“อะนี่ผ้าห่มกับหมอน” เธอยื่นผ้าห่มกับหมอนมาให้ผมเพื่อที่จะให้ผมนอนที่โซฟา
“พี่จะให้ผมนอนโซฟาจริงๆ เหรอครับ?” ต้องทำตัวน่าสงสารหน่อย
“อือ เราคงไม่คิดจะนอนกับพี่หรอกใช่ไหม”
“คิด”
“?”
“เออไม่ครับ ไม่คิดหรอก” คิดนั้นแหละครับ
“นั้นก็นอนตรงนี้นะ อยากได้อะไรก็หยิบได้เลยพี่ไปนอนก่อน”
“โอเคครับ?”
ผมนอนเอามือก่ายอยู่กลางห้องรับแขกบนโซฟา นี้ผมต้องนอนแบบนี้จริงๆ เหรอ ต้องวางแผนอะไรสักอย่างแล้ว อ่อรู้แล้ว
“โอ้ยๆ โอ้ยยๆ” ผมร้องเอ๊ะอะโวยวาย
“มีอะไร” พี่ชมพูรีบเปิดประตูออกมาด้วยความตกใจ
“ผมเห็นแมลงสาบครับ?”
“ไหนๆ มันอยู่ตรงไหน”
“แต่เดียวนะห้องพี่ไม่มีนะแมลงสาบนะ” พี่ชมพูเริ่มทำหน้าสงสัย
“แต่ผมเห็นจริงๆ นะครับบ”
“พี่ครับให้ผมไปนอนด้วยได้ไหม?”
“?”
“ผมกลัวจริงๆ น่า?”
“ได้สิ พีไปนอนในห้องเดียวพี่นอนข้างนอกเอง”
“ไม่ได้ครับ!!!”
“ไม่ได้ ได้ไง”
“พี่ไม่กลัวแมลงสาบเหรอครับ”
“ไม่กลัว เร
