ตอนที่ 10 ระบายอารมณ์
1436 Words
วชิลากหญิงสาวเข้าไปข้างในผับ บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่รีบถอยให้ออกห่างไม่กล้ายุ่งกับผู้หญิงที่เขาพามาด้วย และรู้สึกคุ้นหน้าอย่างประหลาดเหมือนว่าเธอมาที่นี่เมื่อวานครั้งหนึ่ง
ชายหนุ่มเหลือบสายตามองไปโดยรอบก่อนจะจิปากใส่อย่างขัดขวางใจ เขาดันตัวแสนดีขึ้นไปเดินนำหน้าร่างหนาเดินซ้อนท้ายเพื่อปิดบังแผ่นหลังผ่องไม่ให้ชายใดเหลือบสายตามอง
"อย่าให้เห็นอีกนะชุดนี้"
เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะดันตัวเธอให้ขึ้นไปบนห้องนอนชั้นบนสุด และเมื่อเปิดประตูก้าวล้ำเข้ามาข้างในเขาก็จัดการปิดล็อคประตูก่อนจะดันตัวหญิงสาวชิดกำแพงกระชากชุดบางให้ฉีกออกจากกัน หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจมองชุดของเพื่อนที่ขาดวิ่นแยกออกเป็นสองชิ้นก็หันขวับไปมาชายหนุ่มตาขวางอย่างไม่พอใจ
"พี่วชิเอาอีกแล้วนะคะ"
"ทำไม... พี่ไม่ชอบชุดของเราพี่จะฉีกจะได้ไม่ต้องใส่อีก"
"แต่มันชุดของเพื่อนหนูนะคะ...! พี่จะมาฉีกแบบนี้ไม่ได้ กรี๊ดดดด แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย"
"ว่ามากี่บาท เดี๋ยวให้สองเท่าเลย ขอแค่ไม่เห็นมันอีกเท่าไหร่พี่ก็จะจ่าย...!"
เขาเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้ารูปไข่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากแค่ปล่อยให้ไปดูหนังกับเพื่อนถึงขั้นเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้เลยเหรอ แล้วจะไว้ใจปล่อยให้ใช้ชีวิตโดยที่เขาไม่กำกับได้ยังไง
"พี่สุดหล่อจ่ายมาเลยค่ะสามพันบาท ชุดนี้มันแพงนะคะไม่ใช่ของถูก"
"เออ... เดี๋ยวโอนให้เลยหกพันแล้วไปซื้อมาคืนเพื่อนซะ แต่ตอนนี้รับบทลงโทษที่เราดื้อกับพี่ก่อน อวดเก่งนักใช่มั้ยเห็นพี่ใจดีแล้วจะเอาแต่ใจยังไงก็ได้เหรอ"
ชายหนุ่มกอบกำเต้านมอวบบีบเฟ้นอย่างระบายอารมณ์จนหญิงสาวถึงกับร้องครางออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บ เธอพยายามลูบไล้ชายหนุ่มให้ใจเย็นทว่าตอนนี้เขาโกรธเธอมากจนมิอาจรับฟังเสียงทักท้วงอ้อนวอน
"พี่วชิหนูเจ็บค่ะ"
"ทำให้เจ็บจะได้จำว่าการที่เราดื้อกับพี่มันจะโดนอะไรบ้าง พี่ไม่เคยใจดีกับคนที่ดื้อกับพี่"
พูดจบเขาก็อุ้มร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมกอดจับไหล่หันหน้าออกก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างปลดซิปกระโปรงให้ร่วงหล่นลงพื้น มือหนาสะบัดมือใส่สะโพกใหญ่จนหญิงสาวร้องครางออกมาด้วยความเจ็บแสบ
"พี่วชิ... ฮึก"
"ไม่ต้องร้องพี่ไม่เห็นใจหรอก จะเอาจนกว่าจะสำนึกจะได้รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ"
เขากางขาเรียวของเธอให้ออกห่างจากกัน แทรกลำตัวเข้าไปชิดก่อนจะปลดซิปกางเกงชักแก่นกายความเป็นชายออกมาลูบไล้ และไม่นานเขาก็สอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในร่องสาวจนหญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ความดิบเถื่อนของเขาโดยการสอดใส่เข้ามาแบบไม่เล้าโลมมันทำให้ร่องสาวคับแน่นและเกิดการเบียดเสียดชวนให้เจ็บแสบ ใบหน้าสวยตื่นกลัวสั่นระริก เอามือข้างที่ว่างปาดน้ำตาก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน
"ฮึก...! เจ็บ"
"เจ็บสิดีจะได้จำ"
เขากระแทกความเป็นชายอย่างดิบเถื่อนโดยไม่ไถ่ถามเลยว่าร่างบางเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน และเป็นการมีเซ็กส์ที่แสนซนไม่รู้สึกมีความสุขแถมยังเจ็บทรมานจนเจียนขาดใจ
"นะ...หนูเจ็บ...! ฮึก"
เสียงร้องไห้ดังขึ้นเป็นพักและเธอเองก็พยายามอดทนเพื่อให้เขาเสร็จสมถึงฝั่ง แต่เธอเองนั้นแทบไม่มีอารมณ์ร่วมเพราะชายหนุ่มไม่เล้าโลมอย่างที่เคยทำ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นไม่ขาดสาย ใบหน้านิ่งซี๊ดครางออกมาอย่างเสียวซ่านแต่กลับหยุดชะงักไปเมื่อร่างบางเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ไม่ส่งเสียงร้องกระตุ้นให้เขาอยากเหมือนเคย
"ฮึก...!"
