เร้นรักกักใจ

ตอนที่2 น้องสาวผู้เรียบร้อย2

นอกจากของใช้ส่วนตัวจำพวกลิปกลอส แป้งฝุ่น แป้งตลับ ผ้าอนามัย ทิชชู โทรศัพท์ ของจุกจิกที่ชอบพกพาเป็นประจำแล้ว เวลานี้เธอยังพกถุงยางอนามัยและยาคุมกำเนิดด้วย

พกพาขนาดนี้หากมีคนเห็นเข้าต้องมองว่าเธอเป็นผู้หญิงกร้านโลกแน่ ๆ

แต่เธอก็ไม่แคร์หรอก

เพราะเธอเคยพลาดกับพี่ชายไปแล้วครั้งหนึ่งจนแอบติดใจอย่างไม่น่าให้อภัย ใครจะรับประกันได้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก

เธอเองยังไม่สามารถรับประกันกับตนเองได้เลย

พกไว้ก็ไม่เสียหายสักหน่อย ปลอดภัยจากโรคภัยร้ายๆ และที่สำคัญยังไร้กังวลจากการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์

อันที่จริง หากตอนนั้นแม่ของเธอมีความกล้าพอที่จะพกพาสิ่งของเหล่านี้โดยไม่อายแล้วล่ะก็ แม่คงไม่พลาดแน่ ๆ

แต่ก็อย่างว่าแหละ อดีตไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้ มีแต่ต้องทำอนาคตให้ดีเท่านั้น

ไม่ต้องทนทรมานกับแรงปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงในเรื่องของการกลับไปแก้ไขอะไร

อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าพ่อคนนั้นที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเป็นคนเห็นแก่ตัวมากขนาดไหน

ณภัทรเก็บของเสร็จก็สะพายกระเป๋าออกจากห้องส่วนตัว เดินลงมาที่ชั้นล่าง

บ้านหลังนี้ค่อนข้างใหญ่ มีพื้นที่ใช้สอยกว้างขวางกว่าจะถึงห้องรับประทานอาหารยังต้องเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาสามสี่รอบ

ระหว่างทางยังมีภาพนายแบบวัยรุ่นคนหนึ่งแปะฝาบ้านให้ดูอย่างเพลิดเพลินจำเริญตา คนในภาพไม่ใช่ใคร เขาคือนิรัชนั่นเอง พี่ชายคนนี้ของณภัทรมักจะมีคนมาติดต่อให้ไปถ่ายแบบอยู่บ่อย ๆ เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้โฆษณาสินค้าแบรนด์ดังหลายตัว

เขาหล่อ เท่ห์ เย็นชา ใช้ได้เลยทีเดียว

ณภัทรคิดว่าผู้ชายหล่อสมาร์ทอย่างนิรัชเป็นดาราได้สบายเป็นพระเอกก็ยังได้ แต่นิสัยเย่อหยิ่งถือตัวขนาดนั้นจะปั้นหน้ายิ้มเวลาออกสื่อได้ยังไง หากถูกสัมภาษณ์จะไม่เย็นชาใส่นักข่าวหรือไง

ยิ่งต้องปรับปรุงตัวเองให้เป็นคนเฟรนลี่กับแฟนคลับด้วยเธอเองก็คิดภาพไม่ออก ในหัวสมองไม่สามารถวาดภาพผู้ชายคนนี้ในอริยาบถหล่อน่ารักหรืออบอุ่นอ่อนโยนได้เลย

หญิงสาวคิดไปเดินไปพลันต้องชะงักเมื่อเลี้ยวเข้าห้องหนึ่งและภาพของผู้ชายหล่อจัดตัวเป็นๆ คนนั้นก็กระแทกม่านตา

เขาสวมชุดนักศึกษาเผยออร่าคุณชายน่าเกรงขามกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมห้อง ลักษณะท่าทางคล้ายกับนั่งรอใครสักคน

“วันนี้เจ้ารัชมีเรียนช่วงเช้าพอดี ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้อีกแล้ว พ่อขอสั่งให้แกรอภัทรกินข้าวเสร็จก่อนแล้วพาน้องไปส่งด้วย”

เสียงคำสั่งของวิชัยดังขึ้นที่โต๊ะอาหาร ณภัทรหันมอง จึงเห็นพ่อเลี้ยงกำลังนั่งอ่านเอกสารและกินกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร ส่วนมารดาตนกำลังคนหม้อแกงบนเตาไฟที่เคาร์เตอร์ทำอาหาร

เธอจึงหันไปเหลือบมองคนมีเรียนช่วงเช้าบนโซฟาฝั่งตรงกันข้ามอีกแวบหนึ่ง

ในแวบนั้นที่เธอได้สบตากับพี่ชาย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่เธอแน่ใจว่าสายตาของเขามิใช่คนที่ถูกบังคับให้เธอติดรถไปเรียน

แต่กลับเป็นสายตาเย้ยหยันและท้าทาย...

