ตอนที่ 10 หลุมดักปลา
1676 Words
เขาเดินลงมาจนเกือบจะกลับมาถึงหมู่บ้าน เห็นปลาตัวเขื่อง ๆ มากมายหลายสายพันธุ์ ดูในน้ำก็ไม่รู้ปลาอะไรบ้าง จึงเดินหากิ่งไม้ยาว ๆ แต่ที่หาเจอ ก็ยาวพอ ๆ กับตัวเขาแค่นั้น หามาได้ ก็จัดการจุ่มลงน้ำ พอรู้สึกไม้ชนพื้นดินใต้น้ำก็เอาขึ้นมาดูเห็นว่าไม่ลึกเท่าไหร่ จึงเดินลงไป น้ำริมฝั่งลึกประมาณหน้าแข้งของเขา ดินตรงนี้ออกจะเหนียว ๆ ค่อย ๆ เดินไปกลางลำธาร ตรงนี้ประมานหน้าอกเขา น้ำไหลเอื่อย ๆ
เขาอยากไปวัดระดับน้ำ ตรงหลังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย ไม่น่าจะต่างกัน เพราะจากตรงนี้ ก็มองเห็นหมู่บ้านแล้ว เด็กชาย จึงข้ามมาฝั่งหมู่บ้าน เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะหาปลาด้วยวิธีไหน จึงตัดสินใจเดินไปที่กองรักษาการณ์ กองรักษาการณ์อยู่กลางหมู่บ้านเลย เขามาถึงก็เคาะประตู
" ก็อก ก็อก ก็อก " 3 ทีตามหลักสากล
สักพักก็มีทหารเดินมาเปิด " มีธุระอะไรหรือ " เขาเอ่ยถาม
" ผมมาหาลุงแบรดนะครับ ไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหม " เด็กชายตอบ
" อยู่แหละ แต่เดี๋ยวข้าไปบอกให้ รอประเดี๋ยว " เขาพูดพลางเดินกลับเข้าไปพร้อมปิดประตู
ผ่านไปไม่นาน ไม่เกิน 1 จิบชา พูดไปนั่น นั่นประมาณ 10-15 นาทีเลยนะ แต่นี่แค่ไม่กี่นาที ตดไม่ทันหายเหม็น
" ว่าไงเจ้าหนูน้อย " แบรดถาม " มีธุระอะไร หรืออยากถามอะไรหรือ "
" ข้าอยากถามว่า มีอะไรที่ใช้ขุดดินได้ไหมครับ ผมอยากขอยืม " แนชบอก
เดี๋ยวผม เดี๋ยวข้า อะไรของมันเด็กนี่
" มีจอบ เสียม จะเอาไปทำอะไรละ " เขาถาม เจ้าหนูนี่คิดจะทำอะไร
" จะลองทำลองขุดอะไรบางอย่างครับ ถ้าได้ผลผมค่อยบอก " เด็กชายตอบ " เอ่อ แล้วลุงมีถังไหมครับอยากขอยืมด้วย แต่เอาที่ไม่ได้ใช้จะดีมากเลยครับ " เขาบอก
" ถ้าไม่ได้ใช้ มันจะมีอันที่รั่วนิดหน่อย ใช้ได้ไหม "
" ได้ครับผม " เขาตอบแบรด ได้ยินดังนั้นแบรดจึงสั่งลูกน้องให้ไปเอาถังน้ำเก่ามาให้เด็กชาย
" เอา นี่ เสียมกับถัง " เขายื่นมาให้
" เอ่อ รบกวนอีกเรื่องได้ไหมครับ " เด็กชายถามพร้อมฉีกยิ้มเรียกลูกค้า
" บ๊ะ เรื่องเยอะเสียจริง เจ้าคนนี้ อะไรละ" เขาหัวเราะพลางถามกลับ
" ลุงช่วยไปกับผมได้ไหม ผมอยากขอดินจากผืนนาของคนในหมู่บ้านครับ เอาประมาณเกือบเต็มถังนี้อะครับ "
แนชบอกความต้องการ
ใจอยากถามว่าเอาไปทำอะไร แต่คงได้คำตอบเหมือนเดิม เขาจึงไม่ถาม จากนั้นจึงบอกลูกน้องคนที่มาเปิดประตูให้ในตอนแรกให้ตามแนชไป
" ข้าให้ลูกน้องตามเจ้าไป เจ้าก็บอกความต้องการกับเขาแล้วกัน " แบรดบอกเด็กชาย และหันไปบอกลูกน้องเขา " ข้าฝากด้วยละ "
" ครับผม หัวหน้า " เขาตอบ พลางหันมาบอกแนช " เจ้านำไปซิ " เขาบอก
