Chapter 5 แขกพิเศษ (1)
931 Words
Chapter 5
แขกพิเศษ (1)
เช้าตรู่อีกวันที่แสนสดใส อากาศเย็นสบายที่ระดับอุณหภูมิไม่ลดต่ำลงไปมากนัก การมาของชลาธารเรียกความสนใจจากพนักงานในออฟฟิศได้ดี ทุกคนต่างลุ้นกับการโผล่หน้ามาของลูกชายเจ้าของไร่ว่าจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นบ้าง
วันนี้ชายหนุ่มมาในสูทเรียบหรู สีดำนั้นเหมาะกับเจ้าตัวและเป็นสีที่เขาโปรดปราน ดูแล้วไม่เหมาะกับบรรยากาศภายในไร่สักเท่าไหร่นัก แต่เขามาเหยียบที่นี่ในฐานะผู้บริหาร ชายหนุ่มจึงคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องสวมเชิ๊ตลายสก็อต และสวมหมวกคาวบอยแบบในหนังที่สาวๆ กรี๊ดกร๊าดในความเท่ห์ของพระเอก มันไม่ใช่ตัวเขาแม้สักนิดเดียว
ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าพนักงานเพื่อเข้าไปในห้องทำงานห้องเดิมที่เคยสร้างวีรกรรมเอาไว้ วันนี้แปลกไปเพราะปราศจากเงาของผู้จัดการคนเก่ง จะว่าไปแล้วจันทร์กะพ้อไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้ว การที่เขาเข้ามาแล้วไม่เห็นเธอ ก่อให้เกิดความไม่สบอารมณ์อย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่แน่ใจว่าเพราะไม่มีคนให้หาเรื่องทะเลาะ หรือเพราะไม่ชอบใจที่หล่อนยอมถอยอย่างง่ายดายกันแน่ คนอยากเอาชนะเดินพล่านไปมาในห้องอย่างหัวเสีย
“ไปเสียได้ก็ดี หากกลับมาอีกได้เห็นดีกันแน่!”
ชายหนุ่มเข่นเสียงรอดไรฟัน ขณะผลักบานประตูห้องออกอย่างแรง การที่เขาพรวดพราดเดินออกมาด้านนอกพร้อมใบหน้าเคร่งขรึม และสายตาคู่คมที่หรี่มองไปยังพนักงานที่นั่งตัวลีบกันอยู่ที่โต๊ะ ทำให้ต่างพากันก้มหน้าไม่ยอมที่จะสบตา มีเพียงขวัญชนกที่ส่งยิ้มมาให้ตามมารยาท แม้จะไม่ได้รอยยิ้มกลับมาก็ตามที ก่อนที่ชลาธารจะทำหน้าพยักพเยิดให้หล่อนเดินตามเข้าไปด้านใน
“คะ”
“เธอนั่นแหละ ตามฉันมา”
ขวัญชนกเดินตามเจ้านายอีกคนเข้าไปในห้องอย่างงุนงง เพราะเพื่อนของหล่อนก็ไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับลูกชายเจ้าของไร่ว่าจะมานั่งแท่นแทนใครหรือไม่ จากการคุยกันล่าสุดรู้เพียงแต่ว่าบอสใหญ่สุดไม่ยอมให้เพื่อนของตนลาออก ขวัญชนกครุ่นคิดขณะสายตามองตามอีกฝ่ายเดินไปนั่งบนเก้าอี้ของเพื่อนรัก ไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ราวเป็นห้องของตัว ในขณะที่หล่อนยืนตัวลีบอยู่มุมห้อง
“เข้ามาใกล้ๆ สิ”
“เอ่อ…”
“ฉันไม่กัดเธอหรอกนะ และอีกอย่าง ฉันก็ไม่สนใจเธอด้วย อย่าทำเป็นเล่นตัว ฉันไม่ชอบ”
‘แล้วใครบอกว่าสนใจคุณกันล่ะ หลงตัวเองชะมัด’
ขวัญชนกไม่พอใจกับถ้อยคำที่ทำให้หน้าชา แต่ก็พยายามเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ ยอมที่จะเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายแสนหลงตัวเอง รอฟังคำสั่งว่าเขาจะมีอะไรให้ทำ
“ผู้จัดการของที่นี่ไม่มาทำงานหรือยังไง อย่าบอกนะว่าวันนี้มาสายอีก”
“แยมขอลายาวค่ะคุณไมค์”
“ใครอนุมัติ!”
