เด็กคนนั้นโตมากลายเป็น (เมีย)

8 หลบหน้า

งานวันเกิดของนลินญา

บ้านของนลินญาเริ่มจัดข้าวของ และสถานที่กันแล้ว แน่นอนว่ามีที่แยกสำหรับโซนผู้ใหญ่ และโซนของเด็ก ๆ แยกเอาไว้ คนที่ลงมือทำอาหารในวันนี้มีสองคน นั่นก็คือเข็มทิศ และนลินญาส่วนจ๊ะจ๋าไม่ต้องพูดถึงคนนี้ไม่ทำอาหารแน่นอนเพราะว่าเธอจะทำทำไมเล่าในเมื่อเธอมีป่าปี๊ที่ทำอาหารเก่งมาก ๆ อยู่แล้ว และมีน้องสาวที่จะเจริญรอยตามป่าปี๊ของเธอมาติด ๆ แล้วเธอจะต้องกังวลเรื่องพวกนี้ทำไม จ๊ะจ๋าเลยทำหน้าที่ต้อนรับแขกแทน

“มากันแล้วเหรอเชิญค่ะเชิญ”

แขกส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะว่าเป็นบรรดาเพื่อนของป่าปี๊ เพื่อนของหม่ามี๊ และลูก ๆ ที่มากัน ซึ่งลูก ๆ ก็จะเป็นเพื่อน ๆ กันเหมือนอย่างเธอกับคนอื่น ๆ นี่แหละ ในขณะที่บรรยากาศการสังสรรค์เป็นไปได้ด้วยดีอาหารทยอยถูกเสิร์ฟออกมาจากข้างในห้องครัวโดยมีแม่บ้านเป็นคนเอามาเสิร์ฟส่วนคนในห้องครัวสองคนก็ช่วยกันทำอย่างขะมักเขม้นแน่นอนว่าในตอนแรกเข็มทิศเสนอว่าให้ซื้ออาหารแล้วเอามาแบ่งใส่จานไม่ดีกว่าเหรอแต่เพราะว่านลินญาอยากจะทำอาหารให้พาริชได้กินด้วยเธอจึงเลือกที่จะทำอาหารด้วยตัวเองแต่ทำในปริมาณที่มากซึ่งวางแผนไว้ว่าลงมือทำอาหารเสียเวลาแค่ครั้งเดียวแล้วก็ออกไปนั่งเล่นกับทุกคน เมื่ออาหารหมดก็ยังมีที่ทำสำรองเอาไว้เพราะทำเอาไว้ในปริมาณที่มาก

“อ้าวพี่พ้อยต์ทำไมมาช้าจัง”

จ๊ะจ๋าถามขึ้นเธอนั่งอยู่ข้างอยู่ข้างฮันเตอร์ที่มาตั้งแต่หัววันส่วนพ้อยต์ก็เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับเหงื่อที่โทรมกายนันทำให้จ๊ะจ๋าที่เห็นว่าคนที่ควรจะมาแต่หัววันเหมือนอย่างทุก ๆ ปีในวันนี้กลับมาช้าเสียได้

“พี่ติดธุระนิดหน่อยนะ” ธุระที่ว่าคือการไปเลือกหาซื้อของขวัญให้คนตัวเล็กผู้เป็นเจ้าของวันเกิดในครั้งนี้เขาไม่รู้จะซื้ออะไรให้เธอดีแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นสุดท้ายแล้วเขาก็ได้ของขวัญติดไม้ติดมือกลับมาจนได้ เขาเฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้เธอชื่นชอบของขวัญที่เขาซื้อให้ในครั้งนี้เพราะถึงมันจะไม่หรูหราแต่เขามั่นใจว่าเธอต้องชอบมันอย่างแน่นอน

“แล้วน้องเอ๋ยไปไหนล่ะ”

“ทำอาหารอยู่กับป่าปี๊ในครัว แต่น่าจะใกล้เสร็จแล้วล่ะเพราะว่าเห็นอาหารหลายอย่างทยอยมาเสิร์ฟแล้ว” พาริชพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางลอบพ่นลมหายใจออกมาจากปากราวกับว่าเขากำลังรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย คนมากันครบแล้วทุกคนต่างก็คุยกันแลกเปลี่ยนช่วงเวลาที่ต่างก็ห่างหายไปกันสักพักนลินญาู้เป็นเจ้าของวันเกิดก็เดินออกมาในชุดของเธอ วันนี้เป็นชุดเอี๊ยมน่ารักเหมาะกับวัยของเธอเลยทีเดียว พาริชจ้องมองน้องสาวที่วันนี้อายุครบสิบแปดปีเต็มไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่อายุครบสิบแปดปีนลินญาคนที่เขาเห็นว่าเป็นเด็กมาโดยตลอดในวันนี้กลับดูเป็นสาวสะพรั่งสวยงามจนหาที่ติไม่ได้ เรียกได้ว่าเขาไม่สามารถละสายตาไปจากความสดใสตรงหน้านี้ได้เลย

