ข้าวขวัญรีบตะกายลงจากตัวเคลวิน เธอกระถดตัวชิดมุมหนึ่งของโซฟา บีบตัวเองแทบจะแทรกหายเข้าไปในเนื้อนุ่มของโซฟาตัวนั้น...เคลวินโยนเสื้อสูทของเขาให้ ข้าวขวัญรีบรั้งมาคลุมตัวไว้ เธอยกมือปาดน้ำตาลวกๆ เหมือนเด็กหลงทาง ที่กำลังหวาดกลัวทุกอย่างรอบตัว
เคลวินเอื้อมหยิบกล่องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆ
เขารั้งข้าวขวัญมาใกล้ และบีบข้อมือเธอไว้ตอนที่สวมแหวนลงบนนิ้วของเธอ
“อย่าทำหายละ มันแพงมากเลยนะครับ” เคลวินยกมือของข้าวขวัญมาใกล้ เขากดจูบลงบนหัวแหวน พร้อมกับมองสบตาเธอด้วย
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ?” ข้าวขวัญถามกลับเสียงสั่น เธอยิ้มแหยๆ ไม่ได้ยินดีกับของกำนัลราคาสูงนี่เลย
“เธอควรได้มัน ข้าวขวัญ” เคลวินตอบเสียงเรียบ
“ข้าวไม่อยากได้ค่ะ” ข้าวขวัญทำท่าจะรูดแหวนออกจากนิ้วเล็กๆ ของเธอ
“ถ้าเธอถอด ผมจะยัดมันกลับไว้ที่เดิม”
ข้าวขวัญกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เธอไม่ได้กลัวเขา ‘ยัด’ เธอกลัวเคลวินจะหาเรื่อง ‘ยัด’ บางอย่างขอ