เขาถอดแก่นกายความเป็นชายออกอย่างหมดอารมณ์จะสานต่ออุ้มร่างบางไปโยนลงบนเตียงก่อนจะกางขาหญิงสาวให้ออกจากกัน ก้มลงมองร่องรักที่ตอนนี้แดงแจ๋เพราะถูกเสียดสีจากท่อนเอ็นใหญ่
"พี่วชิใจร้ายกับหนู ฮึก"
เสียงเล็กเอ่ยประชดประชันอย่างน้อยอกน้อยใจในตัวของชายหนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยและการกระทำครั้งนี้ป๋าเถื่อนจนเธอรู้สึกกลัวจนไม่อยากมีความสัมพันธ์กับเขาอีก
เขาเริ่มรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ความโกรธครอบงำจนกระทำรุนแรงป่าเถื่อนใส่เธอ วชิถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวก่อนจะขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวซึ่งตอนนี้เธอเริ่มตื่นกลัวไม่ยอมเข้าใกล้เขาเพราะยังรู้สึกไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้
"ฮึก"
"พี่ขอโทษ..."
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อนโยนดึงมือหญิงสาวให้เข้ามาใกล้ก่อนจะโอบกอดปลอบเธอด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าสวยร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บแสบกอดเอวชายหนุ่มเอาไว้แน่นปล่อยโฮไม่ยอมหยุด เพียงแค่ขยับร่ายกายก็เจ็บแสบร่องสาวแล้ว
"เจ็บ..."
"หาหมอมั้ย"
หญิงสาวส่ายหน้าทันทีเพราะไม่อยากไปหาหมอเพื่อให้ตัวเองอับอายและต้องไปตอบคำถามว่าทำไมถึงมีสภาพกลายเป็นแบบนี้
"ไม่ พี่ทำหนูเจ็บ"
"พี่ขอโทษแล้วไง สัญญาครั้งหน้าจะใจเย็นกว่านี้ ก็พี่โกรธไงหนูดื้อนี่"
"ฮึก! หนูเจ็บมากเลยค่ะและกลัวมากเลยด้วย ฮือออ"
"แล้วพี่ต้องทำยังไงคะเราถึงจะหายโกรธ"
เขาพยายามง้องอนหญิงสาวเพื่อให้เธอยอมให้อภัย และอยากย้อนกลับไปตีตัวเองให้สลบจะได้ไม่ขาดสติทำรุนแรงแบบนั้น ดูสิเด็กน้อยตัวสั่นกลัวยังไม่ยอมหายเลย
"ฮืออออ พี่ทำหนูเจ็บ"
"แสนหนึ่งเดี๋ยวโอนเลยหายกันตกลงมั้ย"
แสนซนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินข้อเสนอของชายหนุ่ม หนึ่งแสนมันคุ้มรึเปล่ากับการกระทำอันป่าเถื่อนแบบนั้น
"ฮึก... มันป่าเถื่อนมากเลยค่ะตอนนี้หนูยังเจ็บตรงนี้อยู่เลย มันต้องเป็นแผลถลอกแน่เลย"
เธอชี้นิ้วไปยังร้องสาวของตัวเองให้ชายหนุ่มดู ตัดพ้อต่อว่าเพื่อให้เขารู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีกจะได้จดจำว่าไม่ควรทำอีกเพราะเธอรับไม่ไหว
"แสนห้าจบๆพร้อมโอน"
"ฮือ... มันต้องเลือดออกแน่นอนเลยค่ะ"
"สามแสนจบมั้ยไม่เพิ่มแล้วนะ"
เขาเริ่มมีใบหน้าที่หงุดหงิดเพราะยัยแสบจอมโจรเริ่มเอาความเจ็บปวดมาอ้างเพื่อรีดไถเงินของเขาอีกแล้ว เธอผละออกจากชายหนุ่มโอบกอดรอบคอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน
"ก็ได้ค่ะจบก็ได้ แต่พี่สุดหล่อสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำอีกแสนซนรับไม่ไหวค่ะ"
"พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก พี่ขอโทษดีกันนะ"
"ดีก็ได้ค่ะแล้วก็โอนเงินมาด้วยนะคะ"
หญิงสาวซบใบหน้าลงกับอกแกร่งปาดน้ำตาไม่ให้ร้องออกมาอีกและมันเจ็บจริงเธอไม่ได้แสร้งทำแม้แต่น้อย ทว่าเพียงแค่คำขอโทษจากปากของเขามันจะไปเพียงพออะไรล่ะจริงมั้ย
"หึ... ก็ยังงกเหมือนเดิม เฮ้อ...!"
เขาหยิบโทรศัพท์มากดโอนเงินไปให้หญิงสาวสามแสนบาท ทั้งที่เพิ่งได้รับเงินเดือนมาจากพ่อหนึ่งล้านบาทยังไม่ทันได้ใช้จ่ายก็โอนให้ยัยจอมโจรไปแล้วสามแสน แบล็คการ์ดก็ยึดไปนี่ตกลงเธอเป็นเด็กในปกครองหรือว่าเป็นเมียกันแน่ ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียเปรียบเธอในทุกทาง
"โอนแล้ว"
"ฮึก... สัญญานะคะจะไม่ทำหนูเจ็บอีก"
"สัญญาแล้วไงไม่ทำอีกแล้ว"
"อุ้มหนูไปอาบน้ำได้มั้ยคะ หนูเจ็บจังเลยเดินไม่ไหวหรอกค่ะ"
หญิงสาวออดอ้อนชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย วชิที่รู้สึกผิดก็ยอมทำตามที่เธอขอทุกอย่างเพื่อไถ่โทษจากการกระทำก่อนหน้านี้
"เดี๋ยวพี่อาบให้เราเอง"
- Writer