" ครับตามผมมา " เด็กหนุ่มบอก พลางวิ่งเหยาะ ๆ นำทหารหนุ่ม ดูอายุประมาณ 20 กว่า ๆ ถึง 30
เด็กหนุ่มหยุดที่ฟาร์มท้ายหมู่บ้าน แล้วบอกทหารคนนั้นว่า " ผมอยากได้ดินแบบนี้นะครับ รบกวนไปบอกเจ้าของที่นาผืนนี้ ว่าผมอยากจะขอดินเค้าซักถังได้ไหมครับ " เขาบอก
" ได้ เจ้ารอตรงนี้นะ เดี๋ยวข้ามา จะไปขอคนที่เพาะปลูกที่ตรงนี้ให้ " พูดจบเขาก็เดินไป ไม่นานก็กลับมาแล้วบอกเด็กน้อยว่า " เขาอนุญาตแล้ว มาข้าตักให้ "
" ขอบคุณครับ เอาแต่ดินนะครับถ้าเป็นไปได้ " แนชบอกทหารหนุ่ม
เขาตักแล้วยื่นให้เด็กน้อย เกือบเต็มถัง หนักโคตร
" ให้ข้าช่วยเจ้าไหม ดูท่าแล้วคงไปไม่ถึงไหน เจ้าถือแค่เสียมพอ" เขาพูดพลางดึงถังมาถือไว้
" ช่วยได้มากเลยครับ ขอบคุณ ว่าแต่ ท่านชื่ออะไร " เด็กชายถามทหารหนุ่ม
" ข้าชื่อ สมิธ แล้วก็ไม่ต้องท่าน เรียกข้าว่าพี่ก็ได้ " เขาตอบกลับ สมิธมีผมสีทอง ตัดเกรียนสกินเฮดเลย นัยตาสีฟ้า
" โอเค พี่สมิธ อย่างแจ๋ว "
"......."
" ไปกันเถอะพี่ เราต้องเดินอีกไกล " เด็กชายเปลี่ยนเรื่อง
" นำไป " สมิธบอก
เดินมาได้ซักพักก็มาถึงจุดที่เขาวัดระดับน้ำเมื่อกี้
" ต้องข้ามไปอีกฝั่งครับ " ต้องเดินไปถึงตรงสะพานแล้วค่อยข้ามเลยหรอเนี่ย
" ตื้นกว่านี้อีกหน่อยก็ข้ามได้ ไม่ต้องห่วง ข้าพาข้าม เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนกางเกง " สมิธบอก
ลืมไปหน้าอกเด็กขาดสารอาหารแบบเรา จะถึงเอวเขาไหมเนี่ย แนชพูดในใจ เดินมาได้อีกหน่อย สมิธก็ยกเด็กชายพาดบ่า แล้วเดินข้ามไป
" หิ้วง่าย ๆ เลย " เด็กหนุ่มคิด เขาเบาขนาดไหนกัน
จนมาถึงอีกฝั่ง เขาก็วางเด็กหนุ่มลง และเดินไปยังจุดหมาย เมื่อมาถึงเด็กชายก็มองหาที่เหมาะ เขาเจอที่นึง ดินตรงนี้สูงกว่าน้ำนิดหน่อย พอเจอเขาก็เริ่มขุด
" มาข้าขุดให้ " สมิธอาสาเมื่อเห็นท่าทางเด็กน้อย
" ขอบคุณครับ ห่างจากริมตลิ่ง ประมาณ 2 ฝ่ามือนะครับ " สมิธลงมือขุดตามเด็กชายบอก เมื่อเห็นว่าเป็นดินเหนียวปนทราย เด็กชายจึงบอกว่า " ขุดลึกจนเจอน้ำเลยนะครับ พอเจอแล้วก็ขุดให้กว้างประมานถังนี้นะครับ " พูดจบก็หันไปเก็บหญ้าน้ำแถว ๆ นั้นมาเต็มเลย
" พอไหม " สมิธถาม
" เฟี้ยวไปเลยครับ ช่วยขุดทางเชื่อมระหว่างหลุมกับลำธารด้วยนะครับ " สมิธงงกับคำพูดเด็กน้อย แต่ก็ทำตาม
" แค่นี้พอแล้วครับ เดี๋ยวที่เหลือผมทำเอง " พูดจบเด็กชายก็เอาดินเหนียวในถังที่ได้จากนา มาโป๊ะ ๆ ในรูที่ขุดจนทั่วแล้วก็โป๊ะไปจนริมตลิ่งตามทางที่ได้ขุดไว้ เหมือนทางน้ำลื่น ๆ ที่เกือบจะต่อกันมาถึงตรงหลุมที่ขุด
" ปลาจะมาทางนี้ครับจากลำธาร ไถลมาเรื่อยจนถึงหลุมที่เราขุด ก็จะตกลงไป " พูดจบก็เอาเศษไม้มาวางเป็นซี่ ๆ แล้ววางพวกเศษหญ้าน้ำที่เก็บมาเมื่อกี้ทับลงไป
