ตอนที่ 8 พี่รหัส
1256 Words
แสนซนเดินทางมาถึงที่ห้องเรียนโบกมือทักทายเพื่อนสนิทก่อนจะขยับตัวลงไปข้างโต๊ะประจำของตัวเอง หยิบสมุดปากกาออกมาวางลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนตามประสา
"พวกแกวันนี้ไปดูหนังกันมั้ย หนังใหม่เข้าโรงผู้บ่าวไทบ้านแบบที่เราชอบไง"
"ว๊ายยยยย ของชอบแกนิ"
"แหม่..! มันก็น่ารักดีป่ะว่ามั้ยล่ะ แล้วแกอ่ะไม่คิดจะหยุดงานสักวันเหรอไง ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างสินะๆ"
แสนซนใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นกังวลฉายชัดออกมา ในตอนนี้เธอเองไม่สามารถที่จะกระทำอะไรตามอำเภอใจได้อีก เธอกลายเป็นสิทธิ์ขาดของพี่วชิตั้งแต่ที่ตกลงรับข้อเสนอไปแล้ว
"ไม่แน่ใจอ่ะ"
"เอาอีกล่ะ งั้นเดี๋ยวพวกฉันจ่ายค่าแรงให้วันนี้เลยไปลาซะ เดี๋ยวเลี้ยงหนังด้วย"
"เดี๋ยวลองคุยกับเจ้านายก่อนนะ ช่วงนี้งานมันยุ่งอ่ะฉันไม่กล้าคอนเฟิร์ม"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความไปหาผู้ปกครอง ขออนุญาตไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาตรึเปล่า
และเสียงข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเขา เป็นข้อความที่ชวนหงุดหงิดตั้งแต่เช้า เพิ่งจะคุยกันเมื่อคืนตกลงข้อเสนอวันนี้ใช้สิทธิ์ล่ะ
'ไม่...!'
'แต่หนูไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนนานแล้วนะคะ'
'วันนี้พี่จะพาเราไปซื้อของจำไม่ได้เหรอไง'
'ก็ไปวันอื่นได้นี่คะ'
'เถียงเก่ง...'
'นะคะพี่สุดหล่อไปดูหนังเองเดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ ยังไงพี่ก็นัดเพื่อนไปดื่มและหนูเองก็เข้าไปไม่ได้อยู่แล้ว ไปดูหนังเสร็จหนูจะไปรอที่คอนโดตกลงมั้ยคะ'
เขามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างลังเล สงสัยคืนนี้ต้องไปอยู่ร้านระหว่างยัยแสบไปดูหนังกับเพื่อนเสียแล้วล่ะมั่ง เอาเถอะถ้าบังคับมากจนเกินไปเดี๋ยวจะเตลิดไปไกลอีก
'ก็ได้ ให้เวลาไม่เกินสี่ทุ่มนะ ดูจบแล้วทักมาพี่จะไปรับเอง'
'ขอบคุณนะคะพี่วชิใจดีที่สุดในโลกเลย'
แสนซนอมยิ้มแก้มปริอารมณ์ดีสุดขั้วที่ชายหนุ่มใจดีกว่าที่คิด เธอเก็บโทรศัพท์ลงไว้ในกระเป๋าก่อนจะยิ้มออกมาทันที
"โอเคไปด้วย"
"เย้ๆ แกนี่มันน่ารักที่สุดเลยเพื่อน"
"ไปค่ะไปดูผู้บ่าวไทบ้านกันจองตั๋วก่อน"
"ของฉันจ่ายเองนะพวกแกไม่ต้องจ่ายให้หรอก"
แสนซนมองเพื่อนรักก่อนจะโน้มใบหน้าไปดูจอโทรศัพท์ของเพื่อนหาที่นั่งที่ต้องการก่อนจะกดจองเรียบร้อยรวมกันเป็นห้าที่นั่ง
"เดี๋ยวเรียนเสร็จต้องไปรับน้องก่อน แกเจอพี่รหัสหรือยังอ่ะ"
"ยังเลยหายากมาก คำใบ้อะไรก็ไม่รู้"
แสนซนทำหน้างอง้ำหยิบกระดาษคำใบ้พี่รหัสมาเปิดออกดูไม่ลืมที่จะอ่านให้คนรอบข้างฟัง
"หนุ่มหล่อของคณะที่ไม่ใช่เดือนคณะ สูง หล่อ รวย ดูอบอุ่น"
"กรี๊ดดดดดด พี่อาร์ตี้รึเปล่าอ่ะ หนุ่มฮอตของคณะรุ่นพี่ปีสอง"
"ไม่รู้ดิ"
แสนซนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองคำใบ้ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาพอดี ทุกคนเก็บของและนั่งตัวตรงมองผู้ชายคนหนึ่งที่เดิมตามอาจารย์มาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย แต่คนในห้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เพราะเขาหล่อมากแถมยังดูดีสุดๆ
"ผมวางตรงนี้นะครับอาจารย์"
"ขอบใจมากนะอาร์ตี้ที่ช่วยอาจารย์ยกของมาให้ สุดหล่อของอาจารย์"
"ชมอีกแล้วนะครับ เจอกันเย็นนี้นะครับน้องๆตั้งใจเรียนล่ะ"
"ค่าาาาา"
เสียงสาวสวยในห้องรีบขานรับชายหนุ่มยิ้มแก้มปริที่ได้เจอเขาในวันนี้ เขาคือหนุ่มฮอตของคณะเรียนอยู่ปีสอง ที่บ้านร่ำรวยทำธุรกิจร้านอาหารเป็นที่หมายปองของรุ่นน้องปีหนึ่ง
"คนนี้ไงแกผู้ชายในคำใบ้"
"ใช่เหรอ..."
