“เดี๋ยวตอนเย็นมารับนะ ถ้ามีอะไรก็โทรไป”
ผมใช้มือลูบหัวยัยตัวแสบเบาๆหลังจากยกถุงแพ็คเกจของน้ำพริกที่เมียทำ ผลไม้ น้ำส้ม แล้วกระเป๋าผ้าเอามาวางบนโต๊ะในห้องให้
“จ้า”
“แล้วกินข้าวด้วยนะรู้ไหม ถ้าไม่มีเพื่อนกินก็ชวนอาจารย์เมย์ไปถ้าไม่งั้นโทรสั่งมา เพราะวันนี้มีไปติดป้ายกับพวกไอ้การ์ดข้างนอกไม่น่าจะกลับมานี่ทัน”
ฉันมองคนตัวสูงที่ตอนนี้หน้าก็คือเครียดไม่ไหวเลยยิ้มให้เขาพร้อมกับใช้มือดึงแก้มของเขาเบาๆ
“รับทราบจ้า หน้าเครียดไปหมดแล้วน่ะ”
“ก็ไม่ชอบกินข้าว เป็นห่วง แล้วกินแต่ผลไม้กับน้ำส้มไม่ได้นะ ย้ำอีกรอบกินข้าวด้วย”
ผมบอกยัยตัวแสบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังเพราะพอเมียทำงานชอบทำเลยเวลา
“โอเค รับทราบค่ะ ถ้าถึงเวลาจะถ่ายรูปไปให้ดูนะคะคุณวาโย”
“หึหึ ครับผม ปะ ขึ้นรถเดี๋ยวขับไปส่งตรงที่สแกนนิ้วเพราะต้องขับออกไปอยู่ดี”
“เดี๋ยวเดินไปก็ได้ ถ้าขึ้นรถแล้วไปลงตรงนั้นคนก็มองไม่ดีอีกในวิทยาลัย ไม
