ภายในห้องสลัวซึ่งมีเสียงทำนองเพลงบรรเลงเคล้าอารมณ์เบา ๆ สี่หนุ่มที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นได้นั่งชนแก้วพูดคุยสนุกสนานเฮฮาตามประสาคนโสดไม่มีคนโทรจิกให้รำคาญใจ
ข้างกายของแต่ละคนมีสาวสวยคอยนั่งอำนวยความสะดวก คอยเติมเครื่องดื่ม คอยป้อนกับแกล้ม คอยนั่งกระแซะออเซาะหนุ่ม ๆ ให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ ยกเว้นสาวสวยข้างกายเสี่ยภาคินทร์ที่เอาแต่นั่งนิ่ง แต่เมื่อเขาส่งแก้วเครื่องดื่มที่พร่องให้หญิงสาวถึงจะขยับตัวเอื้อมมือไปผสมน้ำสีอำพันให้แก่เสี่ยหนุ่ม
"หิวไหม" เสียงทุ้มของเสี่ยภาคินทร์เอ่ยขึ้นถามสาวสวยข้างกายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ โดยมือหนาข้างที่วางพาดยาวไปตามพนักพิงด้านหลังบางลูบขึ้นลงตรงต้นแขนเนียนที่พ้นชายแขนเสื้อออกมา
"เสี่ยให้หนูกลับได้หรือยังคะ?" ปาริฉัตรไม่ตอบคำถามแต่กลับย้อนถามเสี่ยหนุ่มดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังนาฬิกาดิจิตอลติดผนังเหนือประตูทางเข้าซึ่งเธอก็เห็นว
