รุ่นพี่
1137 Words
ที่แม้ว่าเธอจะปิดแมสแต่แววตาของเธอเหมือนคนคนนึงที่ผมรู้จักเมื่อนานมาแล้วเลยครับ ผมเลยก้มดูประวัติของเธอดู ชื่อเธอคือ อลิตา มหัทธนปัทมกร
“รุ่นพี่?” ใช่ครับเธอคือรุ่นพี่ที่ผมเคยแอบชอบในวัยเด็ก
“คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ”
“เออป่าวครับ”
“เดียวคนไข้รบกวนถอดแมสด้วยนะครับ” ผมอยากจะเช็คดูว่าจมูกของเธออักเสบหรือป่าวเพราะเห็นเธอจามบ่อยมาก
“ได้ค่ะ” เธอถอดแมสออกมามันยิ่งชัดเลยครับว่าเธอคือพี่ชมพูที่ผมเคยแอบชอบ
“เออ...คุณหมอค่ะ คุณหมอ”
“คะ..ครับบบ” ผมกำลังอึ้งอยู่ครับไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี้
“อ่อ...คือคนไข้เป็นภูมิแพ้มานานยังครับ”
“นะ...นานแล้วค่ะ ฮัดชิ่วววว”
“เออ...คุณหมอค่ะฉันขอใส่แมสได้ไหมค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับบ แบบนี้แหละครับดีแล้ว” ไม่ได้เจอกันนานก็อยากจะมองหน้านานๆ หน่อยอะครับ?
“คะ? ....”
“เออ...คือผมหมายถึงผมจะตรวจไงครับว่าจมูกอักเสบหรือป่าว” เห้ออออ.....ค่อยโล่งหน่อย แต่ผมดูแค่ภายนอกจมูกของเธอไม่ได้เป็นอะไรครับแค่แดงเฉยๆ เหมือนกับเธอจามเยอะเลยทำให้จมูกแดง และก็เดียวหลายคนอาจจะสงสัยภูมิแพ้เกี่ยวอะไรกับจมูกแดง เกี่ยวสิครับบ้างคนเป็นภูมิแพ้หนังจนทำให้จมูกติดเชื้อบ้าง อักเสบบ้างครับ
“อ่อค่ะ”
“แล้วก่อนหน้านี้พี่ไปอยู่ที่ไหนมาครับ”
“ค่ะ?”
“เออ...คือหมอหมายถึงคนไข้ไปรักษาที่ไหนมาก่อนหรือป่าวครับ” อย่าหลุดสิ
“อ่อ ก่อนหน้านี้ฉันรักษาที่ต่างประเทศค่ะ แต่รู้สึกอยากกลับมาอยู่บ้านแล้วเลยขอหมอมารักษาตัวที่ไทยต่อค่ะ”
“อ่อครับ...”
“ฮะฮัดชิ่ววว......”
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ?”
“เออ...ปกติคนไข้ชอบออกกำลังกายป่าวครับ”
“ไม่ค่อยค่ะ”
“คนไข้ต้องออกกำลังกายบ่อยๆ นะครับมันเป็นอีกทางที่ช่วยได้ครับ”
“ได้ค่ะ”
“เออ...คนไข้อยู่แถวไหนเหรอครับ”
“อ่อ คอนโดฉันอยู่ข้างหลังโรงพยาบาลค่ะ”
“พอดีเลยครับพรุ่งนี้เช้าไปออกกำลังกายกับผมนะครับ”
“เออ...ค่ะ?”
“ใช่ครับ...คนไข้ต้องออกำลังกายคู่กับการรักษาไปด้วยนะครับ เจอะกันพรุ่งนี้ที่สวนข้างโรงพยาบาลนะครับ☺️”
“คะ” หลังจากผมพูดจบเธอก็เดินออกจากห้องตรวจทันที
ย้อนไปเมื่อ 17 ก่อน โรงเรียนนานาชาติเกรซ ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 ครับ (แอบบอกก่อนว่าผมเรียนก่อนเกณฑ์นะครับ)
“5555ไอ่อ้วนนน”
“อ้วนๆ”
นี่เป็นคำที่ผมเจอทุกวันครับ เพราะเมื่อก่อนผมเป็นเด็กอ้วน ใส่แว่น ทำให้เพื่อนๆ ชอบล้อเป็นประจำ ล้อจนผมต้องมาแอบนั่งร้องไห้คนเดียว
“อะ” อยู่ๆ ก็มีมือนึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม ผมจำได้เลยครับเธอเป็นผู้หญิงที่มีแววตากลมโต จมูกโด่ง ใบหน้ารูปไข่ ส่วนปากของเธออมชมพูทั้งๆ ทีไม่ได้ทาลิป อยู่ๆ เธอก็มานั่งลงข้างผม
“ฮะ...ฮัดชิ่ววว”
“ขอโทษนะ”
“โดนเพื่อนแกล้งเหรอ” รุ่นพี่หันมาถามผม
“ใช่ครับ”
“พี่ก็เหมือนกัน ฮะฮัดชิ่ว” ผมรีบหันหน้าไปมองพี่เขาเลยครับ พี่เขาสวยน่ารักขนาดนี้ยังโดนแกล้งอีกเหรอเนี่ยย
“เพราะอะไรรู้ไหม” ผมส่ายหน้าตอบ
“เพราะพี่เป็นภูมิแพ้ไง ฮะฮัดชิ่ว”
“พี่ต้องทนมาตลอดเกือบ3ปี ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครกล้าจะเดินใกล้ๆ โดนหาว่าเป็นตัวเชื้อโรคบ้าง ตัวแพร่เชื้อบ้าง ตอนแรกพี่ก็แอบมาร้องไห้เหมือนเรานั้นแหละ แต่ตอนนี้พี่ไม่สนแล้วเพราะพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด พี่แค่เป็นโรคภูมิแพ้ ฮะฮัดชิ่ว”
“ทำยังไงผมถึงจะอดทนเก่งเหมือนพี่บ้าง?”
