Banu
Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Etrafa bakındım ama kimse yoktu. Kesin kapının önünde beni bekleyenler vardı. Beni yalnız burada bırakması imkansızdı. Bir şekilde birine ulaşacağıma emindi. Buradan gitmem de çok zordu.
Hiçbir şekilde hareket edemiyordum. Sadece kafamı hareket ettirebiliyordum. Kafamı hafifçe kaldırdığımda bacaklarım ve kollarımın sargıda olduğunu gördüm. Kesin göğüs kafesim de kırılmıştı.
İstemsiz hareket edince acıyla inledim. Bütün kemiklerim acımıştı. Acısına dayanamazken gözyaşlarım akmaya başladı. Bir kadın olarak beni ağlatanlardan intikamımı almak için girdiğim bu savaşta yine ben ağlamıştım. Ben ne yapacaktım? Murat denen şerefsiz beni acımadan bu hale getirmişti. O çok tehlikeli biriydi. Onun dışarıda olmaması gerekiyordu.
Beni bu hale n
