ความบังเอิญ
879 Words
บทที่3
ความบังเอิญ
ร้านประจำ
หมวยเดินเข้ามานั่งเพียงลำพังในมุมมืดวันนี้เธอเช็คคุณภีมเรียบร้อยแล้ว คุณภีมต้องเข้าไปหาคุณพ่อที่บ้านเพื่อรอคุยธุระกิจที่จะเปิดตัวเร็วๆนี้
“มันจะมีเหรอวะคนที่หน้าตาเหมือนกันหรือว่ากูเมาจนตาลาย”
หลายชั่วโมงผ่านไปดูท่าว่าหมวยจะล้มเลิกความพยายามเมื่อไม่มีคนหน้าคล้ายคุณภีมเลยเธอจึงเช็คบิลจากนั้นก็เดินออกมาทำให้เห็นผู้ชายคนนึงขึ้นรถยนต์ส่วนตัวจากนั้นก็ขับออกไป
“คุณภีม?”
หมวยรีบเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะตามรถคันดั่งกล่าวไป จนรถคันนั้นขับเข้ามาจอดในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง เธอเดินตามมาเงียบๆจนคนตรงหน้าหยุดเดินกะทันหัน
“ติดใจผมหรือเงินที่ให้ไปมันไม่พอครับคุณผู้หญิง”
เสียงที่ดูนิ่งสุขุม เยือกเย็นทำเอาหมวยถึงกับสั่นไปถึงในอก เธอมองชายหนุ่มที่ค่อยๆหันมาช้าๆ ใช่คุณภีมจริงๆด้วย
“คะ...คุณ..ภีม?”
“ภีม?” ผมถึงกับยิ้มในใจ ที่แท้เรื่องคืนนั้นเธอคงเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นไอ้ภีมสินะ “ครับ...”
“คุณภีม ไม่ใช่! คุณภีมไม่มีทางมองหนูแบบนี้”
“หึ ผมชื่อภูมิเป็นพี่ชายฝาแฝดกับไอ้ภีมแฟนคุณไง”
“ฮะ!!” ฉันถึงกับตกใจขาอ่อนจนต้องเกาะกับกำแพงไว้เมื่อได้ยินคำตอบของคนตรงหน้า
“คุณ!” ผมรีบไปประคองตัวเธอไว้จากนั้นก็พามานั่งที่โต๊ะ “ไหวไหมเนี่ย!”
“ฮึก!”
“เอ่อ...ไม่ต้องห่วงเรื่องคืนนั้นมันจบไปแล้วผมไม่ได้บอกใครอีกอย่างผมกับไอ้ภีมก็ไม่ถูกกันด้วยคุณสบายใจได้”
“ทำไมคุณภีมไม่เคยบอกเรื่องคุณเลย”
“ไม่แปลกหรอก พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กต่างคนต่างเอาลูกไปเลี้ยงเพื่อแข่งกันว่าใครจะได้ดีและประสบความสำเร็จมากกว่ากัน...”
“ทำไมหนูไม่เคยเห็นคุณภูมิเลยล่ะ”
“ผมอยู่ต่างประเทศเพิ่งกลับมายังไม่ถึงเดือนเลยว่าแต่คุณเถอะนึกยังไงถึงตามผมมาถึงที่นี่”
“หนูคิดว่าคุณเป็นคุณภีม หนูเครียดมากกลัวว่าจะเมาแล้วจำคนผิดไม่คิดว่าคุณภีมจะมีแฝด”
“ในเมื่อรู้แล้วก็สบายใจได้ อีกอย่างคืนนั้นผมป้องกัน”
“ค่ะ..ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”
เพียงแค่หมวยลุกขึ้นยืนก็ถูกมือหนาของคุณภูมิรั้งเอาไว้ ทำให้ทั้งสองยืนสบตากัน ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งแยกไม่ออกจริงๆสองพี่น้องนี่เหมือนกันจนแยกไม่ออก แม้แต่กลิ่นน้ำหอมก้เหมือนกัน
“อย่าบอกมันว่าเรารู้จักกัน”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินหายกลับเข้าไปในลิฟต์หมวยได้แต่ยืนมองด้วยความขุ่นมัวจากนั้นก็รีบเดินทางกลับมาบ้านซึ่งเป็นเวลาที่พี่ชายกลับมาจากผับพอดี
“หมวยทำไมกลับบ้านดึก”
“เฮียหนูโตแล้วนะแค่ไปดื่มกับพี่ที่ทำงานมาเฉยๆ”
“เออแล้วไปคิดว่าติดแฟน”
“ไร้สาระน่ะเฮีย” ฉันรีบหนีกลับขึ้นห้องจากนั้นก็เปิดดูแชทของคุณภีมที่ส่งมาบอกฝันดีเหมือนทุกคืน อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวดีว่าเธอกับคุณภีมอยู่ในสถานะอะไร
วันต่อมา
หมวยมาฝึกงานเหมือนเดิมโดยมีกัสนั่งมองเธอด้วยความสงสัยจึงเดินมานั่งใกล้ๆพร้อมกับโบกมือเรียกสติเพื่อนรักกลับมา
“อะไรของมึงอีกัส”
“มึงเหม่ออะไรเดี๋ยวก็โดนผู้จักการดุหรอก”
“กูเครียดๆนิดหน่อย แล้วนี่คุณภีมยังไม่เข้ามาอีกเหรอ”
“ยัง วันนี้น่าจะเข้าบ่าย”
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่ายเลขาของคุณภีมเดินมาแจ้งให้หมวยเข้าพบคุณภีมเป็นการด่วนทำเอาพนักงานต่างมองหน้ากันเพราะคิดว่าหมวยน่าจะทำงานพลาดแน่ๆ
เพียงแค่เธอเข้ามาในห้องทำงานเธอก็ถูกสายตาของคุณภีมมองมาด้วยความโมโหจนเธอต้องเดินก้มหน้าเข้าไป
“คุณภีมเรียกหนูมามีเรื่องด่วนอะไรคะ”
“เมื่อคืนไปไหนมา!”
“เมื่อคืน....หนูไปนั่งดื่มที่ร้านประจำจากนั้นก็กลับค่ะ”
“เหรอ....ไม่ใช่ว่าไปยืนจับมือถือแขนกับผู้ชายที่โรงแรมหรอกนะ!”
คำพูดของคุณภีมทำเอาหมวยถึงกับมองหน้าด้วยความตกใจ ทำไมจู่ๆคุณภีมถึงได้รู้เรื่องนี้
“คือหนู...”
“จะพูดอะไรก็พูดสิ!”
“หนูผิดเหรอคะ ไหนตอนแรกคุณภีมบอกเองไม่ใช่เหรอว่าสถานะของเราสองคนมันคืออะไร คุณภีมจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอคะ ทีคุณควงผู้หญิงต่อหน้าหนู หนูยังต้องทนเลย!”
“หมวย!”
“หนูพูดผิดเหรอคะ”
“อย่ามาท้าทายอารมณ์ผมนะ!”
“ถ้างั้นเราก็ยุติไอ้ความสัมพันธ์บ้าๆนี้เถอะค่ะ!”
หมวยรีบหันหลังแล้วเดินออกมาแต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูเธอก็ถูกฉุดเข้ามากอดไว้ทำให้เธอตกใจที่จู่ๆคุณภีมก็ดูอ่อนลงจากเมื่อกี้
“เดี๋ยว....”
- Writer
