Keep My Love : EP 8
2152 Words
Keep My Love
หลายวันผ่านไป
Leeno Talk
วันนี้ผมขับรถมาหามินมิน ว่าจะมาโดยไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า
แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าประตูเปิดอยู่เล็กน้อย และไม่ได้ล็อค ผมจึงลองกดกริ่งดูก่อนสองครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เหมือนกับไม่มีใครอยู่
“มินมิน” ผมเดินเข้าไปช้า ๆ
“มินมินอยู่หรือเปล่า..ทำไมประตูบ้านไม่ล็อค"
ผมตะโกนพลางเดินหาเธอ
อยู่ ๆ ประตูที่เชื่อมต่อกับสวนหน้าบ้านของเธอก็เปิดออก
“พี่” เธอเอ่ยเรียกผม
“พี่กดกริ่งหรอคะ” เธอเอ่ยถามต่อ
“ทำไมไม่ล็อคประตูบ้าน”
“มินเพิ่งขับรถกลับมาค่ะ เมื่อกี้ไปส่งน้องมาจากข้างนอก”
“แล้วมินมินก็..ลืมไปล็อคประตู” เธอพูดต่อ
“คราวหลังอย่าลืมอีกนะ มันอันตรายรู้มั้ย เพราะนี่คือสิ่งสำคัญ ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรือไม่ก็ตาม”
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าผมคงนิ่งอย่างเมื่อก่อน ผมแค่เป็นห่วง และไม่ได้อยากน้ำเสียงจริงจังแบบนี้
“มินมิน”
“ทำไมไม่ตอบพี่”
“ก็พี่..” เธอเงียบไป
“..พี่แค่เป็นห่วง”
“พี่นั่งรอที่สวนตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมินมินมาค่ะ”
เธอบอกก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในบ้าน
Leeno End
Minmin Talk
ตอนนี้ฉันเดินกลับมาที่สวนหน้าบ้าน แต่ก็ไม่เจอกับพี่ลี มีเพียงโทรศัพท์ของเค้าที่วางอยู่บนชิงช้าในสวนเท่านั้น
ที่ฉันขึ้นไปชั้นบนเมื่อกี้ก็เพราะว่า..ฉันไปหยิบของบางอย่างมาเพื่อจะให้กับเค้า
แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีข้อความบางอย่างปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของพี่ลี และสายตาของฉันดันไปเห็นข้อความนั้น ถ้าฉันไม่ทันได้อ่าน อาจจะแค่บอกเค้าว่ามีข้อความเข้า แต่สิ่งที่ฉันเห็น..ไม่ใช่แค่นั้น
ข้อความใหม่ : - ส่งรูปภาพ - แก้วน้ำสองแก้ว อีกแก้ว..ของใครหรอ
ข้อความใหม่ : แล้วเราล่ะลี ?
เพียงแค่ฉันได้เห็นข้อความ และข้อความนั้นก็ยังส่งมาเพิ่ม ฉันไม่อยากหันไปอ่านต่อแล้ว สิ่งที่ฉันเห็นหมายความว่ายังไง หมายความว่าเค้ามีใครก่อนแล้วหรือเปล่า ฉันยังไม่อยากฟังคำอธิบายของเค้าตอนนี้เลย ฉันรู้สึก..เหมือนจะเสียความรู้สึกไป
เพราะรูปที่ใครในแชทหมายถึง ฉันเดาได้ว่าเป็นรูปที่พี่ลีเพิ่งลงเมื่อเช้านี้ที่ฉันเห็นใน Intagram ซึ่งเป็นรูปแก้วน้ำของเราสองคนที่ถ่ายไว้ตอนที่ไปซื้อด้วยกันวันก่อน
“อ้าว! มินมิน มาแล้วหรอ”
แล้วเค้าก็เดินกลับมาตรงที่ฉันนั่งอยู่บนชิงช้า
“เมื่อกี้พี่ไปดูต้นไม้หน้าบ้านมาน่ะ”
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อจากเค้า แต่ยื่นโทรศัพท์คืนให้
“มีอะไรหรือเปล่า”
เค้าเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเปิดหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเพราะเห็นว่าฉันไม่ได้ตอบอะไร
“พี่มีใครอยู่ก่อนแล้วหรือเปล่าคะ” ถ้าเป็นอย่างนั้น..
