Chapter 12 : ของเล่นคนรวย
1471 Words
Chapter 12 : ของเล่นคนรวย
ไอรีนมีเป็นผู้ปกครองไปรับส่งเพิ่มอีกคน เธอใช้ชีวิตสะดวกสบายขึ้นโดยไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องความสวยความงามครีมดูแลผิวพรรณหลังตากแดดไปไหนมาไหนกับแม่ ติดแค่มหา'ลัยอยู่ไกลจากบ้านแค่ห้าร้อยเมตร นั่งมอเตอร์ไซค์ไปใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที ในขณะที่รถยนต์ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง
การที่คุณอาเสียสละเวลาให้เธอแม้รู้ดีว่ากรุงเทพฯ รถติด เขาต้องปรับตัวไม่ให้ผิดนัดหรือไปประชุมสาย เป็นเรื่องค้างคาใจเธออยู่ตลอด มันไม่มีเหตุผลให้คนรวยอย่างเขาต้องทำแบบนั้นเลย
“ลุงว่าคุณศรัณย์ท่านถูกใจแกแน่ล่ะรินเอ๊ย... จะตกถังข้าวสารหรือเป็นของเล่นคนรวยก็ไม่รู้นะ โตเป็นสาวแล้วดูแลตัวเองด้วยล่ะ แม่เขาเป็นห่วง”
“ขอบคุณนะลุง คุณอาแกไม่มีอะไรหรอก แกคงแค่เหงาน่ะ แกอยู่คนเดียววัน ๆ ทำแต่งาน”
นั่นล่ะเข้าข้อของเล่นคนรวย... เขาอาจจะแค่เหงา ถึงได้เข้าหาเธอหรือไม่ก็เป็นเพราะว่าถูกใจ แต่เธอก็ยังเข้าข้างเขาเนี่ยนะ?
ไอรีนมีคนมาจีบหยอดทอดสะพานไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ แต่นี่! คุณอาศรัณย์...
หญิงสาวนั่งคิดเรื่องนี้ในรถยนต์แอร์เย็นฉ่ำ จากมหา’ลัยห่างออกไปเรื่อย ๆ เธอรู้ว่าคงไม่ได้กลับบ้านเลยแต่ต้องไปหาคุณอาก่อนกลับด้วยกันเหมือนวันก่อน
ลุงเพิ่มเล่าให้ฟังด้วยว่าเจ้าของบ้านมีรถคันเดียวจึงไปถอยรถยนต์มาเพิ่มอีกคัน หนุ่มชาตินิยมคุยกับเซลล์สาวหน้าตาดีบอกว่าต้องเป็นรถแบรนด์ญี่ปุ่นกว้างขวางนั่งสบาย ถูกใจปุ๊บจ่ายปั๊บ! ไม่มีใครเห็นตอนเขารูดบัตรที่โชว์รูมใกล้บ้าน มารู้เรื่องกันอีกทีคือราคารถยนต์คันใหญ่คันนี้สองล้านกว่า
ไม่นานก็มาถึงถนนย่านใจกลางกรุงอย่างอโศก ปริมาณรถหนาแน่นพอสมควร เขาโทรบอกให้เธอเดินเข้าไปในตรอกซอยแคบประมาณสามร้อยเมตรได้ถึงเจอกับร้านอาหารที่มีประตูบานเลื่อน ด้านหน้าตั้งโชว์ทั้งรูปอาหารและเครื่องดื่มหลายประเภทชื่อร้านอุมะ
ชายหนุ่มออกมารับเธอหน้าร้านค่อยเดินนำทางเข้าไปที่โต๊ะบริเวณเคาน์เตอร์บาร์ ในเชิ้ตทำงานสีดำกางเกงสแล็คสีดำ หลายคนเข้าใจว่าเขายังไว้ทุกข์ให้คุณพ่อ ขณะที่สีหน้าของเขาดูมีความสุขเพราะคงทำใจได้บ้างแล้ว
“ทานอะไรมาหรือยังครับ?”
