วันต่อมาเวลา 15:50 น.
หมู่บ้านภูม่านหมอก
เมื่อขับรถเข้ามาในรั้วโรงเรียนก็เจอผู้หญิงที่รักนั่งรอที่โต๊ะไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนออกเดินทางเขาโทรบอกเธอว่าจะกลับมาหาวันนี้ แต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่จะต้องกลับไปในวันถัดมา คิดไว้ว่าจะมาคุยกับเธอที่นี่ เรื่องร้านตอนนี้ป้าทองอยู่ดูแล และวานให้ไอ้หินมาอยู่เป็นเพื่อนป้าทอง
“รอนานไหมครับ” พี่นิกลงจากรถมาพร้อมถุงของฝากเขาก็ส่งยิ้มให้เธอแม้ว่าจะยิ้มไม่ออกก็ต้องพยายามยิ้ม
“ไม่นานค่ะ ไหนได้อะไรมาฝากบ้าง”
“เค้กร้านเมียไอ้เฟย ร้านนี้อร่อยนะ” เจี๋ยคงจำไม่ได้ว่าเจี๋ยเคยไปซื้อบ่อย ซื้อจนสไปรท์จำได้ว่าชอบกินเค้กส้ม วันนี้เขาก็เลยหิ้วเค้กส้มหนึ่งปอนด์มาฝากเธอและนำคุกกี้ที่ซื้อจากร้านสไปรท์มาแจกเด็กนักเรียนด้วย
“ขอบคุณค่ะ พี่นิกขับรถทางไกลติด ๆ กันเหนื่อยไหมคะ”
“เห็นหน้าเจี๋ยพี่ก็หายเหนื่อยแล้ว ได้กอดได้หอมนี่พี่วิ่งลงเขาแล้ววิ่งขึ้นได้เลยนะ”
“หืม จริงหรือเปล่า
