ธันวารู้สึกเป็นส่วนเกินของครอบครัวยังไงก็ไม่รู้ แน่นอนว่าเขาดีใจที่ได้พบหน้าพี่ๆ อาจเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ไม่มีกิจการอะไรเป็นของตัวเอง ทำงานกินเงินเดือนรัฐซึ่งเทียบอะไรกับพวกพี่ๆ ไม่ได้เลยสักนิด
“พี่เมษยังอยู่อีกหลายวันไม่รีบกลับใช่ไหมครับ” ธันวาเอ่ยแทรกขึ้น
“ใช่ จะอยู่จนกว่าแม่จะผ่าตัดเสร็จ” เมษพยักหน้า
“โอเค งั้นคืนนี้ผมขอตัวก่อนแล้วกัน” ธันวาลุกขึ้นยืน “แม่ครับผมเข้าบ้านก่อน เจอกันตอนเช้านะครับ”
“จ๊ะ”
“มิ้นต์กลับด้วยค่ะ” ดารัณรีบลุกขึ้นเดินตามร่างสูงของสามี สองหนุ่มสาวเดินพ้นประตูบ้านไปแล้ว ทั้งหมดถึงได้หัวเราะออกมา
“ข้าวใหม่ปลามัน เห็นเมียกลับมาเลยรีบเข้าบ้าน” เมษหัวเราะอารมณ์ดี
คุณหญิงเพ็ญแขได้แต่ยิ้มหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปในทางที่ดี แค่ได้เห็นลูกๆ เป็นฝั่งเป็นฝา นางก็สบายใจถือว่าได้ทำหน้าที่แม่เต็มที่แล้ว
“พี่ธันทานข้าวเย็นหรือยังคะ” ดารัณถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็