สมิธสงสัย ปลามันจะมายังไง แต่หัวหน้าบอกมาว่าเด็กคนนี้ช่างคิด อาจจะคิดอะไรไปเรื่อยแล้วก็ทำเอามั้ง แต่ก็ประหลาดอยู่ดี พอคิดจบ เด็กน้อยก็เอาดินในถัง โปรยลงน้ำ เขางงจนต้องถาม " ทำเพื่ออะไรนั่น "
" มันเป็นสูตรครับ หลอกปลา " สมิธงงกับคำตอบ เข้าใจแค่หลอกปลา แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เดี๋ยวค่อยไปเล่าให้หัวหน้าฟัง
" เรากลับกันเถอะครับ คราวนี้ไปยันสะพานเลยนะครับเพราะจะไปดูเพื่อนผมซะหน่อย " เด็กชายบอก
" ได้ ไปกัน " สมิธตอบ แล้วหยิบถังกับเสียมออกเดินไป ทั้งคู่เดินมาจนถึงสะพาน เด็กชายเห็นเพื่อน ๆ จึงตะโกนถาม " เป็นไงบ้าง "
เหมยลี่ได้ยินเสียงแนช จึงเงยหน้ามาแล้วตอบ " มาดู ๆ ซิ ได้เยอะเลย มันสนุกจริง ๆ " มิน่าแดดก็ร้อน แต่ไม่ยอมเลิกรา
ในระหว่างทางเด็กหนุ่มเก็บผักบุ้งมาด้วย มีผักอย่างอื่นด้วยแต่เขาไม่รู้ว่ากินได้ไหม ไม่ค่อยมั่นใจ เขาเดินไปถึงหม้อจึงก้มลงดู
" โหหห เยอะมากเลย พอได้แล้วล่ะ หม้อก็ใหญ่ มีเกือบครึ่ง " เขาค้นหาหอย เพื่อหาหอยมุก หากตัวเล็ก ก็จะปล่อยไป เจออยู่หลายตัว แต่ตัวเล็กจึงปล่อยลงน้ำไปทั้งหมด เหล่าคนที่หาต่างมองหน้า
" หอยพวกนั้นมีค่ามากกว่านี้ แต่มันต้องตัวใหญ่กว่านี้มาก เราจะปล่อยมันไปให้เติบโต " เขาพูด ทุกคนจึงพยักหน้า
" กลับกันเถอะ ไปพักผ่อนที่บ้านเรากันดีกว่า " เขาร้องบอก
" พวกเรามีบ้านที่ไหนละ " เหมยลี่ถาม คนอื่น ๆ พยักหน้า เออ ออ ตามเหมยลี่
" ก็สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไง ยังไงเราต้องอยู่ที่นั่น ก็เรียกมันว่าบ้านของพวกเราไปเลย " เขาตอบเหมยลี่
" แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน " เด็กสาวพูดแต่ในใจก็รู้สึกดีแปลก ๆ ทุกคนคงรู้สึกเหมือนกัน
" ปะ กลับกันเถอะ กลับบ้านเรากัน " แนชชวนอีกครั้ง " พี่สมิธ พอถึงบ้านพวกข้า พี่ช่วยขุดแบบที่เราขุดเมื่อกี้ที่หลังบ้านข้าได้ไหม แต่ครั้งนี้จะเอาถังนี้ฝังลงไปด้วยเลย "
เขามองเด็กชายที่ชื่อแนชอย่างสนอกสนใจอย่างมาก ชาวบ้านธรรมดากลัวทหารมาก ทหารจริง ๆ ที่ไม่ใช่คนที่โดนเกณฑ์ไปรบ ไม่ต้องพูดถึงเด็กกำพร้าเลย แต่เด็กคนนี้ พูดเจื้อยแจ้ว ไม่มีความกลัวใด ๆ เลย น่าสนใจ รวมไปถึงความคิดแปลก ๆ ใหม่ ที่แสดงออกมาด้วย
" ความคิดเจ้าแปลกประหลาดมาก ไม่เคยมีใครทำหรือเคยเห็น " เขาบอก
" มีคนเคยบอกผมว่า ' เราก้าวเดินไปข้างหน้า เปิดประตูบานใหม่ ๆ และทำสิ่งใหม่ ๆ เพราะเราอยากรู้อยากเห็น และไอความอยากรู้อยากเห็นนี่แหละ ที่จะนำพาเราไปสู่เส้นทางใหม่ ๆ " เขาหยิบยืมคำคมมาจาก วอลท์ ดิสนีย์ ผู้ให้กำเนิด การ์ตูน วอลท์ ดิสนีย์ จากโลกเก่า
- Writer