บ่งบอกว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธเขาได้ต่างหาก

ลินดาไม่เคยปิดบังเรื่องราวเหลวไหลของตนในอดีต

วิชัยจึงรู้เรื่องทั้งหมดแต่ไม่เคยนึกรังเกียจ หลังจากแต่งงาน วิชัยจึงไม่ยอมให้ลินดาต้องทำงานเหน็ดเหนื่อยอีก ลินดาจึงกลายเป็นคุณนายอยู่บ้านสวยๆ ไปวันๆ

ทว่าเธอกลับไม่ยอมอยู่นิ่งๆ มักจะตื่นก่อนนอนทีหลังเสมอ

บ้านทุกซอกทุกมุมเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว อาหารทุกจานที่ลินดาเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเองยังอร่อยทุกอย่าง

ไม่ใช่เพียงวิชัยที่เหมือนน้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้น นิรัชเองก็ดูเหมือนจะมีน้ำมีนวลขึ้นมาเช่นกัน เพียงแต่เขาตัวสูงจึงดูไม่ค่อยออก

เมื่อคุณนายเป็นแบบนี้ แม่บ้านสองคนที่พักอยู่เรือนเล็กด้านหลังจึงตื่นตั้งแต่ไก่โห่มาทำงานบ้านอย่างขยันขันแข็งมากยิ่งขึ้น เนื่องจากคิดมาก กลัวจะถูกไล่ออก

ลินดาจึงต้องคอยปลอบใจแม่บ้านบ่อย ๆ “ป้าแหวนพี่แววอย่าคิดมากเลย ดาแค่อยู่เฉยไม่เป็นเท่านั้นไม่ได้คิดแย่งงานเลยนะ”

แม่บ้านทั้งสองได้หัวเราะขัดเขินเก้อกระดากแต่ก็ยังรีบตื่นแต่เช้าทำงานให้หนักเข้าไว้เหมือนเดิม

ณภัทรนั่งกินข้าวอย่างอร่อยพลางมองแม่บ้านสองคนที่เป็นลูกมือก้นครัวให้แม่ เธอเห็นแม่บ้านทั้งสองแย่งกันหั่นต้นหอมผักชีเพื่อเอาหน้ากันยกใหญ่

หญิงสาวยิ้มขัน ในใจนึกภาคภูมิอย่างที่สุด

แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเก่ง ที่สำคัญจิตใจดีมาก ๆ ผู้ชายคนนั้นที่เป็นพ่อบังเกิดเกล้าแต่ทิ้งไปตั้งแต่เธออยู่ในครรภ์จะรู้หรือเปล่าว่าได้ทำเพชรน้ำงามหลุดมือ

หญิงสาวหมกมุ่นกับความคิดพร้อมกับรับประทานอาหารที่มีเต็มจานอย่างตั้งใจ เมื่อข้าวหมดเธอยังยื่นจานให้มารดาตักเพิ่ม

เสียงเพียะดังขึ้น ณภัทรถูกลินดาตีมือเบาๆ หนึ่งที

“พอแล้ว เดี๋ยวอ้วน”

อืม...จริงด้วย

ณภัทรย่นคิ้วยกจานกลับแต่โดยดี

เธอลืมไปว่าตัวเองได้ทำตารางการควบคุมน้ำหนักที่เขียนขึ้นเองแล้วกำชับให้แม่คอยเตือน เพราะเมื่อก่อนเธอกินแบบตามใจตามปากมากไปหน่อย เธอก็เลยอ้วน

พอเริ่มเป็นสาวถึงได้ตระหนักและเป็นกังวลกับน้ำหนักตัว กลัวว่าต้องเสียเงินรักษาโรคอ้วนไม่จบไม่สิ้น

แน่นอนว่านิสัยเดิมที่มีนั้นต่อให้ได้พ่อเลี้ยงร่ำรวยก็ไม่เคยเปลี่ยนไป เธอกับแม่ยังคง ‘งก’ เหมือนเดิมไม่แปรผัน

วิชัยมองสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม แววตาอบอุ่นอ่อนโยน