“ยังค่ะ... รินเพิ่งเลิกเรียน”
“ร้านนี้ราเมนอร่อยมาก ต้นตำรับร้านดังแถวฟุกุโอกะ อาเห็นเราไม่ค่อยชอบทานอาหารญี่ปุ่น เลยอยากให้ลอง” เขาดึงเก้าอี้บาร์ตัวสูงเชื้อเชิญเธอให้นั่งอย่างสุภาพบุรุษ
ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ ร้านตกแต่งด้วยไม้สีน้ำตาลทั่วทั้งห้อง เฟอร์นิเจอร์ทำด้วยไม้เหมือนไปนั่งรับประทานอาหารในตรอกซอยเล็ก ๆ ของญี่ปุ่น พ่อครัวหลังเคาน์เตอร์มีฝีมือชำนาญงานอาหารประจำชาติ ทำอาหารโชว์ลูกค้าอย่างคล่องแคล่วว่องไว
“คือรินใส่ชุดนักศึกษาอยู่ไม่เป็นไรหรือคะ? ร้านขายเหล้าด้วย”
“อ้าว... อาลืมเลย ขอโทษทีครับอาไม่รู้ แต่ว่าที่นี่เขาเน้นขายอาหารมากกว่านะ”
เสื้อนักศึกษาสีขาวใหญ่กว่าเรือนร่างของเธอพอสมควร ขณะที่กระดุมเม็ดกลางบีบอกอวบอัดจนมันคับแน่นเฉพาะที่ตามขนาดหน้าอกคัพมหึมา ถึงมันจะไม่น่าเกลียดจนเกินไปเหมือนเด็กเสี่ยเลี้ยง แต่นักศึกษาสาวคนสวยไม่วายถูกสายตาของหนุ่ม ๆ ลอบมองตั้งแต่ข้างนอกร้านมาจนนั่งเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์
คนมาด้วยกันเพิ่งเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ไม่ปกติขึ้นมา!
“น่าเกลียดจริง ๆ นั่นแหละ” ปากว่าพึมพำไม่ให้เธอได้ยิน มือหนาหยิบเสื้อสูทตัวโตที่วางพาดไว้บนเก้าอี้มาคลุมไหล่มนไว้มิดชิด ด้วยขนาดเสื้อตัวโตคงแทบไม่เห็นว่าเธอเป็นเด็กนักศึกษา แม้กระโปรงพลีทจีบรอบความยาวถึงตาตุ่ม
“ขอบคุณค่ะคุณอา... แล้วคุณอาทานอะไรหรือยังคะ?”
“ยังครับ... รอรินมาทานด้วยกันนี่ไง เลิกงานก็รีบมาเลย หิวมาทั้งวัน”
“อ้อ... งั้นสั่งอาหารเลยละกันค่ะ รินทานอะไรก็ได้ตามใจคุณอาเลยค่ะ”
ใบหน้าสดสวยเห่อร้อนเพราะความช่างหยอดของเขา ที่หันไปสั่งอาหารขึ้นชื่อเมนูดังของร้านให้โดยไม่ปล่อยให้เธอเลือกเมนู พ่อครัวหนุ่มรับออเดอร์ด้วยภาษาบ้านเกิด ส่งยิ้มให้คนชาติเดียวกันอย่างเต็มใจบริการ
ไอรีนชะเง้อคอมองอยู่อย่างสงสัย ถึงตัวเธอจะเป็นคนรับประทานอะไรง่าย ๆ จนเขากลับมาสังเกตเห็นแก้มขาวนวลใต้รองพื้นบาง ๆ ค่อยกลายเป็นสีซับเลือด กิริยาเก้อเขินของเธอที่หลุบหน้าลงมองโต๊ะ ไม่กล้าสบตากันอย่างเคย มือกระชับจับเสื้อตัวเทอะทะส่งกลิ่นหอมฉุนของโคโลญจน์ไว้กับตัว
“คุณอาอยู่สบายดีไหมคะ? เรื่องซักรีด อาหารที่บ้าน ต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกรินได้นะคะ รินจะบอกคุณแม่กับแม่บ้านที่บ้านให้”
“ทุกอย่างดีแล้วครับ ทุกคนดูแลอาดีคงไม่ต้องเปลี่ยนพนักงานใหม่แน่ ๆ ล่ะ มีแค่เรื่องเธอ...” ปลายเสียงเปลี่ยนเป็นคำสั่งในท่าทีดุดัน “อาไม่ให้นั่งมอเตอร์ไซค์แล้วนะครับ มันอันตราย”
“รินนั่งมาตั้งหลายปีแล้วนะคะ แม่ขี่รถปลอดภัย...”
“ก็เกิดอุบัติเหตุได้ อาว่าบ้านเธอไม่ได้จนเท่าไรนะ มีเงินซื้อรถยนต์ก็ซื้อเถอะ มันปลอดภัยกว่ากันเยอะครับ ถือว่าอาขอแทนโอโต้ซังบนสวรรค์ได้ไหมล่ะ?”