“ไม่ใช่นะอย่างนั้นนะมิน”
Minmin End
Leeno Talk
“ถ้ามีใครอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่ควรทำร้ายหัวใจเค้าแบบนี้นะคะ อีกฝ่ายนึงคงจะเสียใจมาก”
เธอบอกผมแล้วเหมือนกับจะร้องไห้
“ฟังพี่ก่อนได้มั้ย”
แต่ต่อให้ผมขอร้องให้เธอฟัง เธอก็คงไม่อยากฟังตอนนี้ เพราะเธอ..กำลังเสียใจในสิ่งที่เธอเห็น
ผมคงต้องรอให้สถานการณ์ของเราดีกว่านี้ จึงจะพูดออกไปได้ ถ้าพูดออกไปในตอนนี้คงไม่เหมาะสมกับใจของเธอที่รู้สึกเสียใจไปแล้ว
แต่ผมจะรอตอนที่เธอรู้สึกดีกว่านี้ ผมจะอธิบายและพูดให้เธอเข้าใจเอง
ผมคิดได้อย่างนั้น ก็ไม่พูดอะไรต่อและเงียบไป
“คงเป็นอย่างที่มินเข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ”
“ใช่มั้ยคะ”
เธอถามขึ้นมาอีกครั้ง แต่ผมไม่ตอบอะไรแค่สบตากับเธอ
“มินมินว่านี่คือคำตอบค่ะ”
ที่ผมเงียบไม่ใช่คำตอบ แต่ถ้าพูดออกไป แล้วไม่มีอะไรดีขึ้น ผมขอเงียบและรอเวลาของเรา อย่างที่คิดจะดีกว่า
“พี่ตอบไปแล้วนะว่าไม่ใช่แบบนั้น”
“ไว้ให้มินมินใจกลับมาเมื่อไหร่เราค่อยคุยกัน”
“ถึงมินมินจะถามพี่ แต่จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน มินก็คงไม่อยากคุยตอนนี้” ผมพูดต่อ
“ทำไมพี่ใจเย็นขนาดนี้คะ แปลว่านี่เรื่องจริงใช่มั้ยคะ”
“พี่ใจเย็นไม่ได้พิสูจน์ได้ว่าจริงหรือไม่จริง แต่การใจเย็น คือการมีสติ ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป”
“ไว้ให้มินรู้สึกดีกว่านี้แล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ”
จากที่เรานั่งกันอยู่สักพักนึง ผมก็รอให้เธอเข้าไปในบ้านก่อน จึงค่อยขับรถกลับออกมา แต่ก่อนจะลุกขึ้น ก็หันไปเห็นพวงกุญแจที่เป็นรูปคู่ของเรา เธอคง..ไปทำมาให้ ผมก้มมองพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย แล้วเอากลับมาด้วย เพราะเธอตั้งใจไปหยิบมาให้
ผมไม่อยากให้เราไม่เข้าใจกันแบบนี้ อยากให้เราคุยกันอย่างลงตัว แต่การมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ้าง นั่นไม่เป็นไร ขอแค่เธอเชื่อใจผม
บนรถ
ติ้ง ?
พอรถติด ผมก็กดเข้าไปอ่านในไลน์กลุ่ม
Leeno: วันนี้ว่างมั้ยเธอ
Nee: วันก่อนแทนตัวเองว่าเค้า วันนี้เรียกเพื่อนว่าเธอ
Lone :เถอะน่า
Peem: 55555
Nee: ยังไม่บอกเลยว่าจะไปไหน
Lone : ถ้าไม่คาเฟ่ ก็ Homefour
Nee: คาเฟ่เนอะ
Peem: จัดไป
Nee : วันนี้ภีมมาาา
Lone: @Peem เจอกันเพื่อน
Peem : ?
