หนิงลู่ซือ

ตอนที่ 10-2

“จริงหรือขอรับท่านผู้นำที่นางจะให้ค่าแรงหมู่ละ 100 อีแปะ และมีข้าวเลี้ยงอีก 1 มื้อ” ชาวบ้านคนหนึ่งถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ

“จริงสิ ข้าจะโกหกพวกเจ้าทำไม” ท่านผู้นำยืนยัน

“แล้วจะเริ่มงานวันไหนขอรับ ข้าขอไปทำด้วย”

“ใช่ๆ ข้าก็ขอไปทำด้วยขอรับ”

“อีก 3 วัน วันนั้นพวกเจ้าก็ค่อยไปเจอกันที่บ้านนาง” เมื่อแจ้งทุกอย่างแล้ว ท่านผู้นำหมู่บ้านก็เลิกการประชุม ทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับบ้านของตน และตั้งใจว่าอีก 3 วันจะต้องไปทำงานที่บ้านพี่น้องตระกูลหนิงให้ได้

3 วันต่อมา

วันนี้เป็นวันที่บ้านของสองพี่น้องตระกูลหนิงจ้างชาวบ้านมาแผ้วถางที่ดินที่ซื้อใหม่ เช้านี้หน้าบ้านหนิงลู่ซือจึงเต็มไปด้วยชาวบ้าน ดีที่ได้ท่านลุงเว่ยกับลูกชายทั้งสองมาช่วยดูแล ถ้าลำพังนางคงทำไม่ได้ นางจึงยกหน้าที่ดูแลชาวบ้านให้กับสามคนพ่อลูกไปเสียเลย

ส่วนเรื่องการทำมื้อกลางวันก็ได้ท่านป้าหลินมาคอยควบคุม มีหญิงชาวบ้านที่ท่านป้าหลินไปชักชวนมาทำอีก 6-7 คน เพราะต้องเลี้ยงชาวบ้านเกือบทั้งหมู่บ้าน หรืออาจจะทั้งหมู่บ้านเลยก็ว่าได้จึงต้องใช้คนเยอะ

เมื่อวันก่อนนางได้เข้าเมืองไปขายปลาและถั่วงอก จึงถือโอกาสซื้อของมาทำให้ชาวบ้านเยอะแยะมากมาย เมื่อหนิงลู่ซือซื้อของมาพร้อมแล้ว นางก็ไม่มีอะไรต้องทำอีก หน้าที่คุมคนในครัวจึงตกเป็นของท่านป้าหลิน

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านลุง” หนิงลู่ซือที่ไม่มีอะไรทำจึงเดินออกมาดูชาวบ้านที่กำลังทำงานกันอยู่

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ลุงให้ชาวบ้านมาลงชื่อเรียบร้อยแล้ว บ้านหนึ่งให้ลงชื่อแค่หนึ่งคน จะได้ไม่ยุ่งยากเวลาจ่ายค่าแรง”

“ดีเจ้าค่ะ ท่านลุงแจ้งเรื่องการจ่ายค่าแรงหรือยังเจ้าคะ ว่ามีทั้งจ่ายรายวันสำหรับคนที่ต้องการค่าจ้างก่อน และจ่ายหลังเสร็จงาน หรือ 2-3 วันแล้วมาเบิกก็ได้” เพราะชาวบ้านต้องกินต้องใช้หนิงลู่ซือเลยมีตัวเลือกสำหรับจ่ายค่าจ้างให้ชาวบ้านได้เลือก

“ลุงบอกพวกเขาเรียบร้อยแล้ว ตรงนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก เจ้าก็เข้าบ้านเถิด” แดดเริ่มแรงแล้ว เว่ยสงไม่อยากให้หนิงลู่ซือต้องตากแดด

“ข้ามีเรื่องจะมาพูดกับท่านลุงให้ท่านลุงแจ้งกับพวกชาวบ้านหลังเลิกงานเจ้าค่ะ”

“มีอะไรไหนว่ามา”

