ตอนที่ 5 ความแตก
1533 Words
ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินขึ้นมาชั้นบนซึ่งก็คือห้องทำงานของเขาเอง และไม่คิดว่าแสนซนจะรู้จักและสนิทสนมกับน้องสาวตัวแสบก็เลยคิดว่าการพามาที่นี่อาจจะทำให้ความแตกเอาได้
เขาพาเธอเข้าไปในห้องทำงานปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนาก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน
"พี่สุดหล่อรู้จักกับพี่มีนาด้วยเหรอคะ"
หญิงสาวมองชายหนุ่มตาใสแป๋วเอ่ยถามในสิ่งที่คั่งค้างคาใจเพราะดูท่าทางจะสนิทสนมกันพอสมควร แต่สงสัยว่าทำไมเขาต้องลากเธอออกมาเร็วขนาดนั้นเหมือนว่ากลัวใครรู้อย่างนั้นแหละ
"น้องสาวเพื่อนสนิท เป็นน้องที่ดูแลกันมาตั้งแต่เกิดเลยแหละสนิทกันมาก"
"อย่างนี้นี่เอง"
เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจในคำอธิบายของเขามองซ้ายมองขวาไปโดยรอบอย่างแปลกตาสถานที่ ห้องทำงานของเขาสวยมากตกแต่งดูดีสุดๆ
"ห้องทำงานสวยจังเลยค่ะ"
"แล้วเราไปเจอมีนาได้ยังไงรู้จักกันเหรอ"
"ก็หนูเข้ามาทางปกติแล้วพี่บอดี้การ์ดหน้าร้านไม่ยอมให้เข้าค่ะ บอกว่าหนูอายุไม่ถึงยี่สิบปีไล่ให้กลับหนูก็เลยอ้างว่ามาสมัครงานก็เลยมาเจอพี่มีนา ส่วนรู้จักกันได้ยังไงพี่มีนาเป็นรุ่นพี่หนึ่งปีค่ะก็เลยรู้จักกัน"
วชิถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจและไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี ตอนแรกคิดว่าไม่รู้จักกับใครแต่ดูเหมือนว่าเธอจะเรียนคณะเดียวกับเขาและบรรดาเพื่อนรักทั้งหลายจะจำเธอได้
"พี่สุดหล่อขาแสนซนหิวข้าวค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยเสียงออดอ้อนสวมกอดเอวชายหนุ่มใบหน้าสวยซุกไว้ตามหน้าอกและมันทำให้เขาใจอ่อนโอบเอวเธอก่อนจะกระชับอ้อมกอดเอาไว้หลวมๆ
"ไม่ได้กินมาเหรอ"
"กลัวพี่รอนี่คะก็เลยรีบมา"
"แสนซนไปนอนห้องพี่ก่อนมั้ย แล้วเดี๋ยวพี่ให้พนักงานทำของอร่อยไปให้กินระหว่างรอพี่"
"พี่สุดหล่อจะทิ้งแสนซนอยู่คนเดียวเหรอคะ"
เธอยังอ้อนชายหนุ่มไม่หยุดและมันทำให้เขาถึงกับอารมณ์ติดง่ายอยากจะกินเด็กน้อยตรงหน้าเสียเหลือเกิน เอาจริงผ่านผู้หญิงมาพอสมควรแต่เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงไร้เดียงสาและอ้อนเก่งขนาดนี้มาก่อน และมันทำให้เขาปล่อยไปไม่ได้แถมยังตามไปกินซ้ำจนกลายเป็นเสียระบบ
"ก็นอนรอไปก่อนพี่ต้องลงไปหาเพื่อนเดี๋ยวพวกมันสงสัย"
"แล้วทำไมพี่สุดหล่อถึงไม่พาแสนซนไปนั่งด้วยคะ"
"ไม่เอาเดี๋ยวพวกมันจะล้อพี่"
หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มด้วยความสงสัย การที่เลี้ยงดูเธอนี่มันน่าอายถึงขั้นกลัวเพื่อนล้อเลยเหรอไง
"ถ้ามันน่าอายมากแสนซนกลับก็ได้นะคะ"
เธอทำหน้าสลดลงก่อนจะผละออกชายหนุ่มแล้วแสร้งทำเป็นจะกลับ วชิโอบกอดเธอเอาไว้ขยับตัวเข้าไปแนบชิดใกล้ก่อนจะโน้มริมฝีปากไปจูบเธออย่างดูดดื่ม มือเล็กโอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้ตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มอย่างเต็มใจและพอได้จูบกับเขาบ่อยขึ้นเธอจะเริ่มชินและปรับจังหวะตามเขาไปได้
"อื้อ..."