มีเพียงนิรัชที่มองนิ่งๆ ด้วยสายตาอ่านยาก

ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หลังจากจบมื้อเช้า ณภัทรก็เดินมาที่รถพร้อมนิรัช

โรงรถอยู่ด้านข้างของตัวบ้านห่างออกมาเล็กน้อย มีหลังคาและเสาขนาดใหญ่ติดกับตัวบ้าน มีรถยุโรปสุดหรูจอดอยู่หลายคัน เป็นรถชนิดต่างกันแล้วแต่วัตถุประสงค์การใช้งาน

ลินดากับณภัทรขับรถไม่เป็นจึงได้แต่นั่งเป็นตุ๊กตาไม่เคยขับเอง วิชัยคะยั้นคะยอให้ลินดาไปเรียนขับรถได้สำเร็จแค่ไม่นาน ตอนนี้จึงกำลังอยู่ในช่วงหัดขับกับบริษัทสอนขับรถเท่านั้น

ส่วนณภัทรเพิ่งอายุสิบแปดย่อมไม่รีบร้อน

เมื่อเดินมาถึงรถยุโรปคันสีขาวสองประตู ทั้งคู่ก็ต่างคนต่างขึ้นไปนั่งในรถโดยไม่พูดอะไร

ทว่าจังหวะที่ณภัทรนั่งลงแล้วปิดประตูก่อนจัดกระโปรงให้เรียบร้อย จู่ ๆ นิรัชก็โน้มตัวเข้ามาแล้วโอบเธอทั้งตัว กลิ่นกรุ่นไออุ่นจากกายเขาโอบล้อมไปทั่วร่างของเธอ

หญิงสาวตกใจจนตาโตหลบไม่ทัน ทำได้เพียงชักสีหน้าใส่

“พี่ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็นนะ”

ตอนนี้ยังเช้าอยู่มาก แสงสว่างสาดส่องไปทั่ว กระจกรถยังใสแจ๋วขนาดนี้

นิรัชยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย เขาเอ่ยเสียงเรียบ “คาดเข็มขัด”

ณภัทรอึ้งเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสีอมชมพูเรื่อเพราะอายขึ้นมา

“ภัทรลืมไป” เธอนิ่วหน้า “คนไม่เคยมีรถก็แบบนี้แหละ”

นิรัชเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไร พี่คอยดูแลคาดให้เธอได้ตลอด”

“หือ...”

นี่คือประโยคที่หลุดจากปากของผู้ชายหน้านิ่งซึ่งถูกฉาบด้วยปูนซีเมนต์ตลอดเวลางั้นหรือ?

ณภัทรยิ่งหน้าแดงเปล่งปลั่ง นึกขัดเขินไม่น้อย

แต่เมื่อเห็นอีกคนยังคงโน้มแผงอกลงมาจนใบหน้าหล่อๆ อยู่ใกล้เกินไป ลมหายใจยังผสานกันขนาดนี้ แนบชิดเสียจนใจสั่น ทั้งยังทำให้เธอตกอยู่ในวงแขนอบอุ่นของเขาไม่คลาย

เธอจึงย่นคิ้วนิ่วหน้า บ่นอุบอิบเสียงเบา

“พี่รัชคาดเข็มขัดนานเกินไปแล้วค่ะ”

นอกจากไม่ปล่อยมือจากเข็มขัดนิรภัย นิรัชยังมองเธอด้วยรอยยิ้มร้ายๆ ที่อาจทำให้หัวใจของเด็กสาวต้องละลายหรือไม่ก็อาจทำให้ผู้หญิงมีอายุหัวใจวายตายได้ เขายิ้มแบบนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

สองตาของณภัทรเบิกโตคล้ายกำลังเจอสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดจากมิติเร้นลับ ผู้ชายหน้านิ่งตาดุเวลายิ้มทีคือมีพลังทำลายล้างที่รุนแรงมากเกินไปแล้วจริงๆ

จังหวะนั้นชายหนุ่มเปี่ยมเสน่ห์ผู้แผ่ออร่าสังหารยังก้มหน้าหล่อเหลาลงมาจูบเร็วๆ ที่เรียวปากเธอหนึ่งที ก่อนจะสตาร์จรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ณภัทรได้แต่ตัวเกร็งแข็งทื่อไปทั้งร่าง

พ่อกับแม่ยังนั่งอยู่ในบ้านคงไม่เห็นหรอกนะ

หญิงสาวเกาะกระจกรถแน่น...