พี่สาวข้างบ้าน ซีรีส์คนข้างบ้าน

กระท่อมปลายสวน

“สวัสดีครับพ่อผู้ใหญ่ สวัสดีครับแม่เปรม” เขาเดินเข้าไปทักทายพ่อผู้ใหญ่และแม่เปรมเมื่อเดินเข้ามาภายในงานเลี้ยงประจำปีของหมู่บ้าน

“ไหว้พระเถอะลูก แต่งตัวหล่อบาดใจแม่ที่สุดเลย"แม่เปรมแซวหนุ่มหล่อตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเด็กหนุ่มที่เห็นมาตั้งแต่ในท้องจะโตเป็นหนุ่มหล่อเหลาบาดใจวัยรุ่นหญิงสาวรวมทั้งคนแก่อย่างเธอได้ขนาดนี้

“แม่เปรมก็พูดเกินไปครับ ผมเขินแล้วนะเนี่ย”

“ใครจะไปคิดว่าหนุ่มน้อยหน้าตามอมแมมจะโตขึ้นมาหล่อขนาดนี้ แล้วเมื่อไรพี่ชายเราจะกลับมาละ”

“อีกนานครับแม่เปรม ถ้าเรียนไม่จบรายนั้นไม่กลับมาแน่นอน ปานนี้นอนคั่วสาวแหม่มอยู่แน่นอน”

“ปรกติของผู้ชายแม่เข้าใจ แต่เราก็เก่งเหมือนกันนะ สามารถดูแลทุกอย่างคนเดียวได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลย ถือว่าเก่งเกินตัวนะเนี่ย”

“ผมได้คุณพ่อเทรนมาดีครับ แต่ว่าน้องปรายไม่มาด้วยหรอกครับ ผมเห็นแต่พี่ปานคนเดียว” ตอนเดินเข้ามาในงานเขาเห็นหลังพี่ปานแวบๆ กะว่ามาทักทายพ่อผู้ใหญ่กับแม่เปรมแล้วค่อยเดินเข้าไปหา เพียงแค่พริบตาเดียวก็หายวับไปแล้ว ต้องให้ไอ้จ๋อยไปตามหาอีก

“รายนั้นไม่ว่างหรอกนะ นั่งทำรายงานหัวฟูเป็นรังนกแล้ว กลับบ้านมาแทนที่จะได้พักผ่อนต้องมานั่งทำรายงานอีก ปีหน้าก็จะฝึกงานแล้ว กะว่าจะฝากน้องไปฝึกงานที่รีสอร์ตเอ็งหน่อย”

“ยินดีต้อนรับเลยครับแม่เปรม งั้นผมขอตัวไปทักทายชาวบ้านก่อนนะครับ”

“ไปเถอะ! สาวๆ มองเอ็งน้ำลายไหลแล้ว เสน่ห์แรงไม่เบา”

“แต่ก็น้อยกว่าสามีแม่เปรมแล้วกัน หล่อจนผมสู้ไม่ได้” พูดเสร็จเขาปลีกตัวออกมาจากท่านทั้งสองคนแล้วแวะไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังยืนคุยกับชาวบ้านอยู่สักพักเกี่ยวกับการพัฒนาหมู่บ้านในด้านต่างๆ ก่อนจะขอตัวเดินออกมาหาเครื่องดื่มแก้กระหาย

“คุณติณณ์ขา.... ดื่มกับส้มโอหน่อยมั้ยคะ” เสียงหวานเย้ายวนจากอดีตคู่ขาของเขา กำลังยื่นส่งไวน์มาให้พร้อมกับสายตาแพรวพราวปนหยอกล้อ

“นิดเดียวนะครับคนสวย ผมมีธุระต้องไปทำอีก” เขารับมาตามมารยาทแล้วกระดกรวดเดียวหมด เขากับส้มโอเคยเป็นคู่นอนกันช่วงนึง หลังจากนั้นก็ยุติความสัมพันธ์และไม่นานส้มโอก็แต่งงานกับชายหนุ่มรูปหล่อเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวในตัวเมือง โดยที่ไม่ลืมแวะกลับมาบ้านเกิดของตนเองทุกอาทิตย์และยังคงสถานะเป็นเพื่อนที่ดีอีกคนนึงของเขา

“ลูกพี่ครับ คุณหนูปานอยู่ทางนู้นครับ” จ๋อยวิ่งพรวดเข้าหาติณณภพพร้อมกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคน ถ้าเกิดคนอื่นหูดีได้ยินขึ้นมามีหวังได้ตายก่อนแก่แน่นอน

“ขอบใจมาก มึงตรวจลาดเลาให้พร้อมเลยนะ อีกประมาณ 1 ชั่วโมง กูตามไป” เขาสั่งพร้อมกำชับอย่างดี ถ้าพลาดขึ้นเขาคงได้โดนยิงหัวแน่นอน

ไอ้จ๋อยรีบทำตามที่ลูกพี่สั่งทันทีอย่างไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังกระท่อมท้ายสวนจัดเตรียมสถานที่สำหรับบรรเลงเพลงรักให้กับเจ้านายในคืนนี้โดยมีน้องสาวเขาเหลืออีกแรงแม้ว่าจะต้องจ้างด้วยเงิน 500 ก็ตาม แต่เพื่อให้ได้น้องยาหยีมาเป็นตามคำสัญญาของลูกพี่ที่จะช่วย ไอ้จ๋อยยอมได้ทั้งนั้นเพื่อผู้หญิงคนเดียว