Leeno: เจอกัน
จบแชท
@Cafe
ที่นี่เป็นคาเฟ่ที่เปิดถึงดึกเลยทีเดียว กลางวันเป็นคาเฟ่ ตอนเย็นจนถึงกลางคืนเป็นร้านอาหาร และผมกับเพื่อนก็มากันเป็นประจำ
“ลีเป็นไรหรือเปล่า ทำไมสีหน้าดูเครียด ๆ”
ภีมเอ่ยถามขึ้น
“มีเรื่องที่ยังไม่ได้คุยกับแฟนนิดหน่อย” ผมตอบ
“ไม่นิดแล้วมั้ง ปกตินิ่ง ๆ เป็นปกติของลี แต่วันนี้ไม่ใช่ปกติ”
โลนเอ่ย
“นั่นดิ มีไรเล่าให้ฟังได้นะ ความทุกข์แบบนี้เรามีกันได้” นีย์
“ใช่นีย์ตัวจริงป่ะเนี่ยยย” ภีมเอ่ยแซว
“ขอเป็นทางการหนึ่งวัน ๆ” นีย์ตอบ
“แค่เรื่องเข้าใจผิดทั่วไป ไม่มีอะไรหรอก ที่รู้สึกไม่ดีคืออยากให้มินมินเชื่อใจ”
แล้วผมก็เล่ารายละเอียดต่าง ๆ ให้เพื่อนฟัง แต่ผมก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร
Leeno End
20:00 น.
Nee Talk:
ตอนนี้ ลีไปเข้าห้องน้ำ..โชคดีที่ลีไม่ได้หยิบโทรศัพท์ไปด้วย และผม..รู้รหัสโทรศัพท์ของลี ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ได้จะสืบข้อมูลอะไรอย่างแน่นอน แต่..ผมกำลังโทรหาใครบางคน และคนที่ผมกำลังจะโทรหา ลีเมมไว้เครื่องว่า Fan
“ฮาย.. พี่เอง?”
ผมเอ่ยทักทายคนในสายเมือเธอรับ
"สวัสดีค่ะ..พี่นีย์หรือเปล่าคะ?”
“มินมินจำได้ด้วย?”
“ขอโทษนะ...ที่พี่เคยพูดแกล้งเมื่อวันก่อน แต่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ยังไม่ได้คุยกับมินมิน?”
“ไม่เป็นไรค่ะ?”
“แต่พี่โทรมาเพราะ..ลีอ่ะ พอดีโทรศัพท์อยู่กับพี่ ?”
“พี่ลี....?”
คิดว่าผมทำอะไรครับ ใช่แล้ว ผมแต่งเรื่องอะไรขึ้นมานิดหน่อย เรื่องแบบนี้ไว้ใจผม
อยากให้ดีกันต้องใช้วิธีนี้
“งั้นเดี๋ยวพี่แอดไลน์มินมินแล้วส่งโลเคชั่นร้านให้นะ?”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ?”
“ครับ?”
Nee End
“ลีมา ๆ”
ภีมรีบสะกิดนีย์อย่างรวดเร็ว
Leeno Talk
“ยิ้มอะไร”
เมื่อผมเดินกลับมาถึงก็เห็นนีย์นั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี และโลนกับภีมก็ยิ้มแปลก ๆ ที่สำคัญคือ..พอผมเดินมาถึง เพื่อนผมก็หยุดสนทนาเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่ทันที
“เปล่า ๆ ๆ”
ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย แต่ก็เหมือนนัด
“ว่าจะกลับแล้วอ่ะนะ”
โลนพูดพร้อมกับดึงภีมไปด้วย ก็เหลือแต่ผมกับนีย์
“อ๋อ คือหนีจ่ายเงิน” ผมถาม
“เดี๋ยวก็รู้เพื่อน” เอ้า นี่ก็อีกคน
แล้วเราก็นั่งพูดนู่นนี่กันไปเรื่อย
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รู้สึกปวดท้องยังไงไม่รู้”
ผมรู้นะว่าเพื่อนของผมมีอะไรปิดบังอยู่ และผมคงเดาไม่อยาก นีย์เป็นคนที่ผมแทบจะไม่เคยเห็นปวดท้องเลย
รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ แต่เริ่มผิดปกติตั้งแต่ภีมกับโลนกลับไปแล้ว
“อืม”
ผมตอบปกติ แล้วก็นั่งรอความเปลี่ยนแปลงกับแผนอะไรบางอย่างที่เพื่อนของผมวางไว้
สักพัก..
ผมก็เห็นมินมินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อเธอเห็นผม ก็รีบเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“พี่!! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”
เธอถามพร้อมกับมานั่งด้วยทันที
เพื่อนผมไปหลอกอะไรมินมินอีกล่ะ
“เอ่อ...”
