บทที่ 9 ห้ามยุ่งกับคนของผม

2217 Words

บทที่ 9 ห้ามยุ่งกับคนของผม เช้าวันใหม่เวลาแปดโมงเช้า.. ผมไปหาไวโอลินที่ห้อง เมื่อเห็นสภาพใบหน้าของเธอแล้วยิ่งทำให้ผมโกรธคนทำมากขึ้นไปอีก เธอบอกผมว่าวันนี้จะไม่เข้าไปทำกิจกรรมที่คณะ ซึ่งผมก็บอกให้เธอพักผ่อนให้หน้าหายบวมปากหายดีแล้วค่อยไปเรียนก็แล้วกัน “เดี๋ยวพี่จะบอกไอ้ราชาให้นะ” ผมบอกแล้วก้าวเข้าไปในห้อง วันนี้น้องไม่ห้ามและยังเป็นคนเปิดประตูกว้างเชิญให้ผมเข้าไปในห้อง “ขอบคุณพี่เอ็มมากค่ะ” ฉันปิดประตูแล้วเดินตามพี่เอ็มไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับอุ้มเจ้าถั่วพูให้มานอนบนตัก “นี่ข้าวต้มปลาพี่ซื้อมาฝาก กินซะนะจะได้กินยา” ผมเมินหน้าหนี ไม่อยากมองรอยเขียวช้ำบนใบหน้าของน้อง ผมเจ็บนะ เจ็บยิ่งกว่าเธอเสียอีก “ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่เอ็มอย่างไม่เต็มปากเพราะเจ็บริมฝีปากมาก “ตอนเย็นๆ พี่จะมาหานะ อยากได้อะไรไหม” ผมอดใจไม่ไหวเดินไปนั่งข้างน้อง จับให้เธอหันหน้ามามองกันแล้วสำรวจดูหน้าบวมเขียวช้ำนั้นของเธอ “ไม่ค่ะ พี่เอ็มไปเถอะค่ะ” ฉันเจ็บแต่ก็ฝืนยิ้มให้พี่เอ็ม “งั้นพี่ไปนะ” เวลาช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลยเมื่อผมมองนาฬิกาบนข้อมือ ใช่ผมต้องไปแล้วเพราะวันนี้ที่คณะมีประชุมใหญ่ด้วย “ค่ะ” ฉันพยักหน้าให้พี่เอ็มพร้อมกับลุกขึ้นยืนเมื่อพี่เขายืน แล้วปล่อยให้เขาจูงมือเดินไปที่ประตู “ตอนเที่ยงพี่จะโทรหานะ” ผมก็ดึงน้องให้เข้ามาหาแล้วผมก็จูบแก้มบวมของน้องเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ “พี่เอ็มอย่าค่ะ อายบ้างสิคะ” ฉันร้องประท้วงอยู่ในลำคอ เมื่อพี่เอ็มจูบริมฝีปากของฉัน ฉันเขินมากเมื่อคนข้างห้องเดินผ่านจึงทำให้ฉันดันพี่เอ็มออกห่าง “พี่ไปนะ” ผมมองคนที่เดินผ่านแล้วหันมามองน้องน้อยที่ยืนก้มหน้าตัวสั่น “ไปได้แล้ว” ฉันไม่รอฟังคำพูดของพี่เขา รีบปิดประตูใส่หน้าพี่เอ็ม แล้วรีบเดินไปนั่งด้วยใบหน้าแดงที่เขินอายอยู่บนโซฟา... เมื่อออกเดินจากห้องพักของไวโอลินมาแล้วผมก็เดินไปขึ้นรถของผมเองเพื่อที่จะขับออกไป และช่วงเวลาขับรถออกจากคอนโดผมก็โทรหาไอ้ราชาทันที ตู้ด ตู้ด.. “เออ ว่า” “กูกำลังเข้าไป” เมื่อไอ้ราชารับสายผมก็บอกไปตามปลายสาย “ไอ้เหี้ย กูนึกว่ามึงจะปลอบน้องไวน์เพลินจนไม่มาแล้วสิ” แต่เสียงตอบกลับมาคือเสียงตะโกนจากไอ้พาส “เอาตีนยัดปากมันดิ” ผมพูดอย่างหงุดหงิดที่มันพูดให้น้องเสียหาย “เออ กูรออยู่ห้องประชุม” ไอ้ราชาตอบกลับมาแล้วผมก็วางสายทันที… ย้อนไปเมื่อวาน... ผมอยู่ในห้องประชุมซึ่งในห้องมีพ่อของผมนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ใช่ ! มหาลัยนี้คือของผม ที่บ้านผมทำธุรกิจหลายทางมีทั้งคอนโด โรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ต่างๆ ตอนที่ไอ้พาสโทรมาบอกว่าไวโอลินมีเรื่องผมก็รีบลุกขึ้น