อาจารย์ครับ ที่รักของผม

“มิ้ม มึงจะไปเป็นครูสอนคอมเหรอวะ” “เออ ตอนนี้กูสมัครไปแล้วก็ได้วะ แต่ไกลบ้านอยู่เหมือนกันมึง” “ที่ไหนวะ” “เออ นั่นดิ” “พิจิตรว่ะ” สวัสดีฉัน มิ้ม มายาริศา ก้องพัฒนาวานิช อายุ 23 ตอนนี้เพิ่งเรียนจบด้านนิเทศศาสตร์ เกรดเฉลี่ย 3.63 หึ แล้วกว่าจะหางานได้ไม่ได้ง่ายค่ะ ฉันเลยสมัครเข้าไปที่วิทยาลัยต่างๆ แล้วบังเอิญว่าวิทลัย A สนใจแล้วโทรกลับมาหาพอดี ฉันเป็นคนลพบุรี ส่วนพ่อฉันทำงานราชการเหมือนกันเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด แกเลยอยากให้ฉันรับราชการเหมือนกันก็ตรงใจพ่อเลย ส่วนแม่ฉันก็ไม่ได้ทำงานออกงานกับพ่อแทบจะทุกวันแล้วฉันเป็นลูกคนเดียว มีเพื่อนที่สนิท 3 คน คือ ดาว ฝ้ายแล้วก็โยเย แต่พอเรียนจบก็คงได้เจอกันน้อยลงไป ฉันสูง 161 น้ำหนัก 46 ผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาว ชอบกินเป็นชีวิตจิตใจ แล้วก็โสดจ้า แฟนที่เคยคบก็เลิกกันไปตอนปีสอง จากนั้นก็ไม่ค่อยมีเวลา อ๋อ ตอนนี้ฉันก็ขายของออนไลน์ด้วยนะแต่เพิ่งจะเริ่มทำเหมือนกัน สั่งผ้าแล้วก็จ้างเขาตัดเป็นชุดนอนแล้วก็ขายตามแพลตฟอร์มต่างๆ แต่มันเพิ่งเริ่มยอดก็เลยยังไม่เท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยิงแอดโฆษณาโปรโมทก็ลองทำควบคู่กันดูถ้าทางไหนโอเคก็คงจะเลือกทางที่ใช่มากที่สุดแหละ เดี๋ยวขอไปคุยกับเพื่อนต่อก่อนนะ “แล้วมึงเริ่มวันไหนว่ะ” “อาทิตย์หน้า ตอนนี้กูก็ไปทำเรื่องรายงานตัวอะไรเรียบร้อยหมดแล้ว กว่าจะเสร็จเรื่อง แล้วเขาเห็นว่ามันคนละจังหวัดด้วยเขาเลยให้เวลาหาที่พักแล้วก็ไปรายงานตัวที่วิทยาลัยที่กูไปสมัครอาทิตย์หน้า ต้นสังกัดรับรู้เรียบร้อย ดีที่เขาใจดีกูเห็นพี่ที่อยู่ก่อนหน้าได้ไปวันนั้นเลยกูก็ถือว่าโชคดีไป กูก็เลยดูบ้านแล้วก็ซื้อบ้านโครงการใกล้ๆโรงเรียน” “อิห่า ซื้อบ้านอยู่เลย” “หึหึ เออ พ่อซื้อให้แล้วกูจะผ่อนกับพ่อเอา เพราะกูก็มีงานทำแล้วเลยอยากหาอะไรเป็นของตัวเอง” “อ้าว แล้วโรงเรียนที่มึงไปสอนเขาไม่มีบ้านพักให้เหรอวะ” “ก็มีแหละมึงแต่ของกูมันเยอะ แล้วกูขายชุดนอนด้วยไงมึง นี่กูต้องหาช่างตัดเย็บใหม่เสียค่าส่งไม่ไหววะมันเยอะ” “สู้ชีวิตมากค่ะ แต่แม่มึงร้องไห้แล้วนะ” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะพยักหน้าพร้อมกับบอกกับพวกมัน “เออ แม่กูเขาอยากให้อยู่บ้านแล้วก็ทำอะไรที่กูอยากทำ แต่พ่อกูก็อยากให้รับราชการเลยลองทำดูถ้าไม่ได้เขาก็ไม่บังคับ” “หึหึ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณครูมิ้ม” “ยินดีค่ะนักศึกษา” “หึหึ มาค่ะเก็บของแล้วมึงเดินทางวันไหน” “อีกสองวันอะมึง ไปถึงนู่นก็ต้องจัดของอีก” “เออมา รวมพลังช่วยแม่กูเก็บของเดี๋ยวต้องตีรถไปส่งเพื่อนกูที่พิจิตร” ฉันมองหน้าเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้ช่วยฉันเก็บของใช้ต่างๆที่จะเอาไปก่อนจะรู้สึกว่าขอบตามันเริ่มจะร้อน “อิมิ้ม มึงเป็นไร” “ฮึก กูรักพวกมึงนะ พวกมึงอะคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกู แล้วกูไปอยู่นู่นก็ได้คุยแต่กับมึงทางออนไลน์อะ ปกติแดกเหล้าคอพับกันทุกคืน” “อิมิ้ม เดี๋ยวกูจะตี จะร้องไห้ทำไมพิจิตรแค่นี้ค่ะ ขับรถ 3-4 ชั่วโมง ก็ถึงละปะ” “จริง พร้อมวันไหนก็ทักมาแดกให้คอพับที่บ้านใหม่ของคุณครูมิ้ม” “ถูก พร้อมเสมอเมื่อมึงต้องการตัว” “ฮืออ พวกมึงอะ” ฉันร้องไห้ก่อนจะกอดกันแล้วก็ร้องไห้ออกมาเพราะตอนเรียนก็มีแแต่พวกมันจริงๆ แล้วตอนนี้ก็ยังเป็นพวกมันแบบนี้จะไม่รักได้ไงอะ 2 วันต่อมา “ยัยมิ้ม ถ้าไม่ไหวกลับบ้านเรานะลูก” “หึหึ คุณนี่ลูกเราโตแล้วนะ นี่ ไอ้มิ้ม ไอ้แสบพ่ออยากให้เรารับราชการแต่ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนรู้ไหมเดี๋ยวย่าก็ตีขาพ่อลาย แล้วบอกจะฝากให้แถวนี้ก็ไม่เอาคนรู้จักพ่อเยอะแยะ” “หึหึ พ่อขา แม่ขา มิ้มเก่งจะตายแล้วมิ้มสัญญาค่ะถ้าไม่ไหวมิ้มจะกลับมากอดพ่อกับแม่แน่นๆที่บ้าน แล้วไม่เอาหรอกค่ะสอบเองดีกว่าจะได้ไม่เสียถึงพ่อ” ฉันกอดพ่อกับแม่แน่นๆเพราะอีกนานเลยกว่าจะได้กลับบ้านแล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ส่วนปู่กับย่าก็ไหว้ขอพรท่านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วน้ำตานองหน้าตลอดเลยตอนนี้ก็เหมือนกัน “ไอ้แสบ พ่อกับแม่รอเราที่บ้านนะลูก” “ค่ะ” ฉันลาพ่อกับแม่เสร็จก็ขับรถออกจากบ้านและนำหน้ารถขนของที่พ่อจ้างมาก็ลูกน้องคนสนิทพ่อแหละโดยมีเพื่อนขับตามกันมาด้วยและตอนนี้ก็ถึงโครงการบ้านที่ซื้อไว้เรียบร้อย ฉันลงจากรถแล้วก็ติดต่อเจ้าหน้าที่เอากุญแจแล้วก็สัญญาต่างๆก่อนจะขับเข้ามาในซอยจนตอนนี้ก็ถึงหน้าบ้านเรียบร้อย “รบกวนพี่ๆเอาเขาของมิ้มไปไว้ในบ้านหน่อยนะคะ เดี๋ยวมิ้มกับเพื่อนจัดการเองค่ะ” “ครับผม” “อือหื้อ อิมิ้มบ้านมึงสวยวะ” “เออ สองชั้นกว้างมากแม่แล้วก็ยังมีพื้นที่เหลืออีก” ฉันมองไปรอบๆก่อนจะพยักหน้าและพูดกับเพื่อนกลับไป “เออ กูถึงตัดสินใจเอาแบบนี้ดีกว่าใกล้โรงเรียนด้วยประมาณ 15-20 นาที ก็ถึงแล้ว” “เออเริ่ดมากแม่” “เดี๋ยวตรงนี้กูจะให้เขามาทำสวนให้ด้วยมันจะได้มีต้นไม้ใบหญ้าบ้าง” “หึหึ เหมาะเลยมึง” “ทำไมวะ” “ปูเสื่อแดกเหล้าค่ะ” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะพยักหน้าแบบเห็นด้วย “เออ รอบหน้ามาเจอกัน เดี๋ยวกูจะซื้อกระต๊อบเล็กๆมาไว้ด้วยได้ฟิวส์ดี” “ฟิวส์ไรวะอิมิ้ม” “กอดเสาเถียงดิ เผื่ออกหัก แล้วคนแถวนี้เขาเรียกอย่างกูหรือเปล่าก็ไม่รู้” “อิสัสเอ๊ย กูก็บ้านเดียวกับมึงเนาะ แล้วกูชอบการที่มึงมองการณ์ไกล” “หึหึ ไปค่ะเข้าบ้านใหม่” “เออแล้วบ้านข้างๆ บ้านตรงข้ามก็มีเจ้าของหมดแล้วเหรอมึง ถ้ายังไม่มีพวกกูหางานที่นี่ดีกว่าจะได้มากอดเสาเถียงบ้านมึง” “ตรงข้ามกับข้างๆมีแล้วมึง แต่ถัดขึ้นไปจากนี้อะยังว่างค่ะ โครงการใหม่” ฉันบอกพวกเพื่อนของตัวเองออกไปเพราะฉันซื้อหลังสุดท้ายของซอยไม่ใช่อะไรนะเวลาของมาส่งจะไปบอกง่ายๆ “เออ เริ่ดตรงนี้ รอพวกกูก่อนเสาเถียงมึงไม่เหงาแน่” “อะ ก็มาดิคะ” “อิมิ้มแล้วใครเขาจะหมั่นไส้มึงไหมวะ” ฉันเอาของลงจากรถยนต์ส่วนตัวก่อนจะขมวดคิ้วแล้วถามไอ้โยเยกลับไป “หมั่นไส้กูเรื่องไร” “เอ้า เพิ่งเป็นครูแต่ขับมินิเปิดประทุน” “ไอ้บ้า คงไม่หรอกแต่จะว่าไปเดี๋ยวกูโทรบอกพ่อให้ลูกน้องขับรถบ้านมาให้ดีกว่า” ฉันพยักหน้าแบบเห็นด้วยแต่มันก็เรื่องส่วนตัวหรือเปล่าแต่ก็นะคนอื่นอาจจะคิดแบบเพื่อนฉันก็ได้ “รถบ้านมึงก็พอกันค่ะ” “เออ ใช่ค่ะ” “งั้นช่างมันเถอะไอ้สัส ใครจะมอง ใครจะอะไร เพราะกูไม่มีเงินซื้อรถใหม่ค่ะ อันนี้สมบัติที่พ่อแม่ให้มา