กะว่าจะเล่นตามแผนสักหน่อย แต่ผมไม่รู้เนี่ยว่านีย์พูดอะไรไว้
“เห็นพี่นีย์บอกว่าอยู่ ๆ พี่ก็หมดสติไปค่ะ”
“อ๋ออ ดีขึ้นแล้วแหละ”
“ดีขึ้น? หรือโกหก”
เธอพูดก่อนทำท่าจะลุกเดินออกไปจากตรงนี้
“ไหน ๆ มินก็มาแล้ว ครั้งนี้ฟังพี่ก่อนนะ”
ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจับแขนเธอไว้
แล้วเธอก็หันหน้ามาหาผม
“มินมินขอโทษที่ตอนนั้นไม่ฟังพี่ก่อน แล้วคิดไปเองนะคะ”
ผมรีบดึงเธอเข้ามากอด
“ถ้ามินมินไม่คิดไป เราก็คงไม่มีความรู้สึกกันแบบนี้ค่ะ”
เธอพูดต่อ
“ไม่เป็นไรเลย คนเราก็มีเรื่องไม่เข้าใจกันบ้าง เป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่สุดท้ายเราก็สามารถปรับความเข้าใจและรับฟังกันได้เสมอนะ”
“ขอบคุณนะคะ”
แล้วเธอก็หันมายิ้มแต่ก็เหมือนจะร้องไห้อยู่ดี
“อย่าขี้แงสิครับ” ผมตอบ
“ไม่ได้ขี้แงสักหน่อยย” เธอตอบ
“พี่ยิ้มอะไรคะ”
เธอถามพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นแต่เธอก็ยิ้มอยู่เช่นกัน
“พี่ก็ยิ้มให้คนตรงหน้านี่แหละครับ”
“มินมินรู้มั้ย ข้อความที่มินมินได้เห็นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเพื่อนคนนึง แต่พี่ก็ไม่ได้จะบังคับให้เค้าหยุดทำแบบนี้ พี่ก็เฉยมาตลอด
แต่คราวนี้พี่คิดแล้วว่า แค่ไม่ส่งข้อความตอบกลับไป หรือปิดแชทนั้นออกไปเลยจะดีกว่า”
เหตุผลนี้ ไม่ได้มีรายละเอียดมาก และไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายให้ยืดยาว แค่ผมบอกกับเธอแค่นี้ ผมก็สบายใจแล้ว ที่เธอได้รู้ว่า ผมมีแค่เธอ
ผมพูดจบ มินก็ยิ้มออกมาบาง ๆ พร้อมกับสบตาผม
“มินมินเชื่อใจพี่นะคะ มินมินรู้ว่ามินชอบคนไม่ผิดค่ะ”
“แต่ตอนนั้นมินกังวลมากเกินไป”
“มินรู้แค่ว่า พี่มีแค่มินมินก็พอแล้วนะ” ผมบอก
“ใครให้อยู่ ๆ ก็พูดแบบนี้กันเล่า เป็นใคร ใครก็เตรียมใจไม่ไหวนะคะ”
“โดยเฉพาะมินมิน ที่หน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้ใช่มั้ย555”
ผมบอกพร้อมกับโยกศีรษะของมินไปมา
“พรุ่งนี้มีเรียนมั้ยย”
“มีค่ะ”
“ไปพร้อมกันนะ”
“ค่ะ”
ยิ้มกันไปยิ้มกันมาเนอะเรา
[Nee: อยากให้ลีมุ้งมิ้งแบบนี้กับเค้าบ้างจัง]
เมื่อผมดูข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองตรงหน้าห้องน้ำ ที่จากโต๊ะผม มองไปเห็น นีย์ก็ยืนยิ้มปนขำอยู่ ส่วนผมก็พยักหน้าแล้วทำท่าไฮไฟฟ์ประจำของเรา
ขอบคุณนะนีย์..
“อย่าหยิกแก้มสิ มือหนักเหมือนกันนะเรา”
ผมหันไปแตะแก้มเธอคืน
“มินมินนดีใจที่ได้เห็นมุมนี้ของพี่นะคะ มุมรอยยิ้มที่มากกว่าปกติ คำพูดที่พูดหลายประโยค ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาที่ยังไม่นาน ที่เรากำลังเรียนรู้กัน แต่พี่เป็นคนใส่ใจมากเลยนะคะ”
“เราคงมีเรื่องราวที่ต้องเรียนรู้และได้ผ่านสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันด้วยกันอีก พี่หวังว่ามินมินจะเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายเลยนะ”
“มินมินก็คิดแบบนั้นนะคะ”
Leeno End:
______________________________
- Writer