พาริชคิดย้อนกลับไปถึงของขวัญที่เขาซื้อมากลัวเหลือเกินว่าเธอจะหาว่าเขาคิดว่าเธอเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาซึ่งมันก็ไม่ผิดอย่างนั้นหรอกเพราะก่อนหน้านี้เขาคิดอย่างนั้นจริงๆ คิดว่าเธอเป็น ‘น้องสาว’ เป็น ‘เด็กสาว’ อยู่ตลอดเวลา

“สวัสดีค่ะทุกคน อาหารถูกปากกันไหมคะ เอ๋ยเป็นคนปรุงเองกับมือทุกจานเลยนะคะ” นลินญากล่าวทักทายทุกคนแต่สายตาของเธอกลับจับจ้องไปที่ใบหน้าของใครคนหนึ่งแค่เพียงคนเดียวแต่ก็เป็นแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้นเธอถึงจะเลื่อนสายตามองหน้าของทุกคนอย่างครบถ้วนพลางระบายยิ้มหวานอย่างสดใสต้อนรับพี่ ๆ น้อง ๆ ที่มางานวันเกิดเธอในวันนี้

“อร่อยมาก นี่แหละว่าที่ผู้สืบทอดกิจการของลุงเข็ม” ลูกพีชกับใบพายเอ่ยแซวขึ้นแต่ก็ไม่ได้เกินจริงเพราะว่าฝีมือของนลินญาอร่อยมากขนาดนั้นจริง ๆ

“พี่พ้อยต์ได้ชิมรึยังคะ”

“พี่ชิมแล้วค่ะ อร่อยมากเลย” พูดคุยกันได้ระยะหนึ่งอยู่ ๆ ไฟที่สวนก็ดับลงเมื่อไฟดับก็มีเสียงเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ นลินญาหมุนตัวกลับไปเพื่อดูว่าทำไมไฟถึงดับลงได้ เพราะเดิมทีเธอเข้าใจเพียงแค่ว่าจะเป็นการกินเลี้ยง ให้ของขวัญกันเพียงแค่นั้น

ทันทีที่เธอหันกลับไปก็เห็นว่ามีแสงไฟจากเปลวเทียนส่องสว่างอยู่บนเค้กสามชั้นขนาดสิบสองปอนด์ทำให้เธอเบิกตากว้างขึ้น เค้กใหญ่ขนาดนี้ตอนอยู่ในครัวเธอไม่เห็นได้อย่างไร? เค้กที่ใหญ่ที่ว่าไม่ใช่เค้กเพียงแค่หนึ่งปอนด์ แต่เป็นเค้กขนาดใหญ่ที่ถึงกับต้องเข็นมาเลยทีเดียวและคนที่เข็นมาเล่นใหญ่ขนาดนี้จะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ป่าปี๊เข็มทิศของเธอ

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทู~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู~”

เสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังอย่างกึกก้องเพราะทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญกับทุก ๆ คนที่อยู่ตรงนี้ ทุกคนต่างก็ให้ความร่วมมือในการร้องเพลงอวยพร ถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ และรายล้อมเด็กสาวเจ้าของวันเกิด

“อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลยลูก” หญิงสาวยกสองมือขึ้นประสานไว้ตรงหน้าแล้วปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ พลางอธิษฐานในใจ

‘หากเขาเป็นของฉัน ขอให้ฉันไม่ต้องพยายาม ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องไล่ตาม แต่หากเขาไม่ใช่ ก็ขอให้ฉันตัดใจจากเขาได้อย่างง่ายดายโดยที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวด’

“สุขสันต์วันเกิดนะลูกอายุครบสิบแปดปีแล้ว ป่าปี๊ขอให้น้องเอ๋ยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะลูก”

“ส่วนหม่ามี้ก็ขอให้น้องเอ๋ยมีสติทุกย่างก้าวในการใช้ชีวิตนะคะ”

“ส่วนพี่ขอให้เอ๋ยเจอผู้ชายในแบบที่เอ๋ยชอบนะ” จ๊ะจ๋าโอบกอดน้องสาวไม่เพียงแค่นั้นยังสวมสร้อยข้อมือให้น้องสาวด้วย

จากนั้นคนอื่น ๆ ก็เริ่มทยอยเข้ามาอวยพรนลินญาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงคราวของพาริช เขาเดินเข้ามาอวยพรเป็นคนสุดท้ายพร้อมกับของขวัญ

