เสียงเพลงเร้าใจดังกระหึ่ม เหล่านักเที่ยวกลางคืนทั้งชายและหญิงต่างวาดลวดลายตามจังหวะเสียงเพลง แก้วเครื่องดื่มรสร้อนแรงถูกกระดกเข้าปากไปหลายแก้ว สายตาของสามพี่น้องกวาดมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจความเรียบร้อย
“วันนี้เฮียทิ้งเธอขามาเฝ้าร้านได้เหรอ” เสียงของมาวินเอ่ยแซวพี่ชายตัวเอง ก่อนที่จะหันไปสะกิดคู่แฝดให้หันมาดูอาการ
“แล้วทำไมฉันต้องอยู่เฝ้ายัยนั่นด้วย” ปฐวีถามออกไปด้วยเสียงเรียบนิ่ง แล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อ
“ได้ข่าวว่าทำนั่นทำนี่ก็ไปเป็น พวกเราก็คิดว่าเฮียต้องอยู่เฝ้าตลอดเวลา” คราวนี้เป็นเวคาพูดขึ้นมาบ้าง
“เฝ้าทำไม เมียก็ไม่ใช่ ตัวภาระชัด ๆ” ปฐวีตอบกลับอย่างหัวเสียเมื่อถึงตอนเวลาที่เธอทำนู่นทำนี่ไม่เป็น อะไรก็ดูขัดใจไปหมด ถ้าไม่ติดว่าตัวเองเป็นคนขับรถชนจนอีกฝ่ายจำอะไรไม่ได้คงไม่เสียเวลามาดูแลขนาดนี้
“พูดไปเถอะเฮีย เธอก็สวยใช่เล่นเลยนะ ไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ” น้องชายตัวดียังคงพูดเย้า