วชิผละออกก่อนจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียกับแก้มนวล เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้และไอ้พวกนี้มันจะแซะไม่หยุดและจะมีคำถามตามมามากมาย
"ขี้เกียจโดนล้อเดี๋ยวพวกมันจะถามว่าพี่ได้เรามายังไงอีก"
"ก็บอกไปสิคะว่าจ่ายหนัก"
"เดี๋ยวจะโดนดี..."
วชิเชยคางหญิงสาวขึ้นมามองสบตาก่อนจะมองใบหน้าสวยที่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกที่ได้พูดจากลั่นแกล้งเขา เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จะจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องจ่ายเงินค่าจูบ
"จูบนี้ต้องจ่ายเพิ่มใช่มั้ย"
"เหมาไงคะคืนละสามหมื่นจะทำอะไรก็ได้"
"อะไรก็ได้เหรอ"
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้มือหนาลูบไล้สะโพกอวบอิ่มบีบเฟ้นอย่างหื่นกระหาย และเมื่อได้ใกล้ชิดมันทำให้เขามีอารมณ์จุดติดง่ายจนน่าตกใจ
"เปลี่ยนใจแล้วค่ะไม่เหมาแล้ว"
แสนซนมองชายหนุ่มอย่างระแวง คิดว่าการที่เธอปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้มันอาจจะไม่ค่อยดีสำหรับตัวเธอเองเท่าไหร่
"ไม่ต้องเลยยัยแสบไปรอพี่ที่ห้องนอน เดี๋ยวเสร็จธุระจะไปหา"
"ก็ได้ค่ะแต่ว่าต้องโอนเงินมาก่อนค่ะพี่สุดหล่อ"
เธอสะกิดชายหนุ่มให้โอนเงินค่าตัวของเธอคืนนี้มาให้ตอนนี้ เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาเธออดได้เงินจะทำยังไง
"ยัยงกเอ้ย... อ่ะ โอนแล้ว"
เขาถึงขั้นต้องเซฟคิวอาร์โค้ดแสกนจ่ายเงินของหญิงสาวให้อยู่ในรายการโปรดเพราะดูเหมือนว่าจะเก็บทุกเม็ดไม่ยอมปล่อยไป แสนซนดูหน้าจอโทรศัพท์มีเงินเข้ามาสามหมื่นบาทก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ขอบคุณนะคะพี่สุดหล่อ"
เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มเขาเพื่อให้รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไว
"รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไวค่ะ"
"หึ... เดี๋ยวโดนแน่คืนนี้"
วชิยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงจากทางด้านหลัง
"อะ.... แฮ่ม"
ทั้งสองคนตกใจจะรีบผละออกจากกันกันไปมองตามเสียงก่อนจะตาโตเพราะเพื่อนรักยืนยิ้มมุมปากมองมาทางเขาตรงประตูห้องน้ำพอดี
"ไอ้เสือ...! มึงมาได้ยังไง"
"มาเข้าห้องน้ำไงถามได้ ข้างล่างคนเยอะขี้เกียจรอก็เลยขึ้นมาข้างบน"
"แล้วมึงไม่ไปเข้าห้องนอนกูโน้น"
"ไกลอ่ะ... ว่าแต่น้องคนนี้คุ้นจัง อ่อ เด็กเสิร์ฟวันนั้นน้องชื่ออะไรครับ"
"หนูเหรอคะ... แสนซนค่ะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ แอบแปลกใจที่ทุกคนเรียกเธอว่าน้องเด็กเสิร์ฟและกำลังสงสัยว่าพวกเขารู้จักเธอได้ยังไงทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย
"ชื่อน่ารักจัง"
"เสือก...! ออกไปเลยไป๊"
"หรือให้กูบอกคนอื่น..."
เขาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย วชิพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะอุ้มแสนซนลงจากโต๊ะและพาเธอออกไปยังประตูหน้าห้องส่งกุญแจห้องนอนไปให้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"เราไปรอพี่ที่ห้องนอนนะ"
"แสนซนหิวค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ให้พนักงานเอาไปให้กินที่ห้อง ไอแพดอยู่ตรงหัวเตียงเล่นเกมอะไรก็ทำไปเหอะรอพี่เข้าใจมั้ย"
"ค่ะ..."
เธอหันไปยิ้มให้เสือก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นและเลี้ยวไปยังห้องนอนของเขา เปิดกุญแจเข้าไปก่อนจะร้องว้าวออกมาเพราะห้องนอนของเขาหรูหราสมฐานะมาก
"ว้าว สวยจังไปอาบน้ำดีกว่า..."
และพอหญิงสาวเข้าไปในห้องเรียบร้อยเขาก็หันไปหาเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยเสียงข่มขู่เพื่อนรัก
"เงียบปากนะมึงห้ามพูด"
"หึ... จ่ายไปเท่าไหร่คนนี้"
"ไม่เยอะหรอก"
"แต่กูได้ยินว่าจ่ายหนัก และเมื่อกี้เห็นโอนสามหมื่นโคตรลงทุนเลยวะ ให้กูแนะนำมั้ยรับเลี้ยงดูจ่ายเงินเดือนจะดีกว่า จ่ายคืนสามหมื่นมีหวังหมดตัว"
เขาแนะนำเพื่อนรักให้รับเลี้ยงดูไปเลยจะได้ตัดปัญหาค่าใช้จ่ายบานปลาย และโดยปกติเพื่อนของเขาจ่ายกินแล้วจบนี่เห็นจะเป็นคนแรกที่ติดอกติดใจจนต้องเรียกมาซ้ำ
"รู้น่ากูจัดการเองมึงเงียบไว้ก็พอ ไอ้พวกนั้นมันจะล้อกูไม่จบขี้เกียจฟัง"
"หมดกันฉายาเอาครั้งเดียวจบ"
"ก็ไม่รู้วะลองไปเอาคนอื่นแล้วมันไม่ได้จริงวะ มึงมีมั้ยล่ะคนที่เคยเอาแล้วติดใจจนไม่อยากไปเอาคนอื่น"
เขานึกตามคำพูดของเพื่อนที่ว่ามาข้างต้นและก็นึกไปถึงมีนาที่เขาพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเธอในคืนเดียวก่อให้เกิดเหตุการณ์ที่ต้องมีอะไรกันเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ ถึงปากจะบอกว่าไม่คิดอะไรแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของเขายังต้องการนอนกับเธอแค่คนเดียว และตั้งแต่ความสัมพันธ์ครั้งนั้นเขาก็ไม่สามารถนอนกับผู้หญิงอื่นได้อีก
"ก็มีนะ... แต่เสียใจกูไม่ได้จ่ายหนักแบบมึง"
"อ้าว...ขิงกูเฉย"
วชิมองตามเพื่อนำไปก่อนจะเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ ทำมาพูดจาข่มสุดท้ายก็จบแบบเดียวกันคือกินซ้ำกินคนเดียวไม่รู้จบ
"ออกไปได้ละเดี๋ยวไอ้พวกนั้นสงสัย"
"อืม"
- Writer