“พี่ขอให้น้องเอ๋ยมีความสุขนะคะ คิดอะไรก็ขอได้อย่างนั้น เป็นเด็กดีนะคะ” ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ถูกส่งมาให้นลินญาตรงหน้านั่นทำให้นลินญามองไปที่ตุ๊กตาตัวนั้นแล้วมองขึ้นไปที่ใบหน้าของพาริชด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะชอบตุ๊กตามากแค่ไหนก็ตามแต่สำหรับครั้งนี้แล้วเธอมองว่าเขามองเธอเป็นเพียงแค่เด็กน้อยอยู่ตลอดเวลาจริง ๆ เขาคงเห็นเธอเป็นเพียงแค่ ‘น้องสาว’ เท่านั้น และคงจะไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย ก็เพราะว่าของขวัญที่เขาให้เธอมาล้วนเป็นตุ๊กตาตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็กมาจนถึงตอนนี้โดยรวมแล้วตุ๊กตาที่เป็นของขวัญวันเกิดจากเขาก็มีทั้งหมดเก้าตัวแล้วเพราะเธอได้รับมันมาตั้งแต่นมยังไม่ตั้งเต้าเลย! เห็นทีว่าความรักของเธอในครั้งนี้จะไม่สมหวังเสียแล้ว

พาริชเพิ่งสังเกตว่านลินญาดูนิ่งเงียบกับเขาอย่างผิดปกติไปมากซึ่งปกติแล้วนลินญาจะชอบมาอ้อนเขาพูดคุยกับเขา เล่นกับเขา เอาใจใส่เขาแต่ในครั้งนี้เธอกลับนั่งนิ่งแล้วพูดคุยกับพี่น้องคนอื่นเว้นเพียงแต่เขาที่เหมือนกับว่าไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลย

หลายวันเข้านลินญายังคงไปโรงเรียนมัธยมกับเขาอย่างเป็นปกติกระทั่งเย็นวันหนึ่งที่พาริชบอกนลินญาว่าเขาไม่สามารถไปรับเธอได้เหตุผลเป็นเพราะว่าเขาติดธุระซึ่งส่วนนั้นก็ทำให้นลินญาเข้าใจเธอไม่ได้งอแงอะไรในวันนั้นเธอกลับบ้านเองแต่แล้วเมื่อเธอกลับมาถึงเธอก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งเดินออกจากห้องของพาริชด้วยสภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยสักเท่าไหร่ สิ่งนั้นทำให้เธอค่อนข้างช็อก หัวใจของเธอบีบรัดอย่างรุนแรง ไม่ใช่ตื่นเต้น แต่เพราะรับรู้ถึงความเสียใจของความรู้สึก เขาบอกว่าเขาไม่ว่างไปรับเธอ แต่เขากลับว่างมีเวลาให้ผู้หญิงอีกคน

“เรามันก็แค่น้องสาวจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงพี่ชายเล่า”

นลินญาคอตกหันกลับแตะคีย์การ์ดเข้าห้องตัวเอง หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาเธอคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะพยายามตัดใจจากเขาให้ได้ หลายครั้งที่เขาทำกับเธอเหมือนให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แต่พอย้อนกลับมาคิดดูแล้วเขาไม่ได้ให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับเธอ เขาเพียงแค่ทำทุกอย่างเป็นปกติมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่คิดมากไปเอง

เขาไม่ผิดที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเพียงแต่ว่าเธอในตอนนี้กลับมีความรู้สึกให้เขามากมายเกินไปเหลือเกิน ภาพที่เธอได้เห็นเมื่อสักครู่นี้เหมือนตอกย้ำกับเธอให้รับรู้ว่าเธอเป็นแค่น้องสาว อย่างไรเสียในอนาคตเขาต้องมีภรรยาเธอต้องมีว่าที่พี่สะใภ้แน่นอนว่าเธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเธอทนไม่ได้เธอจึงคิดว่าเมื่อเธอเรียนจบแล้วเธอควรไปจากเขาสักที

เธอขอถอยไปตั้งหลักสักหน่อย เมื่อเธอพร้อมเธอคงจะสามารถเจอหน้าเขาได้โดยไม่รู้สึกอะไรอีก

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาพาริชพยายามไปหานลินญาที่ห้องของเธออยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยได้เจอนลินญาเลยสักครั้ง และส่วนใหญ่แล้วนลินญาจะเหมือนเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องไม่ยอมพบปะใครอีกเลยจนตัวเขาเองเริ่มแปลกใจแล้วว่าเขาทำอะไรผิดไปต่อเธอหรือเปล่า

“น้องเอ๋ยคะเปิดประตูให้พี่หน่อยได้ไหม น้องเอ๋ยมีปัญหาอะไรรึเปล่าพี่เป็นห่วงนะคะ”

สิ่งที่ได้รับคือความเงียบเหมือนเดิม เห็นทีเขาคงต้องหาทางเจอเธอให้ได้ เฮ้อ... ทั้ง ๆ ที่ห้องของเราสองคนอยู่ใกล้กันแค่เดินข้ามฝั่งได้แต่กลับเหมือนอยู่ไกลกันราวกับอยู่คนละฟากฟ้า ไม่อยากเชื่อว่านลินญาคนที่ติดเขาแจเมื่อโตเป็นสาวแล้วกลับไม่อยากสนใจพี่ชายคนนี้อีกแล้ว