“ข้าอยากให้ท่านช่วยแจ้งชาวบ้านที่มาทำงานวันนี้ ว่าหลังจากเสร็จงานแผ้วถางแล้ว ข้ายังมีงานจ้างพวกเขาต่อเจ้าค่ะ ข้าจะจ้างขุดบ่อเลี้ยงปลา โดยที่ดิน 5 หมู่สุดท้ายให้พวกเขาแค่แผ้วถาง แต่ไม่ต้องขึ้นแปลง ส่วนสตรีข้าจะจ้างให้ช่วยหยอดเมล็ดผักในแปลง ส่วนเรื่องค่าจ้างค่อยมาตกลงกันอีกครั้งเจ้าค่ะ” หนิงลู่ซือพูดเรื่องที่อยากให้เว่ยสงแจ้งแก่ชาวบ้านเย็นนี้ให้เขาฟัง “แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นข้าไม่อยากให้กระทบกับงานในแปลงนาที่พวกเขาต้องเตรียมสำหรับการเพาะปลูกนะเจ้าคะ” เพราะชาวบ้านมีที่นาเป็นของตนเอง บางครัวเรือนก็เริ่มเตรียมที่ดินสำหรับเพาะปลูกแล้ว

“ได้ๆ ลุงจะแจ้งพวกเขาให้ เจ้ามีเรื่องอะไรจะแจ้งพวกเขาอีกหรือไม่” ถ้าชาวบ้านมีงานทำอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ พวกเขาคงดีใจมากแน่ๆ

“ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” เว่ยสงมองตามร่างเล็กๆ ของลูกสาวสหายภรรยาตนเอง เขารู้สึกนับถือเด็กคนนี้ยิ่งนัก ถึงแม้จะอยู่กันสองคนพี่น้องแต่กลับสามารถซื้อที่ดินเพิ่มมากถึง 50 หมู่ ไหนจะจ้างชาวบ้านอีก

ทั้งที่ชาวบ้านบางคนยังพูดจาว่าร้ายนาง บางคนก็ไม่เคยพูดคุยกัน แต่นางก็เลือกที่จะรับทุกคน ถ้ายังมีชาวบ้านคนไหนว่าร้ายนางอีก เขาจะไปเผาบ้านมันเอง!

“เสือ! เสือ!” อยู่ๆ ก็มีเสียงชาวบ้านดังขึ้น ชาวบ้านหลายคนแตกตื่น อยู่ๆ ก็มีเสือมาอยู่ในบ้านของพี่น้องตระกูลหนิง

เจ้าเสือ 2 ตัว วิ่งเล่นไม่ได้สนใจชาวบ้าน พวกมันเห็นคนมาที่บ้านหลายคนจึงอยากมาเล่นด้วย

“ต้าเป่า เสี่ยวเป่า หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงของหนิงลูซือดังขึ้น ทำให้เสือทั้ง 2 ตัวหยุดวิ่งทันที และชาวบ้านหลายคนก็มองมาที่นาง “พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่รึว่าวันนี้จะมีคนมาที่บ้าน อย่าออกมาวิ่งเล่นเช่นนี้” นี่หนิงลู่ซือคุยกับเสือรู้เรื่องด้วยหรือ แล้วดูเจ้าเสือสินั่งฟังอย่างเรียบร้อยเชียว

“ต้าเป่า เสี่ยวเป่า ไปเล่นกับพี่สาวกัน” หนิงลี่อินเข้ามาเรียกสัตว์ทั้งสองไปเล่นด้วย ต้าเป่า เสี่ยวเป่า ไม่รอช้าวิ่งไปทางหนิงลี่อินทันที เพราะไม่อยากโดนหนิงลู่ซือดุ

“ทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ เจ้า 2 ตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงบ้านข้าเองเจ้าค่ะ” ห้ะ สัตว์เลี้ยง มีบ้านไหนเขาเลี้ยงเสือไว้เป็นสัตว์เลี้ยงบ้าง ชาวบ้านหลายคนคิด

“อาซือ เจ้าเลี้ยงเสือหรือ” เว่ยสงเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ถึงจะบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยง แต่อยากไรมันก็เป็นสัตว์ดุร้าย

“เจ้าคะ ข้าเข้าป่าแล้วเห็นมันอ่อนแรงไม่มีแม้แรงจะเดิน จึงเอามาเลี้ยงไว้รอจนมันแข็งแรงก็จะเอาไปปล่อยในป่าเช่นเดิมเจ้าคะ แต่ข้าเคยเอาไปปล่อยแล้ว สุดท้ายพวกมันก็ตามกลับมาอยู่ดี”

“แต่มันอันตรายนะ”