และกำลังจะวิ่งออกจากห้องประชุมของมหาลัยไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเสียงของพ่อดังขึ้น “เอ็ม นั่นแกจะไปไหน?” “พ่อครับ เดี๋ยวผมกลับมานะครับ” ผมบอกพ่อที่มีตำแหน่งเป็นถึงประธานใหญ่ของมหาลัยแล้วรีบวิ่งออกจากห้องประชุมไปในทันที ตอนไปถึงผมเห็นหน้าไวโอลินแล้วรู้สึกโกรธไอ้อีคนที่ทำร้ายน้องมาก ไหนน้องยังมาบอกผมว่าให้เลิกยุ่งกับเธออีกในใจของผมแทบสลาย แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์โกรธเธอเพราะสาเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัวมันคือผม.. ปัจจุบัน.. ผมขับรถเข้าไปในมหาลัยและจอดรถตรงที่จอดรถส่วนบุคคลที่เจ้าของมหาลัยเท่านั้นที่จอดได้ แล้วผมก็รีบร้อนลงจากรถ เดินตรงไปยังห้องประชุมที่นัดไว้กับพวกเพื่อนๆ.. ปัง!..ผมถีบประตูห้องประชุมของคณะไอ้ราชาอย่างแรงจนมันเปิดออก ก็เห็นไอ้ราชาและไอ้พาสที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ “ไอ้สัส ถ้ามันพังกูจะให้มึงสร้างห้องประชุมให้ใหม่นะโว้ย” ไอ้ราชาหันมามองผมอย่างเคืองๆ ห้องประชุมนี้เป็นของประธานคณะสถาปัตย์ ซึ่งก็คือไอ้ราชานั่นแหละ “กูสร้างให้สิบห้องเลย” ผมบอกมัน แค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งผมร่วงหรอก แยกห้องนี้ให้เป็นห้องพักส่วนตัวของพวกมันยังได้เลย “พูดแล้วนะ สัส” ไอ้พาสต้าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ไอ้ห่านี้คงคิดภาพในหัวแล้วล่ะว่าจะเอาแบบไหน “ไม่ทำให้ห้องประชุมเป็นอ่างก็พอ” ไอ้ไทม์ที่เดินตามผมมาพูดขึ้น “ไอ้ห่าไทม์” ไอ้พาสต้ายกเท้าใส่ไอ้ไทม์ ซึ่งไอ้ไทม์คงรู้ความคิดของไอ้พาสต้าเหมือนที่ผมรู้นั่นแหละ “ทำไม กูรู้ทันมึงเหรอไอ้เพื่อนรัก” ไอ้ไทม์จับขาไอ้พาสต้า เอาไว้แล้วกระโดดกอดคอไอ้พาสต้า “เออ ถ้ากูสร้างขึ้นมาจริงๆ อย่ามาใกล้นะเว้ย” ไอ้พาสต้าบอกไอ้ไทม์ “เห้ย ได้ไง ไปไหนไปกันดิวะ” ไอ้ไทม์ทำท่าไม่ยอม “พอๆ เลยพวกมึงในสมองมีแต่หญิงนะ” ผมยกมือห้ามเพื่อน ส่ายหน้าให้พวกมันอย่างเอือมๆ นี่หากใครมาได้ยินและเห็นคงคิดว่าแก๊งของผมบ้าผู้หญิงเป็นแน่ “ไอ้เอ็ม มึงดูโน่น” ไอ้ราชาพยักหน้าให้ผมดู “จัดการเองละกัน” อิงฟ้าผลักเธอทั้งสามเข้ามาแล้วเธอก็ขอตัวกลับไปทำกิจกรรมต่อ “ไง !” ผมเลิกสนใจเพื่อนแล้วหันไปหาสามคนที่พากันยืนกอดกันตัวสั่นอยู่กลางห้อง “อะ เอ็ม” ทั้งสามคนเอ่ยชื่อผมพร้อมกัน เสียงสั่นตัวสั่นเลยนะกลัวละสิ ทีทำคนอื่นไม่เห็นกลัวเลย “โห น้องอิงฟ้านี่โหดใช้ได้” ไอ้ไทม์พูดขึ้น “ไม่โหดจะเอาเสือราชาอยู่เหรอวะ” ไอ้พาสต้าพยักหน้าไปทางไอ้ชารา “ยัยนั่นน่ะ นังปีศาจชัดๆ” ไอ้ราชาพูดถึงแฟนของมันพร้อมหัวเราะหึ ๆ “ปีศาจน้อยที่ทำให้เสือราชากลายเป็นแมวเหรอวะ” ไอ้ไทม์ว่าอย่างกวนตีน “เชี่ย” ไอ้ราชายกตีนใส่ไอ้ไทม์ และพวกมันต่างก็หยุดเถียงกัน เมื่อผมเอ่ยเสียงใหญ่เหมือนสิงโตดุร้ายถามเธอทั้งสามโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า “พวกเธอทำอะไร” “..” เงียบไม่มีคำตอบจากพวกเธอทั้งสามคน “ถามว่าพวกเธอทำอะไร ทำไมไม่พูด” ผมเก็บอารมณ์ขุ่นโกรธเอาไว้สุดๆ ทั้งที่ตอนนี้แทบจะกระโจนเข้าไปฉีกพวกเธอให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว “ตอบดิวะ” ไอ้ราชาตะโกนขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “..” ผมจ้องหน้าพวกเธอทั้งสาม ผมไม่สนว่าพวกเธอจะคิดว่าพวกผมหน้าตัวเมียรังแกผู้หญิง แต่พวกนี้มันรนหาที่เอง สมควรเจอมากกว่าที่พวกเธอทำกับไวโอลินด้วยซ้ำ “คะ คือ ระ เราขอโทษ” เพื่อนของโรสยกมือไหว้ขอโทษผม “หึ ! ฉันไม่ใช่คนที่พวกเธอต้องมาขอโทษ” ผมบอกไปเสียงเย็นเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆ ของไวโอลินที่มีแผล แล้วแม่ง! ผมอยากจะชกหน้าพวกเธอให้เละเหมือนหน้าน้องเหลือเกิน “จะให้เราไปขอโทษเด็กนั่นเหรอ ไม่มีทาง” โรสพูดพร้อมเชิดหน้าคอตั้ง สำหรับผมการกระทำแบบนี้มันเหมือนเป็นการท้าทายและยังคงไม่สำนึกผิด “หึ ! เธอน่าจะรู้จักฉันดีนะโรส ไม่สิพวกเธอน่าจะรู้ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ทำให้พวกเธอหายไปตอนนี้เลยก็ยังได้” ผมขู่พวกเธอไป แต่ไม่ได้หวังว่าจะให้พวกเธอไปขอโทษน้องหรอกเพราะว่าคนพวกนี้ไม่สมควรจะไปเจอน้องด้วยซ้ำ “มะ ไม่ได้นะ” โรสตะคอกใส่ผม ซึ่งเธอไม่ได้เกรงกลัวและมีความสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย “ทำไมจะไม่ได้” ผมจ้องหน้าเธอตาลุกวาว “เอ็มก็รู้ว่าพ่อโรสเป็นใคร” โรสเชิดหน้ายิ้มเยาะเมื่อเอ่ยถึงพ่อ “รู้เอาไว้นะโรส พ่อเธอไม่มีผลต่อฉันเลยสักนิด” ผมกระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงไอ้แก่กระจอกจอมขี้โกงคนนั้น “แล้วเอ็มจะเอายังไง” โรสถาม “เธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องคนของฉันโรส” ผมชี้หน้าพวกเธอทั้งสาม “แต่เอ็มก็รู้ว่าโรสชอบเอ็ม” “..” ผมไม่ตอบโต้แต่ยกมือห้าม เพราะไม่ต้องการฟังคำพูดที่เห็นแก่ตัว และผมก็งงมากกับตรรกะของผู้หญิงแบบนี้ เอาเหตุผลที่ว่าชอบผมไปตบคนอื่นได้ด้วยเหรอ มันใช่เหรอวะ “โรสชอบเอ็มจริงๆนะ” เธอบอกผมโดยไม่อายเลย หน้าด้านสุดๆ “แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ” ผมมองหน้าเธออย่างเย็นชา ผมกับโรสรู้จักกันตอนที่ไปประกวดดาวเดือนตอนปีหนึ่ง ซึ่งทุกคนก็เป็นเพื่อนที่ดีของผม แต่กับเธอ เธอเข้ามาทำดีกับผมตลอดนั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอคิดอะไร แต่ก็พยายามรักษาระยะห่าง เพราะพ่อของเธอกับพ่อของผมรู้จักกันด้วยจึงไม่อยากทำลายน้ำใจของเธอ แต่ผมก็ชัดเจนทุกอย่างนะว่าไม่ได้รักหรือชอบเธอในฐานะแฟน ผมย้ำเสมอว่าเราคือเพื่อนกัน “ทำไมเอ็มไม่มองเราบ้าง” เธอร้องไห้ “หึ !” ผมหัวเราะในลำคอ นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงสงสารไปแล้วแต่กับผม ไม่! เพราะเธอมันน่ารังเกียจที่มาแตะต้องคนที่ไม่ควรแตะ ภาพของน้องที่ร้องไห้และแผลบนร่างกายของน้องไม่ควรจะมีด้วยซ้ำ “อีเด็กนั่นมันมีดีอะไร เรามาก่อนด้วยซ้ำทำไม...