Sessizlik, başucumda bana ninni okuyan bir anne gibiydi şuan benim için. Sindiğim koltukta doğrulurken Zehir elindeki kupadan kahvesini yudumlayarak bir eli cebinde dışarıyı izliyordu. Bu kadar izlenicek ne vardı açıkcası merak ediyordum. O konuşmanın üzerinden yaklaşık bir saat geçmişti ve bu süreçte yanağıma ve dudağıma krem sürmüştüm. Sızı şuan eskisi kadar yoktu ancak izi kalmıştı. Uyku ise beni çoktan yoklamaya başlamıştı.
Yorucu bir gündü neticesinde.
Tekrar esnediğim sırada Zehir bana dönmeden,
“Koridorun sonunda, sağdaki kapı. Git ve zıbar.” Diyerek bir an irkilmeme sebep oldu.Yüzümü buruşturdum.
Kaba şey.
“Bana emir vermeyi ne zaman kesecekin.”
“Sana emir vermiyorum, sadece yapman gerekeni söylüyorum.” Eh, buda bir şeydi. Kimseyle kolay kolay konuşmayan bir adamla diyalog ku
