สาวเหนือเนื้อละมุน

Chapter 7 นรกที่เรียกว่าบ้าน

“อีเอื้อง! มึงยะหยังกับผ้ากู ทำไมมันเปื้อนดินเปื้อนโคลนจะอี้ นี่มึงแกล้งกูไจ้ก่!”

เสียงแว้ดๆ ของฟองแก้วที่ดังมาจากทางหลังบ้านทำให้เอื้องผึ้งรู้สึกตัวตื่น และเพิ่งรู้ว่าหล่อนอ่อนเพลียจนเผลอหลับไป ตายละ มืดค่ำป่านนี้แล้วหล่อนยังไม่ได้จุดฟืนไฟทำอาหารไว้เลย ถ้าสิงห์คำกลับมาคงโมโหหิวจนตีหล่อนแน่ๆ

“อีเอื้อง มึงหูหลึ่ง(หูตึง)กะ! กูเรียกตั้งนาน มึงยะหยังอยู่”

เสียงเดินตึงตึงขึ้นมาบนบ้านทำให้เอื้องผึ้งรีบลุกจากการนอนเอนพิงฝาบ้านไม้เก่าๆ แล้วรีบร้อนจุดไฟเตาเพื่อทำอาหาร เมื่อฟองแก้วเดินมาเท้าสะเอวข้างๆ เอื้องผึ้งก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะตอบเสียงห้วนด้วยความไม่ชอบใจ

“เอื้องเจ๊บหัว (ปวดหัว) เลยเก็บผ้ากลับมาเฮือนก่อน เดี๋ยววันพรุ่งเอื้องจะเอาไปซักให้ใหม่ ฟองไปอาบน้ำอาบท่าเต๊อะ เสร็จแล้วจะได้มากินข้าวแลงกัน อีกประเดี๋ยวพ่อคงกลับมาแล้ว”

ท่าทางไม่สนใจไยดีอะไรเลยของเอื้องผึ้งทำให้ฟองแก้วโมโหไม่น้อย นี่ก็เสียไพ่มาเสียด้วย

แหม! มันน่าตบเสียให้เข็ด

ผั๊วะ!

“โอ๊ย!”

เอื้องผึ้งร้องเสียงหลงเมื่อถูกฟองแก้วถีบเข้าที่ไหล่ขวาจนล้มลงหน้าเตาไฟ ใบหน้าอ่อนละมุนหันมองแม่เลี้ยงสาววัยเดียวกันด้วยความโกรธขึ้ง

“เป็นบ้ากะฟองแก้ว!”

“เอ๊ะ อีนี่” ฟองแก้วโกรธจนตัวสั่น “มึงกล้าด่ากูเหรออีลูกไม่มีพ่อมีแม่!”

“ฟองอู้อะหยัง พ่อของเอื้องก็ผัวฟองบ่ไจ้ก่”

“บ่ไจ้!”

ฟองแก้วตะโกนกร้าว

“มึงมันลูกติดท้องแม่มึงมา อีขี้ครอก! อ้ายสิงห์ของกูเขาเมตตาเลี้ยงดูมึงก็ด้วยคุณธรรมหรอก เรื่องนี้ไผเขาก็ฮู้กันทั้งหมู่บ้าน มีแต่มึงนั่นแหละที่ง่าว จั๊ดง่าว!”

“บ่จริง...”

เอื้องผึ้งน้ำตาริน ริมฝีปากสั่นกึกๆ ด้วยความตื่นตกใจในสิ่งที่เพิ่งได้รับฟังจากปากของฟองแก้ว มิน่าเล่า สิงห์คำถึงไม่รักหล่อนเลย เพราะหล่อนไม่ใช่ลูกของเขาหรือนี่...

