“อ้าว!! นึกว่าจะกลับไปตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว” ลูน่าท้วง หลังเจอเคลวินตอนเกือบค่ำ เพื่อนผู้งานยุ่งจนไม่มีเวลาว่างส่วนตัวก็ยังนอนเอ้อระเห้ยอยู่หน้าบ้านพักเหมือนเดิม
“เดี๋ยวมีคนมารับน่ะ” เคลวินตอบเสียงแผ่วๆ เขาหรี่เปลือกตามองลูน่าที่ยืนบังแสงแดดยามเย็น
“ขับรถกลับไม่ไหวเหรอ หรือว่าเป็นไข้?” ลูน่ามีท่าทางเป็นกังวล คนสำรวยจัดอย่างเคลวิน การบุกป่าฝ่าไอเย็นมันอาจทำให้เขาล้มป่วย
เคลวินเม้มปาก ความคิดบางอย่างผุดวาบขึ้นมา
“แค่กๆ” เขาแสร้งไอ ระหว่างนั้นก็คิดแผนการไว้ในใจ
“นั่นไง ฉันว่าแล้ว คุณมันรั้นเองนะ ฉันห้ามแล้วก็ไม่ฟัง” ลูน่าบ่นอุบ เธอยื่นมือมาอังเหนือหน้าผากเคลวิน แต่เจ้าตัวเบนหน้าหนี
“เดี๋ยวก็ติดไข้ผมหรอก” เคลวินอ้างหน้าซื่อตาใส
“ไปหาหมอมั้ย หรือจะเอายาลดไข้ดี” ลูน่าท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อน
“ขอยาลดไข้ กับน้ำอุ่นก็แล้วกันนะ อีกพักแวนก็คงมาถึง” เคลวินแสร้งกดเสียงให้ต่ำลง เขาปรือตามองลูน่า แล
