Chapter 8 อ้อยเข้าปากช้าง (4)
“ตอบมาสิ คุณเป็นเมียน้อยคุณพ่อ ใช่มั้ย ฮึ แยม!”
“…..”
“ผมบอกให้ตอบ!”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูด ทุกอย่างก็พูดออกไปหมดแล้ว ให้คุณไปคิดเอาเอง”
“ผมรังเกียจ และขยะแขยงคุณที่สุด”
ชายหนุ่มสะบัดมือออกแล้วกระตุกยิ้มเย้ยหยัน ร่างสูงลุกพรวดขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตน อารมณ์พิศวาสมลายหายไปสิ้น ขณะที่จันทร์กะพ้อยังคงนั่งนิ่งอย่างคนเหม่อลอย ไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุการณ์บ้าๆ เช่นนี้จะมาเกิดกับตัวเอง
แต่แล้วหญิงสาวต้องสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อจู่ๆ ก็มีบางอย่างโยนมาที่หน้าตัก พอก้มลงมองก็พบว่ามันเป็นผ้าขนหนูเนื้อนุ่มผืนใหญ่ ที่เขานำออกมาให้เพื่อใช้ปิดบังกายเปลือยเปล่า สักพักเสียงห้วนก็เอ่ยใส่หน้า พร้อมแววตาที่จับจ้องมาอย่างแข็งกร้าว จนคนถูกมองสัมผัสได้ว่านั่นมันคือความรังเกียจ นับจากนี้ไปคงยากที่เขาและหล่อนจะกลับมาญาติกันได้
“ไปใส่เสื้อผ้าซะ แล้วก็รีบออกไปจากบ้านหลังนี้ ผมไม่อยา