เอ็ม มะ อึก !” โรสไม่ทันได้พูดจบประโยค คำว่าอีที่เธอเรียกไวโอลินนั่นมันทำให้สติผมขาดสะบั้น ผมตรงเข้าไปยืนใกล้เธอพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างคว้าคอระหงมากำไว้อย่างแรง “อะ เอ็ม ปล่อยโรส” เพื่อนของเธอก็พยายามเข้ามาช่วย “เงียบ ถ้าไม่อยากตาย !” ผมหันไปตวาดใส่พวกเธอ “อะ เอ็ม ปละ ปล่อย ระ โรส หายใจไม่ออก !” เสียงอึกอักหน้าตาแดงก่ำดวงตาเหลือกโพรงออกนอกเบ้า ทำให้ผมปลอยมือจากคอระหง “เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกจิกคนของฉันอย่างนั้น !” ผมบอกพร้อมเหวี่ยงเธอจนเธอเซล้มลงไปกองบนพื้น โรสถูกเพื่อนช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งเมื่อเธอยืนได้ด้วยตัวเองแล้วก็สะบัดเพื่อนออกแล้วเดินตรงมาหาผม พร้อมเชิดหน้าถามผมว่า “ทำไมเอ็มทำอย่างนี้ เรารักเอ็มนะ” “แต่ฉันไม่ได้รักเธอ !” ผมกัดฟันพูดใส่หน้าเธอเสียงดุดัน “อึก ทำไมเอ็มใจร้ายจัง” “แม่งเอ้ย นี่เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่า ฉันพูดขนาดนี้แล้วนะ” ตอนนี้ผมโคตรจะหงุดหงิดเลยที่ดูเหมือนเธอจะพูดไม่รู้เรื่อง “แม่งมึนว่ะ” ไอ้พาสต้าที่นั่งเล่นเกมส์อยู่เงยหน้าขึ้นมาพูด ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับมัน แม่งมึนจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ “ยิงทิ้งเลยมะ” ไอ้ไทม์ที่นั่งดูอยู่ก็พูดขึ้นบ้าง พร้อมกับหยิบปืนกระจอกปลอมๆ มาวางไว้บนโต๊ะ “หึ ๆ” ผมหัวเราะในลำคอ ไอ้ห่านี้ชอบเล่นบทขู่แต่ความจริงแล้วไอ้บ้านี่มันกลัวปืนจริงจะตายไป “อะ เอ็มอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” โรสหวาดกลัวมองไอ้ไทม์ ซึ่งไอ้บ้านั่นก็แกล้งเล็งปืนไปทางเธอ “แค่ไล่ออกก็พอ” ผมพูดเสียงแข็ง “เห้ย มึงเป็นใคร ใหญ่เหรอถึงเอาใครออกก็ได้” ไอ้พาสต้ามันพูดประชด เพราะความจริงผมก็ไม่มีสิทธิ์เอาใครออกได้หรอก ถึงจะเป็นลูกชายคนเดียวของท่านประธานของมหาลัยก็ตาม “แปลกๆ นะมึงน่ะ” ไอ้ไทม์ก็มองผมอย่างล้อเล่น “ปกติไม่ใจดีแบบนี้นี่นา” ไอ้ราชาเองก็เช่นกัน “หึ ! กูไม่ได้ใจดีแต่การฆ่ามันตายเร็วไป ให้ออกไปรับความจริงว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะหมดตัวเพราะครอบครัวถูกฟ้องล้มละลายมันสะใจกว่าเยอะ” ผมหันไปคุยกับเพื่อน “เอ็มพูดแบบนี้หมายความว่าไง” โรสถามและทำหน้าตาเลิ่กลั่ก หวาดหวั่นกลัวว่าเพื่อนสองคนที่ยืนฟังอยู่จะรู้ความจริงว่าในเวลานี้ครอบครัวของเธอไม่ได้รวยอย่างที่ทุกคนเข้าใจแล้ว…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more