ตระกูลวิทยาโสภานนท์
สวัสดีครับผมจะมาแนะนำพี่ๆ ของผมนะครับ พี่คนแรกคือ พี่ พัชชนนท์ วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอลอันครับ หล่อรวย สุขุม (เพราะเป็นประธานบริษัทครับ ?) พี่พอลอันอ่ะ เป็นพี่คนโตแต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะแต่งงานมีครอบครัวสักที ขนาดสาวๆ ตามชอบพี่เยอะมากนะครับ (แต่น้อยกว่าผมนิดนึง5555) ที่บ้านเลยชอบบ่นว่าทำไมไม่แต่งงานสักทีแต่ผมก็เห็นด้วยนะเมื่อไหร่พี่จะแต่งงานสักทีเนี่ยยยย
ส่วนพี่รอง ชื่อ พุฒิภัทร วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอร์ชครับ หล่อมากและโหดมากเช่นกัน พี่รองเนี่ยไม่ค่อยได้เห็นหน้านักหรอกเพราะพี่ทำงานเป็นหน่วยซีลให้กับอเมริกา นานกลับมาที ส่วนเรื่องแฟนไม่ต้องถามหนักกว่าพี่พอลอันอีกครับ เอาเป็นว่ารักไม่ยุ่งมุ่งแต่งาน (แต่แอบบอกไว้ก่อนนะครับพี่รองเวลาอยู่กับผมอ่ะโคตรอบอุ่นเลยผมยังคิดเลยว่าถ้าใครได้เป็นแฟนคงดีมากแน่ๆ)
ส่วนผมน้องเล็กสุดน่ารักผมชื่อ พีรภัทร วิทยาโสภานนท์ หรือเรียกผมว่าพีพีก็ได้นะครับ (ทำไมชื่อของพี่ๆ เท่กันแต่ตัดภาพมาที่ผมน่ารักเหมือนหน้าตาเลย5555) ผมเป็นน้องเล็กของตระกูลครับ หล่อน่ารักมากๆ (พยาบาลที่โรงพยาบาลผมชอบพูดกันหน่ะครับ5555) และสาวๆ เยอะมาก5555 (สาวเยอะแต่ไม่เจ้าชู้นะครับ?) ผมหน่ะเป็นหมอของโรงพยาบาลชื่อดังครับถ้าถามว่ารวยไหมก็รวยน้อยกว่าพี่ๆ นิดนึง5555แต่ไม่เป็นไรครับพ่อกับแม่ผมรวยมาก5555
ณ บ้าน ตระกูล วิทยาโสภานนท์
ผมตื่นเช้าลงมาก็เห็นพ่อกับแม่พวกพี่ๆ นั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ครับ ทำไมวันนี้อยู่กันครบเลยเหรอมีเรื่องอะไรกัน
“อ้าวนั้นไงน้องลงมาแล้ว”
“มีอะไรเหรอครับคุณแม่” ผมเดินลงมาแล้วนั่งที่ประจำของผมคือนั่งของพี่รองครับ (พี่พอร์ช)
“คือ...พี่ต้องไปทำงานแล้วนะ อีกหลายเดือนเลยคงกลับมา”
“จริงเหรอครับ ผมคงคิดถึงพี่แย่เลย?”
“ทำเป็นเศร้านะฉันเห็นพอพอร์ชกลับมาแกก็ไม่ได้อยู่กับมันหนิ” พี่ใหญ่พูดอะไรเนี่ย (พี่พอลอันนะครับผมจะชอบเรียกว่าพี่ใหญ่)
“พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร ผมหน่ะเออ...คือ คือผมกับพี่รองรู้กันแค่2คน แค่พี่รองมองตาผมพี่รองก็รู้ใจผมแล้วใช่ไหมครับพี่รอง?” มันหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ ครับ5555
“55555 ใช่ๆ พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร เนอะไอ่แสบของพี่” พี่ลองเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“เหอะ แกอย่าไปสปอยมันมากเดียวมันจะได้ใจเอา”
“แบร่?” พี่ใหญ่ง้างมือทำท่าจะตบผม
“5555555” เสียงพี่รองหัวเราะ ทำไหมพี่ไม่ช่วยผมบ้างเนี่ยยย
“หยุดๆ พอกันได้แล้ว” หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จทุกคนพากันไปส่งพี่รองที่สนามบิน แต่ระหว่างทางมีรูปพี่ลูกพีช (ลูกของเพื่อนแม่ที่แม่เคยสัญญาไว้ว่าจะให้แต่งงานกับพี่ใหญ่)
“พี่สะไภ้สวยเหมือนกันนะครับเนี่ยยย?” ผมพูดพลางมองไปทีพี่ใหญ่
“เหอะ....ถ้าแกยังไม่เลิกกวนประสาทฉันนะแกได้ตายแน่!!!”
