พี่สาวข้างบ้าน ซีรีส์คนข้างบ้าน

พี่ยอมแล้ว

ปานชีวานำหน้าสาวน้อยไปยังกระท่อมปลายสวนซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนักและตลอดสองเส้นทางก็ไม่ได้มืดเปลี่ยวมีแสงไฟเปิดไว้ตลอด ทว่าเมื่อมาถึงกระท่อมสาวน้อยก็หายไปไหนไม่รู้ทำเอาเธอตื่นตกใจหมดกลัวว่าใครจะจับตัวไป แต่ทันใดนั้นมือปริศนาก็เอื้อมมือมาปิดปากเธอพร้อมกับฉุดกระชากเธอเข้าไปในกระท่อม

“สวัสดีครับพี่ปานคนสวย” เขาปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้วยืนยิ้มอวดเรียวฟันขาวสวยอย่างหน้าตาเฉย

“ติณณ์!!! นายทำบ้าอะไรเนี่ย” เธอตวาดใส่เขาเสียงดังลั่นอย่างไม่พอใจที่มาทำแบบนี้กับเธอราวกับตัวเองเป็นโจรอย่างนั้นแหละ

“ยัดเยียดความเป็นผัวให้ยังไงล่ะครับ” เขาประชิดเข้าตัวอย่างรวดเร็วแล้วโอบกอดร่างบางไว้แน่น พลางสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมทว่ามือหนากลับอยู่ไม่นิ่งลูบไล้ราวกับหนวดปลาหมึก

“ไอ้บ้า!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” ปานชีวาได้แต่ดีดดิ้นให้หลุดออกจากเขาแต่ยิ่งทำเธอยิ่งเหนื่อยและหอบมาก ตัวเธอเล็กเท่ามดไม่สามารถสู้แรงควายอย่างติณณภพได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นอนาคตข้างหน้าอยู่รำไรว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ปล่อย อยากกินนมจังเลย ขอกินนมหน่อยนะ” พูดเสร็จเขาก็อุ้มร่างบางขึ้นบนโต๊ะตั้งของแล้วถกชุดเดรสตัวสวยขึ้นเผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มอัดอั้นอยู่ภายใต้บราปีกนมสีดำ เขากระชากมันออกแล้วทิ้งไป แล้วซุกหน้าลงตรงหน้าทรวงอกของพี่ปานอย่างที่เคยใฝ่ฝันว่าจะทำ แล้วใช้ลิ้นตวัดเลียทั่วเนินเนื้ออวบอิ่มและไล้เลื่อยมายังยอดปทุมถันสีชมพูแข็งชูยอดขึ้น เขางับเข้าไปภายในปากหยอกเย้าให้หญิงสาวทรมานกับสัมผัสที่เขามอบให้ เพราะนี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น ความทรมานสุดขีดกำลังรออยู่ตรงหน้า เขาจะทำให้สาวเจ้ากระหายและคลั่งไปกับรสวาทที่เขาหยิบยืนให้คืนนี้

“อืมมม ติณณ์.....” เสียงแหบพร่าแผ่วเบาเอ่ยเรียกผู้ชายใจร้ายที่กำลังรุกรานร่างกายของเธอ มือไม้พยายามพลักดันร่างกายของเขาแต่เรี่ยวแรงของเธอกลับหดหายไม่สามารถต่อต้านเขาได้ ยิ่งเขารุกรานเธอยิ่งกระหายในสัมผัสแปลกใหม่

“เรียกผมทำไมเหรอครับ เสียวเหรอครับ” เขาเงยขึ้นกระตุกยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของพี่ปาน พวงแก้มนวลสองข้างแดงปลั่งราวกับลูกตำลึง เสียงหอบหายใจถี่รัวทำเอาเขาพึงพอใจกับผลงานของตัวเอง

“ปะ....เปล่า” แม้ว่าปากจะปฏิเสธทว่าร่างกายของเธอกำลังสนองเขาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ อยากจะตีตัวเองเหลือเกินที่แสดงท่าทีแบบนั้นออกไป ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพานพบมาก่อนสร้างความรัญจวนให้กับเธอเป็นอย่างมาก มือไม้แทนที่จะปัดป้องไม่ให้เขารุกรานกลับขยุ้มเส้นผมเขาแล้วดันเข้าหาทรวงอกเป็นระลอกอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งต่อต้านยิ่งกระหายในความแปลกใหม่มากขึ้นกว่าเดิมจนสติกระเจิดกระเจิงหายวับไปพร้อมกับสัมผัสที่ซาบซ่านที่ติณณภพมอบให้

“หอมมม..หวาน” เสียงทุ้มแหบพร่าพร่ำเพ้อออกมาในขณะมัวเมาอยู่กับทรวงอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง เขาใช้ลิ้นตวัดหยอกล้อเล่นกับปลายยอดปทุมถันของพี่ปานอย่างไว ยิ่งรัวลิ้นพี่ปานยิ่งแอ่นหน้าอกเข้าหา เสียงก่นด่าเป็นระลอกทว่าร่างกายกับตอบสนองเขาตลอด

“พี่ปานครับ.... ผมรักพี่” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา พลางมองสบดวงตาคู่สวยให้สาวเจ้า

“อืมมมม” เสียงครางกระเสาแผ่วเบาของสาวเจ้าทำให้ติณณภพรู้พึงพอใจเป็นอย่างมาก เขามีความสุขจนแทบพูดไม่ออก แม้ว่าสิ่งที่ทำลงไปจะผิดต่อเธอ แต่หัวใจที่เรียกร้องโหยหาไม่อาจเหนี่ยวรั้งความอดทนไว้ได้ เขาพยายามใช้อารมณ์และเสน่หาของตนเองหลอกล่อให้เธอคล้อยตามไปตามความปรารถนาที่มีอยู่

“เป็นของผมนะครับพี่ปาน ผมรักพี่มาก และจะรักพี่คนเดียวตลอด” เขาผลักจูบออกอย่างเสียดายแล้วกระซิบข้างหู คำตอบที่ได้รับไม่มีเสียงแต่เป็นการพยักหน้ายอมตกลง สายตาหวานฉ่ำเยิ้มของเธอที่มองมายังเขากระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าในตัวขึ้นตื่นขึ้น เขาอุ้มร่างบางไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ ซึ่งมีไว้สำหรับให้เขาพักผ่อนยามที่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงทำให้บรรยากาศโรแมนติกมากยิ่งขึ้น เขาวางร่างบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบานุ่มนวลแล้วคล่อมตัวตาม

“ติณณ์...” เสียงหวานแผ่วเบาเอ่ยเรียกชื่อเขาออกมา พลางหลบสายตาไม่กล้ามอง เธอไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็ถล้ำลึกมากเกินกว่าจะถอยหลังกลับไปได้

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะนุ่มนวลที่สุด พี่ปานยอมผมจริงๆ นะครับ”

“ยอมสิ พี่ยอมหมดแล้ว” ความรัญจวนใจที่ครอบงำร่างกายของจิตใจไม่อาจทำให้เธอต่อต้านได้อีกยินยอมพร้อมพลีกายให้กับเขาแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี ทว่าจะถอยหลังกลับก็สายเกินไปแล้ว เธอรุกล้ำเข้ามาใกล้ตกในห้วงของบ่วงสวาทของติณณภพจนไม่อาจถอดถอนตัวขึ้นมาได้