แสนซนมองตามเขาไปและไม่รู้ว่าบังเอิญรึเปล่าที่เธอแอบเห็นว่าเขามองเธออยู่เช่นกัน เธอก้มมองคำใบ้ในมือเงยหน้าของเขาอีกครั้งก่อนจะรีบหลบสายตาเพราะเขากำลังมองเธออยู่
"เค้ามองแกป่ะแสนซนเค้าชอบแกแน่เลย"
"บะ..บ้า มองอะไรล่ะ"
เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะรีบเก็บคำใบ้ไม่สนใจเขาอีก เธอเองในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปคบกับใครทั้งนั้น ต้องเป็นนางบำเรอให้พี่วชิคนเดียวห้ามไปยุ่งวุ่นวายกับชายอื่น เธอเองไม่ได้คิดว่าตัวเองสวยแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายมากมายเข้ามารุมจีบเธอไม่ขาดสาย
"ถ้าเค้าจีบแกแกต้องเอานะ"
"ไม่เอาฉันไม่อยากมีแฟนตอนนี้"
และเธอเองไม่อยากให้เพื่อนพูดแซวแบบนี้เพราะถ้าพี่วชิได้ยินเธอจะได้คลานลงเตียงตามคำขู่ของเขา และเชื่อเถอะว่าเขาทำจริง
หลังจากที่เรียนเสร็จทั้งวันแก๊งสาวทั้งห้าคนก็พากันมานั่งรอที่ม้านั่งเพื่อเตรียมรับน้อง ล่าสุดพี่วชิส่งข้อความมาถามว่าอยู่ที่ไหน เธอตอบกลับไปว่ารอรับน้องที่หน้าคณะเขาจึงไม่ว่าอะไรและเน้นย้ำว่าถ้าดูหนังเสร็จให้โทรมาบอกเขาจะมารับด้วยตัวเอง
"น้องปีหนึ่งมานั่งลงตรงนี้้เลยครับ"
แสนซนและเพื่อนคนอื่นอีกสี่คนพากันเดินไปนั่งตามที่รุ่นพี่สั่ง บรรดาเพื่อนทุกคนของเธอเค้าเจอพี่รหัสแล้วแต่เธอเนี่ยแหละที่ยังหาไม่เจอและไม่มีเวลามาหาด้วย
"น้องทุกคนเจอพี่รหัสครบแล้วใช่มั้ย"
"ครบค่ะ"
"ยังค่ะ แหะๆ.."
แสนซนยกมือขึ้นก่อนจะยิ้มเขิน กลัวว่าตัวเองจะโดนลงโทษเหมือนกันแต่ว่ามันหาไม่เจอแบบจริงจัง เธอลองไปถามหลายหลายแล้วเค้าก็บอกว่าไม่ใช่จนท้อไปหมด
"ทำไมไม่เจอครับ ไหนลองบอกคำใบ้หน่อยเดี๋ยวพี่จะช่วยหา"
"หนุ่มหล่อของคณะที่ไม่ใช่เดือนคณะ สูง หล่อ รวย ดูอบอุ่น"
"กรี๊ดดดดด"
คนอื่นๆร้องกรี๊ดกร๊าดออกมาทันทีที่ได้ยินคำใบ้ของเธอ แสนซนหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย
"รู้เหรอว่าใคร"
"มีแค่น้องรึเปล่าครับที่ไม่รู้"
มือหนาจับศีรษะของเธอก่อนจะกดลงต่ำ แสนซนเบี่ยงตัวเล็กน้อยเหลือบสายตาหันไปมองก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ ที่พี่อาร์ตี้ยืนอยู่ข้างหลังของเธอแถมยังจับผมเธอเอาไว้ด้วย
"พะ...พี่อาร์ตี้"
"ไอ้เราก็รอไปเถอะเมื่อไหร่จะหาเจอ ตอนนี้รู้ยังว่าพี่รหัสเป็นใคร"
"แหะ... รู้แล้วค่ะ"
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยยกมือไหว้ชายหนุ่มเพื่อทักทายก่อนจะรีบนั่งลงทันที อาร์ตี้มองหญิงสาวด้วยริยยิ้มอบอุ่นรู้สึกเอ็นดูเธออย่างประหลาดและแน่นอนว่าคนรอบข้างแอบอิจฉาเธอที่มีพี่รหัสเป็นหนุ่มฮอตของคณะ
"เสร็จนี้มาคุยกันหน่อยนะน้องแสนซน"
"ได้ค่ะ"
- Writer
