ตอนที่ 7 ต่อรอง
1219 Words
" อร่อย!!! "
เด็กทั้ง 2 คนเอ่ยออกมาแทบจะพร้อมกันทันที แต่สำหรับแนชแล้ว คนที่ชื่นชอบอาหารรสจัดแบบเขา นี่มันจืดชืดไป แถมหอยบางตัวก็ยังมีกลิ่นดินและมีทรายนิด ๆ ด้วย แต่ต้องยอมรับล่ะนะว่าสดจริง ๆ เขาจึงลงมือหยิบกุ้งเครย์ฟิช แล้วแกะเหมือนเดิม พร้อมกับกำชับให้เพื่อนดูเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาหยิบหินที่เตรียมไว้ตอนไปตักน้ำทำอาหาร มาทุบก้ามเครย์ฟิชให้แตก แล้วแกะ ๆ
" ตรงส่วนก้ามก็มีเนื้อนะ ต้องทำแบบนี้แหละ " พร้อมยื่นเนื้อจากก้ามให้เพื่อนคนละอัน " ต่อไปแกะกันเองละ "
เขาบอกพลันสังเกตุรอบข้าง เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมด หันมามองทางพวกเขาทุกคน บางคนน้ำลายเยิ้มออกปาก บางคนกลืนน้ำลาย เสียงท้องร้องระงม
" เอ่อ... แบ่งให้พวกเขาบ้างได้ไหม " ไทนี่เอ่ยถาม เขาเกรงใจแนช แต่เขาก็สงสารเด็กพวกนั้น เขารู้จ้กทุกคน แต่แค่สนิทกับ 2 คนตรงหน้ามากที่สุด
" อืม ข้าก็อยากขอร้องเจ้าด้วย " เหมยลี่ร่วมขอร้องอีกคน
" ได้ซิ เรียกพวกเขามา บอกพวกเขาว่าคนที่หาขนมปังได้ ให้เอามาด้วย ไม่ต้องกลัวอด พรุ่งนี้ข้าจะหามาอีก พวกเจ้าก็เอามาด้วย " เขาบอก
" อื้อ " ทั้งคู่ตอบพร้อมพยักหน้า แล้วลุกเดินไป ระหว่างนั้น แนชลุกไปเลื่อนหม้อที่ต้มอาหารมาวางตรงกลาง พวกเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเดินมารวมกันตรงนี้แล้ว รวมพวกเขาทั้งหมด 11 คน หญิง 6 ชาย 5
" ไหนดูซิมีขนมปังกี่ชิ้น เอาออกมาดูกันหน่อย " เด็กที่มีก็ยื่นกันมาแต่ก็กล้า ๆ กลัว ๆ คงกลัวอดละนะ รวมทั้งหมด 16 ก้อน ครึ่ง
" ไม่ต้องกลัว ฉันรับประกันพวกนายจะมีของกินอีกแน่นอนในพรุ่งนี้ " เขายืนยันหนักแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจให้เด็กกำพร้า
" ใครก็ได้ไปช่วยกันยกหม้อต้มน้ำลงหน่อย " เขาบอกพวกเด็ก ๆ ซักพักก็มี เด็กชาย 2 คนไปเอาหม้อน้ำลงมาพัก แล้วเดินกลับมา
" แบ่งขนมปังคนละก้อน ที่เหลือเก็บไว้เป็นกองกลางนะ ไทนี่ กับ เหมยลี่ ช่วยสอนวิธีแกะกุ้งกับหอยให้พวกเขานะ แล้วก็ในหม้อนี้ " แนชเอาขนมปังที่ได้รับมา บิออก แล้วจิ้มลงไป แล้วเอาเข้าปาก
" กินแบบนี้นะ แล้วก็ผักพวกนี้ด้วย กินลงไปต้องกินทุกคน " เขาคิดว่ายังไงก็ต้องรับวิตามินจากผักด้วย แต่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่า พวกเด็กตรงนี้ คือเด็กกำพร้า อะไรกินได้ พวกเขากินหมดละ
เขาจัดการแบ่งกุ้ง มาอย่างละตัวพร้อมกับหอย จัดการแกะ ทุบกล้าม เอาเนื้อวางบนเปลือกหอยกาบ เอาผักบุ้งกับผักกระเฉดวาง เอาเปลือกอีกอันตักน้ำต้มอาหารราดใส่เนื้อ ขนมปังครึ่งซีกนั้น วางแบ่งไว้ เป็นของลุงแบรด
" เอาละ ทุกคนแกะได้แล้วใช่ไหม ลองกินได้เลย " เพื่อนสนิททั้งสองต่างพยักหน้าพร้อมยิ้มให้เด็กที่เหลือ เด็กทุกคนบางคนยังกลัวสิ่งที่เคยได้ยินมา แต่กลิ่นกับท่าทางของเหมยลี่กับไทนี่ที่พวกเขาเห็น ทำให้พวกเขาตัดสินใจ เอาเข้าปากไป และเคี้ยว
"..........."
