“ไร้สาระ คุณล้อเล่นก็เป็นด้วยเหรอ” ลูน่าโครงศีรษะ แล้วก็ปีนขึ้นรถบรรทุก มีเคลวินคอยช่วย
“พี่ชายคุณกับเมียของเขายังไม่กลับเหรอไง” หากเขามีกำลังมากพอที่จะ ‘ซื้อ’ มาโคเองก็ไม่ต่างกัน เขาจะมาทรมานตัวเองเก็บผลไม้ป่าในป่าที่อบอ้าวแบบนี้ทำไม
“ไม่มีทางที่มาโคจะกลับ ตราบใดที่เมียเขายังสนุกกับกิจกรรมการเก็บผลไม้ป่าพวกนั้น” ลูน่าเบ้ปากหลังพูดจบ
บางครั้งก็ไม่เข้าใจความคิดของนิรดาเลย
เธอครองใจมาโค มีสมบัติมากมายอยู่ในมือ จะมาเสียเวลากับเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์เพื่ออะไร
ใช้เวลารอไม่นาน เมื่อแน่ใจว่านอกจากสามคนที่มารอ ไม่มีใครกลับออกมาจากป่าอีกแล้ว แซมก็เคลื่อนรถบรรทุกออกจากจุดจอด ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงบ้านพักคนงานเป็นจุดแรก ข้าวขวัญเดินผ่านหน้า ‘เขา’ เธอพยายามมองแค่พื้น จนกระทั่งขณะที่กำลังจะลงจากรถบรรทุก มือของใครคนนั่นก็ยื่นมาวางทับบนหลังมือเธอ
ข้าวขวัญสะดุ้ง เธอเหลือบมองเขาแล้วก็รีบชักสาย
