ละลายหัวใจนายน้ำแข็ง

1.ได้แต่ขอโทษ

เช้าตรูของวันจันทร์หญิงสาววัย25ปี เอื้อมแขนเล็กปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงอย่างงัวเงีย ก่อนจะลุกนั่งเอี้ยวตัวบิดไล่ความเมื่อย เธอพาร่างอันบอบบางเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทแห่งหนึ่ง หลังจากที่เธอได้ยื่นเรซูเม่สมัครงานไว้ หน้ากระจกบานใหญ่ในลิฟท์หญิงสาวพรางมองสำรวจความเรยบร้อยพร้อมพูดกับตัวเอง

"เอาน่ายัยพี แกคงไม่โชคร้ายตลอดไปหรอก" รูปร่างสวยสมส่วนชุดทำงานสีครีมใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีอ่อน ผมยาวสลวยสีน้ำตาลหม่นถูกดัดลอนให้เข้ากับลุคของวันนี้

พีพี อัฉรา เด็กสาวผู้โดดเดี่ยว เธอใช้ชีวิตตัวคนเดียวตั้งแต่อายุ10ขวบ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตพร้อมกันเพราะไวรัสระบาดในช่วงนั้น และได้ทิ้งกรมธรรม์ประกันชีวิตไว้ให้จำนวนนึง อีกทั้งยังมีตึกอีก 4 คูหาทำเลดีทำให้มีผู้เช่าเต็มตลอดทั้งปีเป็นมรดกตกทอดอีกด้วย ที่จริงแค่เงินค่าเช่าเธอก็อยู่ได้สบาย แต่หญิงสาวนั้นอยากทำงานจึงได้สมัครงานตามบริษัทต่างๆ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอได้เข้าทำที่บริษัทเดียวกับเพื่อนเธอแล้ว แต่มีเหตุทำให้ต้องลาออก เพราะหัวหน้าบ้ากามที่พยายามจะลวนลามเธอในที่ทำงานแต่เพราะความที่ไม่ยอมคนของเธอทำให้มีเรื่อทะเลาะวิวาทในบริษัทและไอหัวหน้านั้นดันเป็นน้องชายผู้จัดการ เธอจึงโดนเล่นงานทางอ้อมบีบให้ออกจากบริษัท หรือถ้าไม่อยากออกต้องยอมมีอะไรกับมัน

ปริญ ชายหนุ่มอายุย่าง30 อาศัยอยู่ตัวคนเดียวที่บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง และรับหน้าที่เป็นถึงประธานบรอษัทต่อจากพ่อของเขา เมื่ออายุได้15ปี พ่อแม่ของเขาก็ด่วยจากไปเพราะไวรัสร้ายทำให้เขาเหลือเพียงคุณย่าที่เป็นญาติผู้ใหญ่ มีสาวรุ่นน้องคนนึงที่เขาได้คบหาและรักเธอสุดหัวใจเขาทุ่มเททุกอย่างให้เธอไม่ว่าอยากได้อะไรชายหนุ่มจะหามาให้เธอได้ทั้งนั้นแต่แล้วหัวใจก็เหมือนถูดค้อนทุบจนแหลกสลายเมื่อภาพที่เห็นคือคนรักสาวกำลังเริงรักกับคนขับรถของตัวเอง เขาตัดสินใจจบความสัมพันธ์ในพริบตาแต่นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มสูญเสียความเป็นตัวเองไปพักใหญเขาเก็บตัวเงียบ และไร้การติดต่อกับคนภายนอกใช้ความเงียบเยียวยาหัวใจตัวเองจนนานวันเข้าหัวใจที่แหลกสลายกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งดุจภูเขาน้ำแข็งจากคนที่อบอุ่นยิ้มง่ายกลายเป็นคนใบหน้านิ่ง พูดน้อย และดูเหมือนไม่เอ็นจอยกับอะไรสักอย่างบนโลกนี้

" พีพี่ เร็วๆ เดี๋ยวไม่ทัน " อิงอิง เพื่อนสนิทของเธออีกคนเอ่ยเรียกทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามายังอาคารตึกสูง บริษัทโฆษณาชื่อดังระดับต้นๆของประเทศ

" อื้อ อื้อ " หญิงสาวตามเพื่อนเข้าไปอย่างเร่งรีบ

ปึก!!!