“ผมไม่กลัวหรอกครับเพราะผมมีพี่รองอยู่ เนอะพี่รอง”
“555555เราก็อย่าไปกวนพี่ใหญ่มากนักสิ”
ระหว่างทางผมนั่งกวนประสาทกับพี่ใหญ่ตลอดทั้งทางเลยครับ ที่ผมกล้าทำแบบนี้เพราะมีพี่รองอะครับถ้าไม่มีรองรองคือผมจะกวนพี่ใหญ่น้องลงนิดนึง และในที่สุดก็ถึงสนามบินครับ พวกเราพากันลงไปส่งพี่รองเพื่อกลับไปทำงานที่พี่รองรักครับ
“พอร์ชไม่เปลี่ยนในจริงๆ เหรอลูก”
“คุณแม่ครับ แม่ขอร้องพอร์ชมากี่ปีแล้วครับ”
“ใช่คุณ ปล่อยลูกให้ทำสิ่งที่ลูกรักเถอะ” คือแม่ผมไม่อยากให้พี่รองเป็นหน่วยซีลครับเพราะแม่เป็นห่วงพี่รองมากๆ
“ฮื่อ?..ลูกดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าอยากกลับบ้านเมื่อไหร่โทรหาแม่ได้ตลอดเลยนะ” แม่ผมน้ำตาไหลอีกแล้วครับ
“พอร์ชดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับคุณพ่อ☺️”
“ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ รีบกลับหล่ะไม่นั้นน้องชายสุดที่รักของแกได้ตายคามือฉันแน่” เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ยยยย
“555555ครับพี่ใหญ่ พี่อะรีบมีเมียสักทีเหอะผมอยากอุ้มหลานแล้ว” ผมเห็นด้วยครับ
“เหอะ....”
“พี่รอง...ให้พี่ใหญ่พี่แฟนให้ได้ก่อนเหอะ”
“ไอ่พี!!!!”
“555555”
“พี่รอง รีบกลับมาน่า กลับมาอย่าให้มีรอยแม้แต่นิดเดียวหล่ะ ไม่นั้นผมจะไม่ให้พี่กลับไปอีก” ผมโผล่กอดพี่รองก่อนพี่รองจะไป
“5555รับทราบบ เราก็อย่ากวนพี่ใหญ่มากนักหล่ะ” อยู่ๆ เสียงไฟล์บินของพี่รองดังขึ้น
“ผมไปก่อนนะครับ”
“ระวังตัวด้วยนะลูก....”
โรงพยาบาล
หลังจากผมกลับมาจากส่งพี่รองผมก็ตรงไปที่โรงพยาบาลทันที แต่ก่อนที่ผมจะเข้าทำงานผมแวะซื้อกาแฟก่อน
“สวัสดีค่ะหมอพี” พนักงานสาวเอ่ยทักทายผม
“ค้าบบบ?”
“เหมือนเดิมนะคะ”
“ครับผม” ผมรีบจ่ายเงินแล้วมายืนรอกาแฟข้างๆ เคาว์เตอร์
“สวัสดีค่ะ ลูกค้ารับอะไรดีค่ะ”
“เอออ ฮัดชิ่วว... เออขอโทษค่ะ ขอเป็นช๊อกโกแลตเย็นค่ะ” ผมได้ยินเสียงเขาน่ารักมากเลยครับ (ไม่ได้เจ้าชู้น่าแต่เสียงน่ารักจริงๆ ครับบบ)
“ของหมอพีได้แล้วค่ะ?”
“ขอบคุณค้าบ” ผมรับแก้วจากพนักงานแล้วรีบเดินขึ้นห้องตรวจของผมทันที
“สวัสดีค่ะคุณ” เสียงหมวยพยาบาลหน้าห้องเอ่ยทักทายผม
“สวัสดีครับ”
ผมเข้ามารอตรวจที่ห้องส่วนมากคนไข้ของผมจะเป็นผู้หญิงพวกไฮโซบ้าง ดาราบ้าง เพราะผมหล่อใช่ไหมล่ะครับแต่นั้นคือเหตุผลเล็กๆ แต่เพราะผมเก่งต่างหาก55555 ผมลืมบอกผมเป็นแพทย์ด้านโสต ศอ นาสิกวิทยา พูดง่ายๆ คือหมอเฉพาะทางครับ ส่วนมากที่เจอบ่อยๆ ก็จะเจอคนไข้ที่มาทำเลสิกและคนไข้ที่เป็นภูมิเยอะครับ ก็ต้องเข้าใจอะเนอะว่าอยู่ในกรุงเทพเรื่องภูมิมันเป็นเรื่องธรรมดา
“คุณอลิตาเชิญเข้าห้องตรวจค่ะ”
“สวัสดีค่ะ” เธอเดินเข้ามาแล้วสวัสดีผมเสียงเธอคุ้นๆ เหมือนเจอที่ร้านกาแฟเลยครับ
“สวัสดีครับ”
“ฮะ...ฮัดชิ่ววว ขอโทษค่ะ” ผมรู้ทันทีเลยครับว่ามาหาผมเพราะอะไร แต่เดียวนะหน้าเขาคุ้นมากเลยครับเหมือนคนที่ผมรู้จัก