เห็นท่าทีใจสลายของเอื้องผึ้งแล้วฟองแก้วก็กระหยิ่มยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนจิ้มปลายนิ้วชี้ลงที่กลางศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยเส้นผมยุ่งๆ ของเอื้องผึ้งด้วยสีหน้าสาแก่ใจยิ่ง

“จำใส่กะโหลกมึงไว้อีเอื้อง มึงต้องทำตัวอยู่ง่ายว่าง่าย อยู่ในโอวาทกู แล้วกูจะบอกอ้ายสิงห์หื้อด่ามึงน้อยลงสักน่อย ดีก่ เลียตีนกูไว้อีวอก แล้วกูจะเลี้ยงดูมึงไว้ เพราะกูเป็นคนดี มีคุณธรรมเหมือนผัวกู”

“เอะอะอะไรกัน ละอ่อนน้อยของอ้าย”

เสียงห้าวๆ ของชายวัยกลางคนทำให้ฟองแก้วหันไปมองผัวรักด้วยรอยยิ้มกว้าง หล่อนรีบวิ่งไปกอดผัว หอมแก้มซ้ายขวา ก่อนคว้าถุงใส่เสื้อผ้าจากมือสิงห์คำด้วยความตื่นตาตื่นใจ โอ้โห เนื้อผ้าดีขนาดนี้ คงแพงอักโขเลย

“ฟองกำลังสั่งสอนลูกสาวอ้ายให้ยะกานยะงานอย่าขี้ค้านน่ะเจ้า อ้ายสิงห์ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้ฟองไจ้ก่ ขอฟองลองเอาไปใส่ตอนนี้เลยได้ก่เจ้า”

“บ่ๆ”

สิงห์คำดึงถุงใส่เสื้อผ้าราคาแพงออกจากมือเมียเด็ก แล้วยื่นไปให้เอื้องผึ้งด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์...

“นี่ของมึงอีเอื้อง กูซื้อมาหื้อ ใส่นอนคืนนี้เลยเน้อ เดี๋ยวกูกับฟองจะไปดูหนังกลางแปลงกัน”

“เอ๊ะ อ้ายสิงห์ ซื้อมาหื้อมันยะหยัง”

ฟองแก้วกระชากแขนผัวรัก หน้าตาเง้างอดไม่พอใจ นี่ผัวหล่อนนึกยังไงซื้อเสื้อผ้ามาให้ลูกเลี้ยงสาว หรือว่าเขาจะหลงเสน่ห์มันเข้าแล้ว

ตายละ นี่หล่อนจะตกกระป๋องถูกเฉดหัวส่งกลับบ้านไหมเนี่ย ไม่ได้หรอก พ่อของฟองแก้วเป็นคนดุและน่ากลัว ขืนกลับไปคงโดนตบโดนขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน โทษฐานที่หนีตามผู้ชายแน่!

“เอ๊า! จะโวยวายยะหยังอีฟอง ก็อีเอื้องมันบ่มีเสื้อผ้าใหม่ๆ ใส่มาจั๊ดเมิน ผ้าผ่อนมันคับจนจะเห็นหัวนมนั่น เอ็งแหกตาดูสิวะ อ้ายระคายหูระคายตาไม่อยากเห็นของมัน เนื้อตัวอีนี่มันน่าเกลียดน่าขยะแขยง”

สิงห์คำโหกกหกคำโต ก่อนโอบกอดเมียรักที่ยังดูไม่พอใจอยู่ดี ก็เสื้อผ้าในถุงนี่มันดูแพงกว่าเสื้อผ้าของหล่อนอีกนี่นา

“คืนนี้ไปดูหนังกลางแปลงกับอ้าย เดี๋ยวอ้ายจะซื้อเสื้อผ้างามๆ ยิ่งกว่าในถุงนี่หื้อ ดีก่ ไปอาบน้ำแต่งตัวรออ้ายปะ เดี๋ยวหนังฉายก่อนจะไม่ทันซื้อเสื้อเน้อ”