“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวละครับพี่ปาน หรือว่ารอใครอยู่” หลังจากทักทายชาวบ้านครบหมดแล้วเขาก็เดินมาตามที่ไอ้จ๋อยส่งไลน์มา ร่างบางยืนมองสระน้ำตรงหน้าอย่างเหม่อลอยปลึกตัวออกห่างจากงานมายืนเงียบๆ คนเดียวในที่ปลอดผู้คน

“แค่ออกมาสูดอากาศนะ ข้างในคนเยอะพี่หายใจไม่ออก” เธอเหลือบหางตามองติณณภพแวบนึงแล้วกลับพลางมองฝูงปลาที่แวกว่ายอยู่ตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน เธอไม่ค่อยชอบพวกงานเลี้ยงสักเท่าไรเสียงดังปวดหัวเลยออกมาข้างนอกดีกว่าแล้วค่อยกลับเข้าไปอีกรอบ

“เมื่อไรจะรับรักผมล่ะครับพี่ปาน ผมรอนานแล้วนะเนี่ย” เขาเริ่มถามทันทีเมื่อได้โอกาส และรู้อยู่แล้วว่าคำตอบนั่นคืออะไร แต่ก็อยากจะถามให้ชื่นหัวใจบ้างก็เท่านั้น

“บอกแล้วไงว่าให้ตามจีบไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนยอมเป็นแฟนเอง” เธอกอดอกมองปลาในสระอย่างสบายใจแล้วอมยิ้มเล็กน้อยกับคำถามของติณณภพ พลอยอดชื่นชมในความอดทนของเขาที่พยายามตามจีบเธอมาตลอด แม้ว่าจะโดนเธอเมินใส่แทบทุกครั้ง

“ผมน่ะใจร้อนไม่อยากจะเป็นแฟนพี่ปานหรอก แต่อยากเป็นผัวมากกว่า” เขากระซิบข้างหูสาวเจ้าแล้วแอบขบเม้นติ่งหูเบาๆ ทำเอาอีกฝ่ายหันขวับมองตาเขม็งเลยทีเดียว

“ติณณ์!!!” เธอโกรธตนจนตัวสั่นที่ทำเขากิริยาไม่งามใส่ พลางชี้หน้าอย่างไม่พอใจ

“พูดจริงๆ นะครับ ไม่ได้ล้อเล่นด้วย”

“นายคงไม่กล้าหรอก และอีกอย่างเด็กแบบนายไม่มีอะไรให้พี่พิศวาสสักนิดเลย เห็นแล้วเฉยๆ ไม่ได้กรี๊ดกร๊าดเหมือนสาวคนอื่นๆ หรอกนะ” ไม่พูดเปล่าเธอยังเบะปากเยาะเย้ยเขาอีกให้สาสมกับที่มาลวนลามเธอเมื่อกี้ บอกเลยว่าโกรธมาก โกรธจนแทบไม่อยากให้อภัยกับสิ่งที่เขา

“กรอดดด”

“ระวังปากด้วยนะครับ เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาหยาม และที่สำคัญระวังจะได้ผู้ชายไร้เสน่ห์คนนี้เป็นผัว” เขาขบกรามแน่นจนนูนสันกับคำพูดจากเหยียดยามของพี่ปาน แม้ว่าจะรักมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ยอมให้กับคำพูดดูถูกเสน่ห์อันแรงกล้าของเขาหรอกนะ แต่ก็เถอะปากดียังไงคืนนี้ก็เป็นเมียเขาเต็มตัวอยู่แล้ว พ่อจะกระแทกให้ร้องครางลั่นเลยคอยดูจะไม่อ้อมแรงเลยสักนิด เอาให้แม่งขาถ่างเดินไม่ได้เลย ก่อนจะเดินหนีหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไปปล่อยให้ปานชีวายืนยิ้มกอดอกอย่างภาคภูมิใจ

“กะ....กลัวที่ไหน” เธอกระตุกยิ้มเล็กน้อยที่สามารถเอาคืนติณณภพได้ แล้วหันไปสนใจกับปลาในสระว่ายน้ำต่อ

“--- “

“คุณปานค่ะ ไม่ทราบว่าว่างหรือเปล่าคะ” เสียงหวานของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มดังขึ้น “แจน” น้องสาวของจ๋อย ลูกน้องของติณณภพยืนทำตามปริบๆ มองมายังเธอราวกับลูกแมวตัวน้อย พานทำให้เธออดมันเขี้ยวไม่ได้หยิกแก้มนุ่มๆ ไปสองที

“ว่างจ้ะ มีอะไรหรือแจน” เสียงหวานถามกลับ

“หนูจะไปเอาของที่กระท่อมปลายสวนค่ะ คุณปานช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยคะ” สาวน้อยพยายามทำตัวให้เป็นปรกติมากที่สุด เพราะนี่คือแผนการของเจ้านายเธอโดยมีพี่ชายเธอจ้างวานมาเป็นนกต่ออีกทีด้วยเงิน 500 บาท

“ได้สิจ๊ะ”