“คุณชนินทร์เป็นคนอนุญาตค่ะ”
“ทำไมไม่ลาออกไปซะเลย”
ชายหนุ่มเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เพียงเพราะได้รู้ว่าบิดาของตน
ยังคงให้ความสำคัญกับผู้จัดการคนสวย ซ้ำยังทำเหมือนจะง้องอนกันให้อยู่ต่อด้วย ยิ่งเพิ่มอคติให้เกิดขึ้นภายในใจ ทั้งที่ตอนแรกยังไม่สบอารมณ์ที่ไม่เห็นแม้เงาของคนที่ใจร้องบอกว่าเกลียดนักหนา
“แต่ตอนแรกก็เกือบจะลาออกนะคะ แต่คุณพ่อของคุณไม่ยอมเซ็นต์ บอกให้แยมไปนอนคิดดูให้แน่ใจเสียก่อน”
“ฉันว่าแล้ว ว่ามันต้องออกมารูปนี้ หึ แผนเรียกร้องความสนใจมากกว่า”
“แต่แยมเขา…”
“เอาเถอะ จะยังไงก็ช่างฉันไม่สนใจ แต่ที่ฉันเรียกเธอมาเพราะนับจากวันนี้ไป ฉันจะมานั่งแท่นบริหารไร่แห่งนี้ด้วยตัวเอง ขอแต่งตั้งให้เธอเป็นเลขาส่วนตัวก็แล้วกัน”
“อะ…อะไรนะคะ!”
ขวัญชนกอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะพูดออกมาโดยไม่ทันที่จะตั้งหลัก หล่อนไม่ได้อยากเป็นเลขาของเขา ไม่ได้อยากเฉียดกายเข้าใกล้ด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ได้รู้ความร้ายกาจของคนตรงหน้าในวันก่อน ที่เล่นงานจนเพื่อนของหล่อนถึงกับอยากจะลาออกไปเลยทีเดียว
“ฉันจะให้เธอคอยเป็นเลขา คอยจัดการเรื่องเอกสารให้ฉัน เพราะตอนเพื่อนเธออยู่ ก็ทำหน้าที่นี้ไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ…”
“เอาละ หากไม่มีอะไรข้องใจก็ไปได้แล้ว มีอะไรจะถามมั้ย”
“มะ…ไม่มีค่ะ”
ขวัญชนกรีบส่ายหน้าอย่างไร้ข้อกังขา เพราะใครจะกล้ามีปัญหากับคนอย่างเขา คิดขณะลอบมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่ชลาธารเลิกสนใจหญิงสาวร่วมห้อง เขาหันไปสนใจกับงานตรงหน้าที่ยังไม่รู้แม้แต่รายละเอียดใดๆ ทั้งสิ้น ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินออกไปอย่างเงียบๆ ท่ามกลางความอึดอัดใจของขวัญชนก เพราะไม่อยากที่จะคาดเดาเหตุการณ์ในวันถัดไป เพราะเพื่อนของตนยังไม่ลาออกแต่กลับถูกช่วงชิงเก้าอี้ไปอย่างหน้าตาเฉย สองคนที่ไม่ลงรอยกันตั้งแต่แรกพบ หากมาปะหน้ากันอีกไม่แคล้วจะต้องเกิดเรื่องอีกแน่นอน
- Writer