“เราไม่ต้องสนใจหรอก เราสนแค่คนที่รักเราก็พอพี่ไม่มีเพื่อนพี่ยังอยู่ได้เลยเราก็ต้องอยู่ให้ได้สิ”
“.......?”
“เอางี้เรามาเป็นเพื่อนกับพี่นะ” ผมเงียบเพราะผมไม่เคยได้ยินคนนี้จากเพื่อนในห้องเลย
“ทำไมไม่อยากเป็นเหรอ หรือกลัวติดภูมิแพ้จากพี่ ฮะฮัดชิ่ว”
“ไม่ใช่ครับ ผมแค่ดีใจผมจะได้มีเพื่อนแล้ว”
“555555?”
“เออ...แล้วพี่ชื่ออะไรครับ”
“พี่ชื่อชมพูจ้ะ เราหล่ะ”
“ชื่อพีพีครับ”
“โห้....ชื่อน่ารักเหมาะกับตัวเองเลยย ?” ตอนที่พี่ชมพูหันมาพูดแล้วส่งยิ้มให้กับผมตอนนั้นหัวใจผมเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ
“ถึงเวลาเรียนแล้ว พี่ไปก่อนนะ”
“ครับ” หลังจากนั้นผมกับพี่ชมพูจะมาหากันทุกเที่ยงมาเล่นมาอ่านหนังสือด้วยกัน พอเพื่อนผมเห็นพวกเขาก็มาล้อบ้างแต่ผมไม่สนใจหรอกครับเพราะผมอยู่กับพี่ชมพูแล้วมีความสุขที่สุด
“ฮื่อๆ ....”
“เป็นอะไร ใครแกล้งบอกพี่ได้ ฮะฮัดชิ่วว”
“ฮื่อๆ ....คือพี่ครับ เพื่อนๆ บอกผมให้ไปลดน้ำหนักถึงจะให้เล่นด้วย ฮื่อๆ ...แต่ผมทำไม่ได้ครับบบ...”
“โธ่....ใจเย็นๆ นะ พี่ขอถามอะไรหน่อย ครอบครัวของเราเคยสั่งให้เราลดน้ำหนักบ้างหรือป่าว” ผมส่ายหน้าเพราะที่บ้านชอบเห็นผมกินเยอะๆ พี่ใหญ่กับพี่รองจะได้บีบแก้มของผม
“แล้วเราหล่ะ”
“ผมอยากลดครับบ...แต่ผมชอบกินมากกว่า”
“พี่จะบอกพีพีให้นะ ขนาดคนที่รักพีพียังไม่สั่งให้พีพีลดน้ำหนักเลย แล้วพีพีจะมาสนใจอะไรกับแค่คำพูดของคนที่นิสัยไม่ดี หล่ะ” จริงของพี่ชมพู
“แล้วพี่อยากให้ผมลดไหมครับ”
“ไม่จ้ะ อะไรที่ทำให้พีพีไม่มีความสุข พี่ไม่อยากให้พีพีทำ”
“ครับ ต่อไปนี้พีพีจะไม่สนใจใครอีกแล้วพีพีจะทำตามใจตัวเองครับ”
“ดีจ้ะ อย่างนั้นเราไปซื้อไอติมกินกันเถอะเนอะ เดียวพี่เลี้ยงเอง” ผมได้ยินถึงกับยิ้มออกทันทีเลยครับ
หลังจากนั้นผมยิ่งชอบพี่ชมพูเข้าไปใหญ่ พี่เขาเหมือนนางเอกที่มาช่วยผมเอาไว้ แต่พี่เขาต้องขึ้นม.4ผมก็ไม่เจอและไม่ได้ต่อกับพี่เขาเลยครับ ผมพยายามตามหาตามชื่อทางเฟสบุ๊คบ้างไอจีบ้างแต่ก็ไม่เจอครับ
และสิ่งที่ทำให้ผมมาเป็นหมอเพราะผมอยากจะมารักษาคนที่เป็นโรคภูมิแพ้และที่สำคัญผมอยากจะเจอพี่ชมพูเอกครั้งครับ เพื่อปาฏิหาริย์ มีจริงทำให้ผมกับพี่ชมพูกลับมาเจอกันไงครับ
- Writer
