ดีเจ
“ฉันไม่ให้เธอไปนะ” ผมพูดขึ้น หลังจากได้รู้เรื่องสำคัญของเธอ
“แต่มันเป็นโอกาสของฉัน” เจ้าขาตอบกลับมา
“โอกาสบ้าอะไร บ้านเธอไม่ได้จนสักหน่อย อยากจะไปเรียนตอนไหนก็ได้!” ผมแย้งขึ้นอย่างไม่พอใจ บ้านก็รวยจะไปต่างกี่ประเทศ ไปตอนไหนก็ได้หมด ทำไมต้องสนใจกับแค่สิ่งที่มหาลัยยื่นให้
“ไปเองกับเป็นตัวแทนมหาลัยมันเหมือนกันที่ไหน ความภูมิใจมันต่างกัน” เจ้าขาเถียงกลับ
“แต่ฉันไม่ให้ไป” ยังไงก็ไม่ให้ไป ผมไม่รู้ว่าเธอไปนานแค่ไหน เพราะถามไปก็ไม่บอก ขืนปล่อยให้ไป แล้วมารู้ทีหลังว่าต้องไปเป็นปีแบบนี้ผมก็แย่สิ
“อย่างี่เง่าได้ไหม ยังไงฉันก็จะไป” ทำไมดื้อแบบนี้วะ
“อย่าให้ฉันโมโหเจ้าขา” ผมพูดลอดไรฟันออกไป
“แล้วจะทำไม” ยังมีหน้ามาท้าทายผมอีก
“ถ้าไม่อยากแบกท้องตอนนี้ อย่าดื้อกับฉันให้มาก” ไม่ได้ขู่ด้วย แต่ถ้าดื้อมากรับรอง เสกเด็กเข้าท้องแม่งเลย
“ทำมาตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะได้ผล” เธอไหวไหล่ตอบอย่างไม่ใส่ใ