“ค่ะ... แต่ช่วงนี้แม่เพิ่งต่อเติมบ้าน ค่าเทอมริน... เรียนรัฐบาลก็จริงแต่มันมีค่าใช้จ่ายอยู่”
“เดี๋ยวอาจะโอนเงินค่าถ่ายแบบงานหน้า... ให้พิเศษ” เขาเลี่ยงบอกเธอไปไม่ให้น่าเกลียด เพราะที่เห็นอยู่ตอนพบหน้ากันครั้งแรก หญิงสาวเป็นคนรักศักดิ์พอตัว และก็เป็นอย่างที่คิด
“ไม่เป็นไรค่ะ... รินค่อยหาไฟแนนซ์ผ่อนกับแม่ก็ได้ พอแบ่งจ่ายไหวอยู่”
เงินหลักพันหลักหมื่น... บ้านเขาหรือมีเป็นพันล้าน ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมา
“อาว่าเธอไม่น่าจะเป็นคนคิดมาก นักศึกษาสมัยนี้อาได้ยินว่าบางคนมีผู้ชายเลี้ยงนะ เยอะแยะไป”
“คุณอาเลี้ยงรินไม่ไหวหรอกค่ะ”
“อาไม่ได้หมายความว่าเลี้ยงแบบนั้น ที่ชวนมา... อาชวนมากินข้าวครับ อาชอบเลี้ยงข้าวเด็ก”
คุณอาหรือเคยเห็นเธอเป็นเด็ก แววตาหลงใหลเอ็นดูของเขาบอกจุดประสงค์ชัดเจน แต่ด้วยสถานะลูกจ้าง เธอคงไม่กล้าพูดกับเขาตรง ๆ
“คุณอาชอบแกล้งรินค่ะ คุณอาชอบล้อเล่นด้วย”
“อาไปล้อเล่นตอนไหนครับ?”
“ตลอดค่ะ ทุกวัน...”
เสียงหัวเราะดังจากริมฝีปากหนาปรากฏลักยิ้มตรงมุมปาก เขาคงนึกขำเธอเข้าจริง ๆ กับเรื่องที่เธอคิดว่าคนอย่างเขาเห็นเป็นเรื่องเล่น!
“ที่อาพูดเล่นด้วยเพราะอาเอ็นดูนะ ปกติอาไม่ได้เอ็นดูเด็กน้อยที่ไหนบ่อย ๆ อาให้ความช่วยเหลือเราช่วยรับไว้เถอะ อย่ามากศักดิ์ศรีนักเลยมันกินไม่ได้หรอก”
“คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก... ที่เคยบีบ ๆ จับ ๆ คุณอาว่าขนาดมันเท่าเด็กน้อยไหมคะ?”
แก้มกลมตุ่ยบนใบหน้าสดสวยบึ้งตึง มองบ้างไม่มองบ้างเธอยังเหมือนจะสนใจโต๊ะสีน้ำตาลมากกว่าหน้าตาหล่อ ๆ ของเขา หนุ่มวัยสามสิบสี่คงอดใจไม่ไหว ยื่นมือไปสัมผัสผมเป็นลอนสีน้ำบรอนด์ทองประสะโพกที่ลอดผ่านปลายนิ้วทีละเส้น หญิงสาวสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“มาจับผมเด็กเล่นทำไมคะ?”
“ไม่เด็กก็ไม่เด็กครับ... แต่ถ้าเป็นเด็กดื้อแบบนี้อาคงไม่ได้เลี้ยงไม่ไหว เธอน่ะจะเป็นเด็กอาไม่ไหวต่างหาก”
คนได้ยินมองขวับตามรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปาก ลูกหยอดของคุณอาบอกจุดประสงค์ชัดแจ้งว่าเขาคงเห็นเธอเป็นของเล่นไว้หยอกจริง ๆ ตรงกันข้ามกับเธอที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว
แล้วเขาก็ยังต่อปากต่อคำไม่เลิก ไอรีนคิดว่าจะให้เถียงแข่งกับคุณอาคงต้องเถียงกันข้ามวันข้ามคืน ประจวบเหมาะพอดีกับที่อาหารหน้าตาน่ารับประทานมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ไก่ย่างเกลือ ซุปราเมน เกี๊ยวซ่า และอีกสองสามอย่าง
- Writer