“ข้าจะระวังเจ้าค่ะ พวกท่านไม่ต้องกลัว ทำงานกันต่อเถิดเจ้าค่ะ”

“อาอิน มานั่งทำอะไรตรงนี้” หนิงลี่อินกำลังนั่งมองท่านป้าทั้งหลายทำอาหารอยู่บนแคร่ในครัว ข้างกันยังมีเจ้าตัวป่วนนอนส่ายหางอย่างสบายใจ ไม่ได้รับรู้เลยว่าคนงานในครัวกลัวพวกมันมากเพียงใด

“ข้าจะเข้ามาช่วยเจ้าค่ะ แต่ท่านป้าหลินบอกว่าไม่ต้องช่วย ข้าก็เลยมานั่งดูพวกท่านป้าเจ้าค่ะ”

“พวกท่านป้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อยอย่างไรเล่า” ในขณะที่ทุกคนมีงานทำ แต่สองพี่น้องตระกูลหนิงกลับว่างงาน

“พี่ใหญ่ข้าเบื่อจังเลยเจ้าค่ะ” หนิงลี่อินที่นั่งแกว่งขาเล่นบ่นออกมา

“พี่ใหญ่ก็เบื่อเช่นกัน” ปกติจะขึ้นเขา ลงห้วย เข้าเมืองขายของ วันนี้กลับต้องมานั่งเฉยๆ นางเบื่อยิ่งนัก

“เราไปขึ้นเขาดีหรือไม่เจ้าคะ เผื่อเจอสมุนไพรเราจะได้นำไปขาย พาต้าเป่ากับเสี่ยวเปาไปด้วย” เด็กน้อยชักชวนพี่สาว ครั้งก่อนที่พาต้าเป่ากับเสี่ยวเป่าไปด้วย นางได้สมุนไพรล้ำค่ามาเชียวนะ

“พี่ใหญ่ก็อยากขึ้น แต่วันนี้คือวันแรกที่ชาวบ้านมาทำงาน เราต้องอยู่ก่อน ไว้วันพรุ่งเราค่อยขึ้นเขากันตั้งแต่เช้าดีหรือไม่” นางยังต้องหาเงินทำบ้านอีก ยังไงก็ต้องขึ้นเขาหาสมุนไพร ขอให้เจอ เห็ดหลินจือ โสมคนอายุ 1,000 ปี ด้วยเถอะ สาธุ

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

“อาซืออาหารเสร็จแล้ว” เสียงหลินจูดังออกมาจากห้องครัว

“เจ้าค่ะท่านป้า เดี๋ยวข้าไปบอกให้ท่านลุงแจ้งชาวบ้านพักกินข้าวกันก่อนเจ้าค่ะ” หนิงลู่ซือเดินไปบอกกับท่านลุง ให้แจ้งชาวบ้านพักกินข้าวกันก่อน

ชาวบ้านที่ได้เห็นกับข้าวบ้านหนิงต่างก็ตกใจกันไม่น้อย มีผัดผักใส่เนื้อหมู ต้มจืดหมูสับ ไหนจะข้าวสวยร้อนๆ อีก ที่สำคัญถ้าใครไม่อิ่มก็สามารถขอเพิ่มได้ ถ้าเหลือก็มาห่อกลับบ้านได้อีก ชาวบ้านต่างกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย

ส่วนเด็กๆ ก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อยไม่แพ้ผู้ใหญ่ อีกทั้งยังได้ขนมคนละ 1 ห่อใหญ่ด้วย เด็กๆ แต่ละคนก็เอาไปอวดท่านพ่อ ท่านแม่ ของตนกันยกใหญ่

วันที่เข้าเมืองครั้งล่าสุด หนิงลู่ซือพาหนิงลี่อินไปซื้อขนม และก็นึกถึงเด็กๆ ใ นหมู่บ้านจึงซื้อมาแจกเด็กๆ

ชาวบ้านหลายคนต่างก็ขอบคุณสองพี่น้องจนไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว ดูสิไหนจะค่าจ้างหมู่ละ 100 อีแปะ เลี้ยงมื้อกลางวันที่มีทั้งเนื้อ ผัก ข้าวสวย และยังมีขนมมาแจกเด็กๆ อีก พวกเขาต้องตอบแทนด้วยการทำงานให้เต็มที่