First Love (รักร้ายนายโลเล)

ตอนที่3 เสียดาย

ปาลิน

“โห่ เสียดาย รู้งี้ฉันรอแกดีกว่า” เสียงของกุ้งนางพูดออกมาพร้อมกับหน้าตาที่แสนจะเสียดาย และบ่นเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฉันก็เห็นด้วยกับมัน

“นั่นสิ ฉันอยากเห็นพี่เขาใกล้ๆมากเลย ที่ผ่านมาได้มองแต่รูป” ฉันพูดด้วยความเสียดายอีกคน รู้งี้ไม่น่ารีบเดินเข้าห้องเลย น่าจะรอยัยเรนโบว์ ไม่งั้นป่านนี้คงได้เจอพ่อของลูกแล้ว

“เหอะ หล่อนรกสิ” ยัยเรนโบว์พูดอย่างหมั่นไส้ มันนี่ตาไม่ถึงจริงๆ ได้เห็นเทพบุตรตั้งสามคนตรงหน้า กลับไม่มีอารมณ์ฟิน ความรู้สึกมันด้านชาหรือไง

สงสัยหรอว่าเรื่องอะไร พอดีว่าไอ้เรนโบว์มันเดินไปชนกลุ่มสุดหล่อของพวกพี่คณะวิศวะนั่นไง เขาไม่ได้มีชื่อเสียงแค่ในคณะนะ แต่เขาเป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั้งมหาลัย แต่ไม่รู้ว่ามันไปทำท่าไหน ถึงได้ทะเลาะกับพี่สายฟ้าสุดเท่ห์ได้ จนทำให้มันไม่ชอบขี้หน้าพวกพี่ๆเขาได้

ซึ่งต่างกับฉันและกุ้งนาง ที่เพ้อและเสียดายกับการเข้าเรียนเมื่อวาน เพราะไม่ได้มีโอกาสได้เจอพี่ๆเขาตัวเป็นๆใกล้ๆนะสิ โดยเฉพาะพี่ดีเจสุดทะเล้น นั่นแหละที่ฉันชอบมาก อยากเจอใกล้ๆ อยากคุยด้วย แค่คิดก็ฟินแล้ว อร้ายย

“แกก็พูดไป ถึงจะนรกอเวจี แต่ถ้ามีหนึ่งในสามลงไปด้วย ฉันก็ยอม” กุ้งนางพูดด้วยใบหน้าเพ้อฝันต่อ

“ถ้างั้นก็คงใช่ เพราะอย่างนายนั่นคงต้องตกนรกชั้นที่ลึกที่สุด” เรนโบว์พูดด้วยความโกรธที่ไม่จางหายไป ไม่ว่ามันจะพูดถึงกี่ครั้ง หน้ามันก็ยังคงโกรธแบบนี้ตลอด

“เทพบุตรอย่างฉันคงไม่ตกนรกให้เธอสมใจหรอกนะ” แล้วเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นด้านหลัง ทำให้พวกฉันหันไปมอง และ

“อร้าย!!!” แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นตามกลุ่มของผู้หญิงที่อยู่แถวนี้ รวมถึงฉันกับยัยกุ้งนางก็ไม่สามารถทนทานต่อความหล่อของพวกเขาได้ จึงหลุดเสียงกรี๊ดออกมาไม่ดังมาก

“พวกแกจะกรีดทำไมเนี่ย ก็แค่เสาไฟฟ้าเดินได้ ไม่เห็นหน้าตื่นเต้นตรงไหนเลย” เรนโบว์หันมาพูดกับพวกฉันพร้อมกับหันไปมองหน้าพี่สายฟ้าอย่างไม่สนใจ

“หึ นั่นสิ ขนาดเสาหลักกิโลเดินได้ยังไม่หน้าตื่นเต้นเลย” พี่สายฟ้าก็ตอบกลับพร้อมกับมองเรนโบว์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มกวนเบื้องล่าง สองคนนี้นี่มวยถูกคู่จริงๆเลย

“นายว่าใครเป็นเสาหลักกิโล!” เรนโบว์ถามกลับไปอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่จริงๆแล้วหุ่นมันไม่ได้เหมือนเสาหลักกิโลหรอก มันหุ่นดีจะตาย แต่ก็คงเป็นพี่สายฟ้านั่นแหละ ที่หาเรื่องมัน ปากแบบนี้นี่เอง ไอ้เรนโบว์ถึงได้ดูโกรธแค้นหนักหนา แต่ไม่เป็นไร หล่อ ให้อภัย ถึงปกติเพื่อนเกลียดใครเราเกลียดด้วย แต่สำหรับเทพบุตรสามคนตรงหน้า ฉันขอแหกกฎของเพื่อนหน่อยแล้วกัน

“ก็ว่าเธอไง ยัยเตี้ย” พี่สายฟ้าก้มหน้าลงมาใกล้เรนโบว์ จนฉันต้องเอนตัวหลบ ก่อนจะพูดด้วยใบหน้ากวนตีน แต่เท่ห์ฉะมัด

“นี่! นายสิเสาไฟฟ้า แล้วก็ออกไปไกลๆเลย” เรนโบว์ผลักอกพี่สายฟ้าออก ก่อนเถียงออกไปพร้อมกับไล่พี่สายฟ้าให้ไปไกลๆ

“ฉันอยากอยู่ตรงนี้ มีปัญหาหรอ” พี่สายฟ้าตอบด้วยรอยยิ้มกวนๆที่แสนมีเสน่ห์เหมือนเดิม ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงม้านั่งตัวเดียวกับเรนโบว์ มันเลยรีบลุกขึ้นยืนห่างๆ

“อยากอยู่นักก็เชิญตามสบาย” เรนโบว์พูดขึ้นพร้อมกับก้มเก็บของลงกระเป๋าตัวเอง

“จะรีบไปไหนล่ะ หรือว่ากลัวอยู่ใกล้ฉันนานๆแล้วจะหวั่นไหว” พี่สายฟ้าพูดขึ้นยังไม่เลิกกวนไอ้เรนโบว์ ฉันกับไอ้กุ้งนางได้แต่นั่งมองด้วยรอยยิ้มและความฟิน มันเหมือนกับได้นั่งดูซี่รี่ย์เลยอ่ะ

“หวั่นไหวกับนายสู้ไปคบกับเด็กแว้น ข้างทางดีกว่า” เรนโบว์ตอบเสร็จก็สะพายกระเป๋าตัวเองแล้วหันมาบอกพวกฉัน

“ฉันกลับก่อนนะ” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไปโดยไม่รอฟังพวกฉันเลย แต่วันนี้ไม่เป็นไร เรายอมรับการตัดสินใจของเพื่อน เพื่อนอยากกลับ เราก็ให้เพื่อนกลับ ส่วนฉันกับกุ้งนางก็ขอนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนสักพัก ขอทำความรู้จักกับพวกพี่ๆเขาก่อนแล้วกัน