สอนรักยัยเด็กน้อย

บทที่6

ฉันเข้าห้องไปอาบน้ำและพันผ้าขนหนูออกมา ระหว่างที่ฉันกำลังจะหยิบชุดนอนมาใส่ ก็ได้ยินเสียงก็อกแก๊ก ดังจากด้านนอก

"โจรหรือเปล่าวะ" ฉันพึมพำพร้อมเหลือบตามองนาฬิกา เพิ่งจะสามทุ่มสี่สิบห้านาที คุณกรไม่น่ากลับเร็วขนาดนั้น เพระจากการที่ฉันส่องเฟสหนุ่ม ๆ แก๊งเขา กว่าจะเลิกดื่มกันก็เที่ยงคืนตีหนึ่งตลอด

ฉันก้มหยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่ข้างโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วย่องมาที่ประตู จากนั้นก็ค่อย ๆ บิดลูกบิดอย่างเบามือ

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น แต่ฉันไม่เห็นหน้าเขาหรอกนะ เห็นแต่เท้าใหญ่ ๆ และสวมใส่กางเกงสแลคสีดำ ไม่ใช่คุณกรแน่ ๆ เพราะคุณกรใส่กางเกงยีนส์

"กรี๊ดดดด" ฉันกรีดร้องหลับตาปี๋พร้อมง้างมือหมายจะฟาดไม้ลงที่กลางหัวของชายคนนั้น

"เฮ้ยยย อย่า ๆ " ชายคนนั้นร้องออกมาพร้อมจับข้อมือฉันไว้ แล้วรวบตัวฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขาด้วยแขนข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างเขาดึงไม้เบสบอลออกจากมือ "ใจคอเธอจะฟาดฉันให้ตายเลยหรือไง"

ฉันค่อย ๆ เงยหน้ามองเขา คุณกรนั่นเอง แล้วไปเอากางเกงใครมาใส่ล่ะยะ?

"เธอกลับมาได้ไง!!!" เขาถามแบบเน้นเสียง

"แล้วทำไมฉันถึงจะกลับมาไม่ได้" ฉันถามกลับไป แต่เรายังไม่ทันได้คุยกันก็มีคนเข้ามาเสียก่อน

"หูยยย ซุกสาวไว้ที่ห้อง" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น คุณกรดึงฉันให้หันหน้าเข้าตัวเข้า หน้าอกฉันเนี่ยเบียดกับแผงอกเขาจนมันจะแตกแล้ว

"คุณจะกอดฉันทำไมเนี่ย" ฉันพูดเสียงเบาและดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา

"นมจะหกอยู่แล้ว อยากให้พวกมันเห็นหรือไง" เขากระซิบกลับมา ฉันเลยหยุดดิ้นและยืนนิ่ง ๆ ในอ้อมแขนเขา

"ไหนวะ ดูดิ๊สวยเปล่า" เสียงชายอีกคนเอ่ยเสริม

"พวกมึงไปนั่งที่โซฟาโน่น น้องเขาโป๊อยู่" คุณกรตอบกลับถ้าให้ฉันเดาเสียงผู้ชายเมื่อกี้ก็คงพวกคุณกู๊ดคุณเค

"อ้าว เออ ๆ " เสียงชายคนแรกตอบกลับ

"น้องจ๋า แต่งตัวเสร็จแล้วออกมาให้พี่ดูหน้าด้วยนะจ๊ะ" เสียงชายคนที่สองเอ่ยเสริม

"ไปสิโว้ย" คุณกรบอกกับเพื่อน ๆ เขา

เมื่อพวกเพื่อนเขาเดินไปแล้ว เขาก็ปล่อยฉันออก

"ท่าทางจะใหญ่ไม่เบานะเนี่ย" คุณกรมองที่หน้าอกฉันแล้วเอ่ยขึ้น สายตาที่มองนี่หื่นอย่างเห็นได้ชัด

ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าอก และเข้าห้อง ปิดประตู หยิบชุดนอนมาใส่ ก่อนที่จะออกไปหาพวกเขา

ฉันเดินออกมา พวกเพื่อน ๆ เขาที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ ก็หยุดพูดและมองฉันเป็นตาเดียว ในนั้นมีคุณเคนั่งโซฟาเดี่ยว คุณกู๊ดนั่งโซฟายาวคู่กับคุณเอิร์ธ และคุณกรนั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัว

"มองทำไม" ฉันเดินไปยืนข้างคุณกรแล้วเอ่ยอย่างนิ่ง ๆ

"อายุเท่าไหร่ครับเนี่ย" คุณกู๊ดเอ่ยถามฉัน

"สิบแปดค่ะ" ฉันตอบกลับแล้วมองแต่ละคน พี่เอิร์ธนี่ดูท่าทางแปลก ๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าแปลกยังไง

"ชื่ออะไรครับ" คุณเคยิ้มหวานแล้วเอ่ยถาม

"ตันหยงค่ะ" ฉันตอบกลับ

"แล้วคิดไงถึงได้หอบเสื้อผ้ามาอยู่กับผู้ชายตั้งแต่อายุแค่นี้" คุณเอิร์ธเอ่ยถามด้วยสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่