" อ้ะ!! ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวัง " ทางแยกมุมตึกทำให้พีพีชนเข้ากับใครบางคนเพราะความไม่ชินทาง จึงทำให้กาแฟที่เขาถือมาหกเลอะแขนเสื้อ หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางออกมาเช็ดให้เขาอย่างถือวิสาสะ

" ขอโทษอีกครั้งนะคะ นี่นามบัตรของฉัน พอดีฉันรีบมาก จะให้รับผิดชอบโทรมาเลยนะคะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ " มือเล็กหยิบนามบัตรใส่มือเขาก่อนที่เธอหันหลังวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนที่โดนชนมองตามแผ่นหลังด้วยแววตาคมกริบ ใบหน้านิ่งเรียบยากจะคาดเดา

หลายวันผ่านไป

พีพีเดินเข้ามาในคาเฟ่หลังจากที่นัดเจอกับอิงอิงในวันอาทิตย์

" เป็นไงบ้างแก มีคำตอบมายัง " อิงอิงถามทันทีที่พีพีนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม

" แกอย่าทำหน้าแบบนี้ดิ เอาน่าค่อยหาที่ใหม่ เพื่อนฉันเริ่ดขนาดนี้ ต้องมีสักที่แหละ " เมื่อไม่เห็นพีพีตอบอิงอิงจึงรีบจับมือเพื่อนและเอ่ยปลอบทันที

" เค้าให้ฉันเริ่มงานพรุ่ง " ใบหน้าหวานฉายยิ้มออกมาก่อนจะบอก เธอเพียงต้องการแกล้งเพื่อนสาวเท่านั้น

" จริงดิ หื้ยดีใจอะ " อิงอิงยิ้มหวานส่งให้ เสียงหัวเราะพูดคุยสดใสของสองสาวดังพอที่จะให้คนที่อยู่ใกล้เคียงได้ยินซึ่งหนุ่งในนั้นก็คือชายชุดสูทสีดำ

ััวันจันทร์

ก้าวขาเรียบยาวลงจากรถ และยืนมองที่ทำงานใหม่ของตัวเองด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น

" สาธุขอให้สถานที่แห่งนี้ใจดีกับลูกด้วยเถอด " หญิงสาวยกมือไหว้ท่วมหัวพร้อมบ่นอุบอิบก่อนจะกระชับกระเป๋าแน่นเดินเ้ขาไปด้านในและมีอิงอิงเดินนำไปส่งที่ชั้นทำงานของเธอ

" ขอบใจที่มาส่งนะ "

" อือ ตอนเที่ยงเจอกัน " หลังพูดจบอิงอิงก็เดินกลับลงไปชั้นล่างที่เป็นที่ทำงานของประชาสัมพันธ์

" พีพี ใช่มั้ยจ้ะ " พี่สาวท่าทางใจดีคนนึงเดินเข้ามาทักทาย ก่อนจะทราบภายหลังว่าเธอคือหัวหน้าทีมที่เธอต้องทำงานด้วยและถึงแม้จะอายุแตะเลข 40+แล้ว แต่เธอก็ยังสวยมีออร่ามาก สาวน้อยพีพีทักทายสวัสดีก่อนที่หัวหน้าสาวสวยจะพาไปแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนร่วมทีมอีกหลายคน

" ทุกคนจ้ะ นี่พีพีน้องใหม่ของทีมเรา พี่ฝากสอนงานน้องด้วยนะ " หลังจากได้ยินคำพูของหัวหน้าทุกคนต่างส่งยิ้มมาให้

" สวัสดีค่ะ " พีพีก้มหัวทักทายทุกคน ก่อนจะนั่งทำงานที่โต๊ะและมีงานแวะเวียนเข้ามาทุกคนในทีมเป็นกันเองและสอนงานพีพีได้ดีมาก ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีของการทำงานที่นี่

" ยัยสวยไปกินข้าวกัน " อิงอิงเมสเสจหาเพื่อนสนิทเมื่อเห็นว่าถึงเวลพักแล้วแต่เธอยังไม่ลงมาทั้งที่คนอื่นๆเริ่มทยอยลงมาแล้ว

พีพีเปิดอ่านข้อความของเพื่อนสาวก่อนจะเดินเข้ามาในลิฟท์โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครอยู่ก่อน

" อุ้ย!! ขอโทษค่ะ " ร่างเล็กชนเข้ากับใครบางคนขณะที่จะเดินออกจากลิฟท์ เพราะกำลังหากุญแจรถในกระเป๋าอยู่จึงทำให้เธอไม่ทันระวัง และนั่นทำให้บางอย่างที่อยู่ในมือเขาตกลงพื้นเธอก้มลงเก็บมันขึ้นมา

" ขอโทษอีกครั้งนะคะ เดี๋ยวฉันซื้อมาทดแทนได้มั้ย ไม่ได้ตั้งใจ " เธอพูดเสียงเสศร้าเมื่อเห็นสิ่งของในกล่องนั้น ไร้เสียงตอบกลับใบหน้านิ่งเรียบค่อนไปทางดุจ้องมองเธอชั่งครู่ก่อนจะหันหลังเดินนำออกไป

" เป็นไรอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น แล้วนี่ถืออะไรมา " อิงอิงถามเมื่อเห็น

" ฉันไม่ทันระวังเลยชนกับผู้ชายคนนั้น ทำเค้กเขาพังด้วย " พีพีตอบพร้อมยื่นกล่องเค้กที่พังจากการตกให้เพื่อนดู