แล้วเงินเดือนมันก็ไม่ได้เยอะนะมึงถ้าเกิดไม่พอส่งเดี๋ยวงานเข้า” “หึหึ เออจริง” “ปะเข้าบ้าน” บรื้นนนน!!! ฉันที่กำลังคุยเล่นกันอยู่มองไปที่บ้านฝั่งตรงข้ามแล้วก็เห็นผู้ชายขับบิ๊กไบค์เข้ามาแล้วไม่ใช่แค่คนเดียวนะเป็นกลุ่มเลยพร้อมกับได้ยินเสียงไอ้โยเยพูดขึ้นมา “อือหื้อ บ้านตรงข้ามมึงคือดีมากอิมิ้ม” “ดีห่าไร กูอยู่คนเดียวนะมึงกูกลัวค่ะ ออกไปแล้วเจอแบบนี้ทุกวันอะ” “จริง มึงติดกล้องวงจรปิดยัง” “เออใช่ กูลืมเรื่องนี้ได้ไงวะมึงช่วยกูหาสิใครรับติดบ้าง” “เออๆ มาๆ” พอพี่เขาเอาของลงให้ก็กลับไปแล้วช่างติดตั้งกล้องก็มาติดตั้งให้เรียบร้อยใช้เวลาไม่นาน พอเขาติดตั้งเสร็จก็เช็คความเรียบร้อยพร้อมกับจ่ายเงินช่างก็กลับไป แล้วเหมือนบ้านฝั่งนั้นชวนกันมาสังสรรค์นั่งกินเหล้ากันตั้งแต่หัววันแล้วรถก็คือเยอะมากซอยมันก็ไม่ได้ใหญ่การจราจรเลยดูจะติดขัด “มิ้ม แล้วมึงอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” “ได้ค่ะแม่ สบายมาก” “เออ รอพวกกูเดี๋ยวกูหางานโรงเรียนมึงเปิดรับครูอีกไหมถามมาสิ” “เออ ถ้ามีจะรีบแจ้ง” “ดีมาก งั้นเดี๋ยวพวกกูกลับก่อนนะมึง” “เออ นี่ก็สี่โมงแล้ว ขอบใจพวกมึงนะที่มาช่วย” “ขอบใจอะไรเพื่อนกัน เดี๋ยววันสองวันกูมาใหม่แค่นี้เอง” ฉันยิ้มก่อนจะเดินมาส่งพวกมันที่หน้าบ้านเพราะกว่าจะกลับไปถึงบ้านกันก็คงจะมืดเป็นห่วงพวกมันตอนขับรถอีกถ้ากลับมืดๆ “เออๆ ยินดีต้อนรับเสมอมาก็เข้ามาเลยค่ะไม่ต้องกดกริ่ง” “ได้ มึงซื้อกระต๊อบน้อยกลอยใจไว้เดี๋ยวกูจะมานั่งกอดเสาเถียง” “หึหึ เพื่อนบ้า ขับรถกันดีๆนะมึง” “เคค่ะ” ฉันกอดลากันแล้วหลังจากนั้นพวกมันก็กลับกันไปพอเพื่อนกลับไปฉันก็ขยับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถของบ้านแล้วก็เดินออกมาปิดประตูรั้วก่อนจะเดินเข้าบ้านมาจัดของต่อ “ไอ้โย มึงมองเพื่อนบ้านมึงขนาดนี้ไม่เดินไปหาเลยล่ะ” “ฮ่าๆ เออจริงของไอ้นาย ขนาดนี้ลุกเถอะครับพ่อ” “หึ กูหาแน่แต่ไม่ใช่วันนี้พวกมึงอยู่กันขนาดนี้เขากลัวกูพอดี” สวัสดีครับ ผมวาโย เธียรวิชญ์ พงศ์ศิริโชติ เป็นลูกคนสุดท้อง พ่อแม่ผมอยู่จังหวัดใกล้เคียงนี่แหละมีพี่ชายสองคนมันจบแล้วก็เปิดผับเป็นศูนย์ซ่อมรถแต่งรถส่วนผมตอนนี้ก็ ขึ้นปวส.2 แล้วจบปีนี้แหละแล้วผมกับพี่ชายก็เหมือนเพื่อนกันอะ ส่วนบ้านผมพ่อทำอสังหาริมทรัพย์อันนี้ก็โครงการของผมกับพ่อถ้าขายได้เขาก็ให้ผมหมดลูกคนเล็กไงเลยตามใจผมเยอะแล้วเลือกเรียนที่นี่เพราะมันใกล้บ้านไม่อยากไปไกลแค่ทุกวันนี้แค่หาเงินก็เหนื่อยจะตายแล้วสภาพ อีกอย่างผมก็ไม่ได้เคร่งเรียนขนาดนั้นเท่าไหร่ด้วยเน้นหาเงิน ส่วนพี่ชายทั้งคู่มันก็ไปทำโครงการหมู่บ้านในแต่ละจังหวัดนั่นแหละแล้วก็ธุรกิจของพวกมันเอง ผมสูง 186 น้ำหนัก 72 ตอนนี้ผมเรียนสาขาคอมพิวเตอร์กราฟิกเพราะผมชอบลวดลายอะไรพวกนี้เลยเรียนแล้วก็เอามาประยุกต์ใช้กับธุรกิจของตัวเองรายได้ก็ไปสุดมาก เพราะลูกค้าบางคนก็มาจากต่างประเทศด้วย อ๋อ แล้วผมนั่งกินเหล้าอยู่กับเพื่อนที่เรียนด้วยกันแล้วก็เพื่อนที่มาแต่งรถอะแหละรู้จักกันมานาน พอขับเข้ามาก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆขาวๆอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามแต่คงรุ่นเดียวกันแหละมั้งหน้าตาดูเด็กอยู่เลยนะ แต่น่ารักมากยิ่งตอนยิ้มยิ่งโคตรน่ารักเลยผมเลยนั่งกอดอกมองแต่ดูเหมือนจะระวังตัวอยู่เหมือนกันนะแต่สภาพพวกผมนั่งกันอยู่เป็นกลุ่มขนาดนี้ใครก็ต้องกลัวแหละ งั้นเดี๋ยวผมคุยกับเพื่อนผมต่อก่อน “เฮ้ย เทอมนี่แม่งมีฝึกงานนี่หว่า” “เออ เทอมหน้าก็เล่มแดง” “หึ แดงหรรษามาแล้วไอ้สัส” ผมยิ้มมุมปากก่อนจะยกแก้วเหล้าพร้อมกับบอกมันออกไป “เออ ว่าแต่แล้วมึงฝึกงานไหนวะสัสโย” “กูก็ฝึกร้านกูสิ ตรงสายพอดีถามอาจารย์แม่แล้วอาจารย์แม่บอกว่าได้” “สัสเอ๊ย ใครให้ได้เท่านี้ ฝึกงานเอง ประเมินเอง อาจารย์ให้ที่ละไม่เกิน 6 คนงั้นพวกกูฝึกกับมึงนะเพื่อนโยไม่ต้องหาที่ไหนไกล” “เออได้ เดี๋ยวกูจัดการให้” “สมแล้วที่มึงเป็นลูกรักอาจารย์แม่” คือทุกคนจะงงกันอาจารย์แม่ที่มันบอกก็คือ อาจารย์กัญญาวรรณ เป็นหัวหน้าแผนกนี่แหละแล้วก็ชอบให้ผมไปแข่งนู่นนี่นั่นเลยสนิทกันมีอะไรก็ปรึกษาแกนี่แหละ “หึหึ แต่เปิดเทอมเราต้องเข้าไปก่อนอยู่ดีเอาเอกสารอะไรต่างๆ” “เออ มีปฐมนิเทศก่อนออกฝึกด้วยนะ” “นั่งหลับดิครับแบบนี้” “เฮ้อ ทำไมอะไรก็ดูยังไม่เสร็จเลยวะ ลูกค้าสั่งของอีกงั้นแพ็คของก่อนแล้วกันพรุ่งนี้จะได้รีบเอาไปส่งยิ่งส่งเร็วลูกค้ายิ่งประทับใจ เอาของแถมใส่ไปด้วยแม้กำไรจะเหลือน้อยนิดแต่เพื่อความประทับใจของลูกค้าฉันต้องจัดเต็ม” ฉันสั่งปริ้นที่อยู่ของลูกค้าแล้วก็ปล่อยมันปริ้นไปแล้วก็มาเอาชุดนอนใส่ลงไปในกล่องพัสดุแล้วก็ของแถมพอทำเสร็จเรียบร้อยก็รวบรวมไว้ในถุงกระสอบแต่เป็นลายน่ารักจะได้ยกทีเดียว เพราะมันยังไม่เยอะถึงขนาดที่จะให้บริษัทขนส่งมาเอาที่บ้าน พอทำเสร็จเรียบร้อยก็ว่าจะไปขับรถดูแถวนี้ว่ามีอะไรตรงไหนบ้าง พอเดินออกมาเปิดประตูบ้านฝั่งตรงข้ามก็ยังไม่ไปไหนนะยังอยู่เดิมแล้วเหมือนจะมีมาเพิ่ม “แล้วจะเอารถออกยังไงวะ งั้นเดินไปบอกให้ขยับแล้วกัน” ฉันตัดสินใจเดินไปที่รั้วบ้านตรงข้ามก่อนจะบอกคนที่นั่งกินอยู่ในนั้น “เออ รบกวนช่วยขยับรถให้หน่อยได้ไหมคะ” พวกผมที่นั่งกินเหล้ากันไปสักพักก็เห็นผู้หญิงที่อยู่บ้านหลังตรงข้ามเดินมาเรียกให้ไปขยับน่าจะรถของเฮียมันแหละเพราะมันเห็นว่าปิดประตูบ้านแล้วเลยจอดไว้ แล้วยัยนี่ชุดเดรสสีขาวแล้วหน้าอกอือหื้อ ผมเลยกอดอกมองนิ่งๆ “อ๋อ โทษทีครับ พี่คิดว่าเราไม่ออกโทษทีๆ เดี๋ยวพี่รีบขยับให้” “ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ผู้ชายตรงหน้าเพราะก็ไม่ได้โมโหอะพอพี่เขาบอกจะรีบขยับให้ฉันก็รีบเดินมาที่บ้านตัวเองแล้วก็ขับรถออกมาพร้อมกับล็อกประตูรั้วไว้ หลังจากนั้นฉันก็ขับรถออกมาเรื่อย ๆ ก็เห็นว่าถัดมาไม่ไกลมากเป็นตลาดใหญ่มากแล้วก็ทั้งคนทั้งรถเยอะมากเช่นกัน มีร้านสะดวกซื้อ อืม ต่อไปก็สั่งเอา แล้วก็มีร้านอาหารต่าง ๆ เต็มไปหมด พอซื้อของกินกลับมาก็ขับเข้ามาที่บ้านเพราะตอนนี้ก็ทุ่มนิด ๆ แล้วพอขับเข้าซอยมาก็เห็นมีเด็กตัวเล็ก ๆ เล่นอยู่ตรงสวนสาธารณะของหมูบ้านที่ทำไว้ให้คนมาพักผ่อนพอขับมาถึงซอยบ้านก็ไม่มีรถอยู่แล้ว “เฮ้อ ดีนะที่กลับกันไปหมดแล้ว” ฉันลงมาเปิดประตูรถก่อนจะได้ยินเสียงบ้านที่ถัดขึ้นไปหลังหนึ่งเหมือนจะทะเลาะอะไรกันสักอย่างแต่ก็ไม่ได้สนใจถ้าเป็นบ้านข้าง ๆ กันคงจะต้องออกไปข้างนอกอีกรอบ ฉันเปิดประตูรั้วแล้วก็มาขับรถเข้ามาจอดในบ้านแล้วจังหวะที่กำลังจะปิดประตู “อุ้ย”