"ก็ไม่คิดอะไรค่ะ เพราะถ้าคิดคงไม่มา" ฉันตอบกลับอย่างนิ่ง ๆ ตามสไตล์ คุณกรดึงฉันให้นั่งลงตรงที่วางแขน ฉันก็นั่งตามแรงดึง

"สิ้นคิดสินะ" คุณเอิร์ธพูดพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก

"จะว่างั้นก็ได้นะคะ"

"เด็กน้อยเธอไม่ตอบไอ้เอิร์ธมันไปตรง ๆ ล่ะ" คุณกรหันมาพูดกับฉัน ฉันก็ยักคิ้วเล็กน้อย

"คืองี้ แม่กูไปจ้างเด็กน้อยนี่มาคุมความประพฤติกู เด็กน้อยคิดว่ากูอายุน้อย ๆ เจ็ดหรือแปดขวบไรงี้ เพราะแม่กูไม่บอกอายุให้เด็กน้อยรู้" คุณกรอธิบาย ฉันก็หันไปมองหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าบอกเพื่อน ฉันคิดว่าเขาจะอายที่ต้องมีเด็กมาคุมเขา

"อ๋อออ" คุณเคและคุณกู๊ดเอ่ยออกมาพร้อมกัน

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องตันหยง" คุณเอ่ยออกมาและยิ้มให้ฉัน ท่าทางต่างจากเมื่อสักครู่นี้มาก

"เมื่อกี้ที่ห้าง คือมึงไปตามหาน้องคนนี้เหรอ" คุณกู๊ดถามคุณกร

"อื้ม" เขาตอบกลับและหันมามองหน้าฉัน นี่เขาไปตามหาฉันมาหรอกเหรอเนี่ย แต่ถึงยังไงเขาก็ผิดที่ทิ้งฉันแบบนั้น

"กลับมาได้ไงเนี่ย" คุณกรเอ่ยถามฉัน

"นั่งแท็กซี่มา" ฉันโกหกกลับไป

"เธอไม่มีเงินหนิ" คุณกรขมวดคิ้วแล้วถามกลับอย่างง ๆ

"น้องตันหยงก็ขึ้นมาเอาเงินที่ห้องไงไอ้ควาย" คุณเคตอบกลับคุณกร

"ใช่ค่ะขึ้นมาเอาเงินไปจ่าย แต่พอมาถึง เปิดกระเป๋าสตางค์ดู มีเงินแค่แปดสิบบาท แต่ค่าแท็กซี่ หนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดบาท"

"แล้วน้องตันหยงทำไงอะครับ" คุณกู๊ดถามกลับมา

ตอนนี้ทุกคนมองหน้าฉันอย่างใจจดใจจ่อ รอฟังคำตอบ

"ก็เห็นนาฬิกาคุณกรวางอยู่ ที่หน้าปัดมีตัว Rนำหน้าและตัวX อยู่ท้ายสุด เลยเอานาฬิกาเรือนนั้นไปจ่ายค่าแท็กซี่แทน คนขับแท็กซี่รับและรีบขับรถออกไปเลยค่ะ"

"ห๊ะ!!!" ทุกคนเอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ

"นาฬิกากู!" คุณกรเอ่ยออกมาสีหน้าคล้ายจะร้องไห้แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน

สักครู่เขาก็เดินออกมา ใบหน้าบึ้งตึง กระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น

"เฮ้ย ๆ เบา ๆ มึง" คุณกู๊ดรีบเอ่ยขึ้นแล้วลุกขึ้นไปจับแขนคุณกร

"พวกมึงกลับไปก่อน กูขอเคลียร์กับยัยเด็กนี่หน่อย" คุณกรตอบกลับด้วยใบหน้านิ่ง ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังกดอารมณ์โมโหของตัวเอง

"ใจเย็น ๆ ดิมึง น้องเขาไม่รู้ว่ามันแพง" คุณเคเอ่ยแล้วมาจับแขนคุณกรอีกข้าง

"แล้วมันใช่เหรอวะที่เอาของของกูไปจ่ายค่าแท็กซี่" คุณกรพูดพร้อมบีบแขนฉันแน่นขึ้น ใบหน้าฉันเหยเกจากความเจ็บ

"แล้วมันใช่เหรอวะ ที่คุณทิ้งฉันไว้ที่ห้างแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่คุณรู้ว่าฉันไม่มีเงินติดตัว คุณคิดบ้างหรือเปล่าว่าฉันจะกินจะนอนจะอยู่ยังไง คุณคิดหรือเปล่าว่าหลังจากที่คุณออกจากห้างไปฉันจะใช้ชีวิตยังไงต่อ" ฉันตอบกลับ เขาดูชะงักกับคำพูดของฉัน

"ฉันต้องการให้เธอออกไปจากชีวิต เธอก็ยังอุตส่าห์กลับมาได้ แล้วยังมาเอาของของฉันไปอีก" เขาตอบพร้อมผลักฉันลงที่โซฟาแล้วหันไปหาพวกเพื่อนเขา

"เฮ้ยใจเย็นน่า ไปตามหานาฬิกากัน" คุณเอิร์ธตบบ่าคุณกรเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้นมา

คุณกรมองเพื่อนเขาแล้วยอมเดินออกจากห้องไป