" อร่อยยยยยย!!!! " บางคนร้องไห้ รสสัมผัสของเนื้อที่ไม่เคยได้ลิ้มรส แนชเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา แต่ต้องหุบลงทันทีเมื่อคิดว่า อาจจะปวดหัวจี๊ดขึ้นตอนไหนก็ได้
หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงเตือนอะไร นอกจากเสียงเคี้ยวและกลืนอาหาร ทำให้เขาโล่งใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าไอความสามารถนี่จะได้มายังไง เงื่อนไขยังไง ในโลกเดิมฝึก ๆ ๆ ๆไปเรื่อย ๆ พอได้ก็จะทำได้เอง
ผ่านไปไม่นาน กุ้งกับหอยก็เหลือแต่เปลือก ผักก็ไม่มีเหลือ
" เปลือกใส่หม้อวางไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยจัดการ " เขาบอกทุกคน
" ไปเอาแก้วจากตรงกองเครื่องครัวมาด้วย " เขาสั่งพวกเด็ก ๆ ซักพักแก้วไม้ดูแล้วน่าจะใช่ ก็มาวาง 4 ใบ เขาเอา 1ใบมาตักน้ำในหม้อที่ต้มน้ำไว้ ล้างแก้วทั้งหมด แล้วสาดน้ำใส่หม้อที่เก็บล้างพรุ่งนี้
" ต่อจากนี้เราจะต้มน้ำกินทุกวันนะ รู้ว่าน้ำในลำธารใส แต่มันไม่ปลอดภัย " เขาพูด พลางแจกแก้วให้ทุกคนดื่มน้ำ
" ทำไมหรอ " ไทนี่สงสัยนานแล้วจึงเอ่ยถาม
" มันอาจจะมีสิ่งแปลกปลอมในน้ำที่ทำให้เราป่วยได้ " เขาบอกพลางคิดคำอธิบาย จะอธิบายไงดีเนี่ย !!
" ฉันเคยแอบได้ยินนักบวช กับพวกหมอคุยกันที่ในเมืองอะ " เขาแถอีกที แต่จริง ๆ พวกชนชั้นสูงน่าจะต้มน้ำกินนะ
" จริง ๆ ข้าเคยเห็นบ้างแหละ ตอนได้งานจ้างในบ้านชนชั้นสูงในเมือง แต่ข้าแค่คิดว่าเป็นความเรื่องมากของชนชั้นสูง " ไทนี่ตอบ " เจ้ามีความรู้จริงๆ ขอบใจที่บอกพวกข้านะ "
" ไม่เป็นไร เอาละอิ่มแล้วเตรียมตัวเข้านอนกันดีกว่า" เขาพูด ในขณะเดียวกัน แบรดก็เข้ามา เขามาเพื่อจุดไฟให้เด็ก ๆ วันนี้เขามาไวกว่าปกติเพราะเป็นห่วงเรื่องไฟระคนกับความสงสัย
แนชเห็นแบรดเดินเข้ามาจึงเอาอาหารที่เตรียมไว้นำไปให้
" ลุงแบรดลองกินดูซิ พวกเขากินกันหมดแล้วไม่เชื่อลองถามพวกเค้าได้ " แนชบอกกับแบรด
" มันอร่อยจริง ๆ นะเจ้าคะ ข้าเป็นประกันได้ " เหมยลี่กล่าว เด็กคนอื่น ๆ ก็พยักหน้า
" โอ้ งั้นข้าจะลองกิน " เขาเอาเข้าปากทันที
" โอ๊ อร่อยนะเนี่ย ใช่ตัวพวกนั้นจริงใช่ไหมเนี่ย เนื้อเด้ง ๆ พวกนี้คือเนื้อเจ้าพวกตัวแข็งนั้นหรือ " เขาอึ้งกับสัมผัส
" เห็นไหมละ ผมบอกแล้ว " แนชยิ้ม
" เอาละข้าเชื่อแล้ว เจ้ามีเนื้อกินดีกว่าพวกข้าที่เป็นทหารประจำหมู่บ้านนี้อีกนะเนี่ย เก่งจริง ๆ ข้าไปจุดไฟก่อน พวกเจ้าจะได้นอน " พูดจบ เขาก็เดินไปเอาฟืนใส่ในเตาผิง ที่ยังมีไฟแดง ๆ อยู่นิดหน่อย ในขณะที่หันหลังกลับจากเตาผิง เขาเจอแนชยืนขวางเขาไว้
" มีอะไรรึ " เขาถามเด็กชาย
" เมื่อกี้ท่านบอกว่าพวกเรามีเนื้อกินดีกว่าพวกท่านอีก งั้นเดี๋ยวผมจะหามาฝากเพิ่มนิด ๆ หน่อย ๆ แต่แลกกับลุงตอบคำถามอะไรผมบางอย่างได้ไหมครับ " เขาคิดว่าทหารคนนี้น่าจะนิสัยใช้ได้ เขาไม่คิดถามวิธีจับ วิธีทำ หรือบังคับให้บอก แล้วที่จำได้ เขาก็ดีกับเด็ก ๆ ทุกคนนะ ไม่เคยอิดออดมาทำหน้าที่ซักครั้ง
" รู้จักต่อรองด้วย " เขาประหลาดใจ เด็กคนนี้รู้จักคิดขนาดนี้หรือ
" ไหนลองบอกมาซิ เช่นเรื่องอะไร ถ้าข้าบอกได้ ข้าจะบอก "
- Writer