ได้ยินดังนั้นฟองแก้วก็ค่อยอารมณ์ดีขึ้นหน่อย หล่อนเหยียดยิ้มไปทางเอื้องผึ้งที่ยังนั่งน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนสะบัดสะบิ้งเดินไปผลัดผ้ากระโจมอกเพื่อไปอาบน้ำที่ตุ่มหลังบ้าน แต่ยังไม่วายชะม้อยตามองผัวแก่คราวพ่อด้วย

“ไปอาบน้ำโตยกันไหมอ้าย”

“จ้ะๆ” สิงห์คำมองเมียสาวขาวนวลที่สวมผ้าซิ่นตัวเดียวตาปรอย “เดี๋ยวอ้ายตามไป ฟองอาบน้ำฟอกสบู่หอมๆ รออ้ายเน้อ”

เมื่อเมียสาวเดินระริกระรี้ออกจากเรือนไปแล้ว สิงห์คำก็โยนถุงเสื้อผ้าให้เอื้องผึ้งโดยไม่สนใจน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มลูกเลี้ยงสาวเลย

เขาเกลียดมันจะแย่ มันจะถูกฟองแก้วรังแกอย่างไรไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยุ่ง แต่วันนี้มันมีประโยชน์ ช่วยให้เขารอดจากลูกปืนของหนุ่มเมืองกรุง ถือว่าไม่เสียดายข้าวแดงแกงร้อน

นี่เขาได้เงินมาเยอะแยะ ข้อแม้ของไอ้หนุ่มนั่นก็แค่ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้ลูกสาวเขา ส่วนที่เหลือจะเอาไปทำอะไรก็เอาไป สิงห์คำเลยวางแผนจะเซอร์ไพรซ์เมียเด็ก กะว่าจะพาฟองแก้วไปเที่ยวในเมืองสักหลายๆ วันหน่อย เรื่องหนังกลางแปลงอะไรนั่นโกหกทั้งเพ วันนี้ไม่มีหนังกลางแปลงฉายหรอก

จะมีก็แค่หนังสดของเขากับเมียนั่นละ!

“เอ้า เปลี่ยนใส่นอนเลยฮู้ก่ ถ้ากูกลับมาเห็นมึงใส่ชุดเดิม กูจะตีมึงหื้อตาย เข้าใจก่!”

“จะ จ้ะ ป้อ”

ละอ่อนสาวเรียกเขาว่าพ่อด้วยน้ำตานองหน้า ก่อนที่สิงห์คำจะเดินไปทางราวแขวนผ้าแล้วผลัดผ้าต่อหน้าหล่อนโดยไม่อาย ทำเอาเอื้องผึ้งต้องเบือนหน้าหนีไปทางเตาไฟ ครู่หนึ่งจึงเห็นทางหางตาว่าสิงห์คำสวมผ้าขาวม้าเดินออกไปทางประตูหลังบ้านแล้ว

เสียงสาดน้ำปนเสียงหัวเราะระริกระรี้ดังแว่วมา เอื้องผึ้งพอจะเดาออกว่าหลังจากนั้นจะเป็นเสียงอะไร...

ละอ่อนสาวกอดถุงเสื้อผ้าไว้ หากเป็นก่อนหน้านี้หล่อนคงดีใจเหลือเกินที่พ่อซื้อเสื้อใหม่ให้โดยที่หล่อนไม่ต้องเก็บผักไปขายหาเงินซื้อเอง แต่ตอนนี้เอื้องผึ้งไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะทำดีกับหล่อนไปทำไม ในเมื่อที่ผ่านมา สิงห์คำก็แสดงออกชัดเจนว่าเกลียดหล่อนยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน

“อิแม่...”

เอื้องผึ้งสะอึกสะอื้นคิดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดอย่างสุดซึ้ง ทำไมท่านจึงจากไปเร็วนัก ทิ้งหล่อนไว้ในนรกที่เรียกว่าบ้านหลังนี้คนเดียวได้อย่างไร

ทุกคนใจร้ายเหลือเกิน...