมคิดว่าอุตส่าห์เกิดใหม่ จนหนักกว่าเดิมอีก ใช้คำว่ายากจนข้นแค้นได้เลย
" น่าจะมีแรงพอจะออกไปหาอะไรทำได้แล้วล่ะ "เด็กชายคนนั้นตอบกลับ "เป็นเพราะนายเลย ' แนช ' ขอบคุณมาก "
แนชคือชื่อเจ้าของร่างเดิมที่เขาเข้ามาแทนที่ จากนี้ไปเขาคงต้องใช้ชีวิตในฐานะของแนชแล้วซินะ แต่ช่างมันเหอะ ท่านเทพบอกจะมอบพรสวรรค์ให้ แต่คืออิหยังวะ ดันลืมถามซะด้วย แล้วเวทมนตร์อีก
" เราจะใช้เวทมนตร์ได้ยังไงนะ แล้วจะรู้พรสวรรค์ได้ไงอีก" แนชพึมพำกับตัวเองในขณะที่เดินไปรายงานตัวรับอาหาร
" นายสนใจหรอแนช " เด็กชายเดินข้าง ๆ เขา พอดีได้ยินจึงถามกลับ
" นายไม่สนหรอไทนี่ " หึหึ ชื่อเหมาะกับตัวชะมัด
" ใครก็สนกันทั้งนั้นแหละ แต่คนแบบพวกเรา จะอิ่มท้องยังลำบากเลยนะ จะเอาเวลาไหนไปศึกษาเวทมนตร์ล่ะ ไหนจะคนสอนอีก ถ้าโชคดีเกิดเป็นอัจฉริยะ สัมผัสมานาเองได้ ก็ว่าไปอย่าง ส่วนเรื่องพรสวรรค์ถ้าอยากรู้ ต้องไปให้นักเวทย์ที่มี เวทมนต์ ' ประเมิน ' ดูให้ว่าเรามีพรสวรรค์แบบไหน ไปติดต่อทางกิลด์พ่อค้า กิลด์นักผจญภัย หอคอยเวทมนตร์หรือทางวิหารก็ได้ แต่ก็ต้องใช้เหรียญเงินบ้างละนะ เด็กชนชั้นสูงอายุพอ ๆ กับพวกเราส่วนใหญ่เค้ารู้กันแล้วว่ามีพรสวรรค์อะไร เพราะครอบครัวจะได้ส่งเสริมการเรียนไปในทางนั้น " ไทนี่ตอบกลับ
" คงมีขั้นมีตอนของมันซินะ นายนี่รู้เยอะดีนะ " แนชพูดพร้อมยกยิ้มให้ไทนี่ ในขณะที่ไทนี่ก็ยิ้มกลับ เด็กชายทั้งคู่เดินมาจนถึงประตูทางเข้า เดินผ่านประตูออกไปสู่ด้านนอก ภาพที่เห็นทำให้แนช ตื่นตาตื่นใจ แม้จะมีความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมก็ตาม
หมู่บ้านที่เหมือนกับในหนังหรือซีรีย์ยุคกลาง บ้านทำจากไม้ ถนนดิน ตามทางมีคบเพลิง หญ้าเขียวขจีไกลสุดสายตา ทั้งยังมีเรือกสวนไร่นา ลมผัดเอื่อย ๆ ไม่ไกลจากตรงนี้มากนักเป็นหมู่ต้นไม้ต้นใหญ่ใบเขียวครึ้ม ฉากหลังต้นไม้ มีภูเขาใหญ่ มีลำธารน้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลาพาดผ่าน พร้อมแสงยามรุ่งอรุณเบิกฟ้า โผล่ขึ้นมาจากท้องฟ้าเล็กน้อย
" ชีวิตหลักสิบแต่วิวหลักล้านนะคร้าบ " แนชคิดพร้อมผิวปาก
" อารมณ์ดีมาจากไหนหรอ หรือว่าฝันดี " เสียงเด็กสาวเอ่ยถามขึ้น
- Writer