" คนเมื่อกี้อะหรอ" อิงอิงถามเสียงติดขัด พีพีหน้ามุ่ยพยักหน้าตอบ

" แก!!! นะ นะนะ นั่น ท่านประธาน " อิงอิงพูดออกมาเสียงสั่นๆ เพราะคนที่ทำงานที่นี่ต่างรู้ว่าท่านประธานของพวกเขาโหดเนี้ยบแค่ไหน

" อะไรนะ แล้วฉันจะโดนไล่ออกมั้ยเนี่ย แต่ดูจากสีหน้าเมื่อกี้แล้วคงไม่รอด " พีพีพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังยิ่งเห็นข้อความบนเค้กที่พอมองออกว่าเขียนว่าอะไรก็ยิ่งรู้สึกผิดพีพีก้มหน้าง้ำเป็นปลาทูแม่กลอง เพียงชั่วครู่หญิงสาวก็คอขึ้นมาเพราะคิดอะไรได้บางอย่าง

" นี่ ฉันไปซื้อเค้กมาให้ท่านประธานใหม่ดีมั้ย "

" สุขสุนต์วันเกิดคุณย่า " คือคำที่เขียนอยู่เค้กผลไม้ก้อนนั้น

" ฉันจะไปซื้อเค้ก แกไปกินข้าวก่อนเลยเดี๋ยวเข้างานไม่ทัน " พีพีเอ่ยก่อนจะเดินดิ่งไปที่ลานจอดรถ

" แกจะไปเอาที่ไหนร้านไหนจะรับทำทันเวลานี้ " อิงอิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

" ร้านพี่หญิง ที่เช่าตึกฉันไง ฉันจะไปขอให้พี่หญิงทำให้ " พีพีพูดถึงร้านของผู้เช่าเจ้าประจำที่เธอรู้จักมามากกว่า5ปี

" งั้นฉันจะเป็นผู้ร่วมชะตากรรมกับแกเอง " สองสาวขับรถมุ่งหน้าตึกแถวหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง

ร้านเค้กเพื่อนหญิงเบเกอรี่

" พี่หญิง สวัสดีค่ะ " พีพีเอ่ยทักอย่างสนิทหญิงสาวน่าตาน่ารักตัวเล็กคนนึงหันมาและทักทายพีพีกลับ เค้กที่ต้องการถูกรับคำจากหญิงเจ้าของร้านและนัดรับในเวลา5โมงเย็นเพื่อนำส่งให้ชายหนุ่มก่อนสองสาวจะกลับเข้าบริษัทได้ทันเวลาพอดีโดยไม่ลืมซื้อข้าวกล่องติดมือมา

สายเรียกเข้า

061-101-****

PP : ฮัลโหล สวัสดีค่ะ

? : คุณอัฉราใช่มั้ยครับ?

PP : ค่ะ จากไหนคะ?

? : ท่านประธานต้องการพบครับ ขึ้นมาชั้นบนห้องxxห้ามเลทนะครับ

สายวางไปทำใจบางหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ความรู้สึกหลายอย่างประดังประดาเข้ามาในหัว จนถึงเวลานัดหญิงสาวเดินขึ้นไปตามคำสั่งด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ

" มาตามนัดค่ะ " เมื่อมาถึงหน้าห้องก็พบกับเลขาที่นั่งอยู่

" รอสักครู่ครับ ผมเรียนท่านประธานให้ " เลขาผู้ชายบอกเธอก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

" เชิญครับ " เขาเปิดประตูให้ก่อนหญิงสาวจะเดินเข้าไปช้า สายตาซนกวาดมองรอบห้องกว้างที่ตกแต่งสีเทาทั้งหมดดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก คนหน้านิ่งฉายแววตาคมกริบมายังร่างบาง

" ทะ ทะ ทะ ท่านประธาน " หญิงสาวพูดเสียงตะกุกตะกัก ก่อนที่จะรีบก้มหน้ากลัว

" เชิญนั่ง " เสียงแหบทุ้มเอ่ยขึ้น พีพีย่อนก้นลงเก้าอี้สีดำหน้าโต๊ะทำงานช้าๆ แต่คนตรงหน้าเอาแต่มองเธอด้วยแววตานิ่งทว่ากลับน่ากลัวดั่งเสือร้ายในป่าใหญ่ เป็ฯเวลากว่าห้านาทีที่เขาเอาแต่จ้องโดยไม่พูดอะไรจนพีพีเริ่มอึดอัดและเป็นฝ่ายเริ่มพูดทำลายความเงียบ

" ท่านประธานอย่าพึงไหล่พีออกนะคะ พีสัญญาจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ ถ้า้ม่านประธานไม่ชอบหน้าพีจะพยายามหลบค่ะ แต่อย่าพึ่งไล่พีออกเลยนะคะ " มือเล็กยกไหว้ที่กลางอกอย่างอ้อนวอน