เขาสั่งและหล่อนก็จำต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขยับเข้าใกล้เขา แต่สายตาของเดชบอกว่ายังไม่พอ หล่อนจึงต้องขยับเข้าไปใกล้อีก ใกล้อีก จน... ถ้าใกล้ก็นี้ก็แทบจะหายใจรดกันอยู่แล้ว
“พอ”
หล่อนผ่อนลมหายใจออกเบาๆ ก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อเสียงทุ้มของเดชสั่งต่อ
“ปลดผ้านุ่งออกสิ จะได้เริ่ม”
ท่าทางชะงักของชมจันทร์ ส่งผลต่อใจเดชเช่นกัน เขาต้องอดทนอดกลั้นให้มากกว่านี้ ทั้งที่แทบจะทนไม่ไหวก็ตาม เพราะต้องไม่ลืมว่าชมจันทร์มาทำอะไรที่นี่ หากหล่อนไม่เรียกหา... หรือหล่อนไม่อนุญาต ไม่ร่ำร้อง เขาจะไม่มีสิทธิ์ทำอะไรหล่อนเลย ต้องให้หล่อนเป็นฝ่ายเริ่มต้น
และเมื่อชมจันทร์เคลื่อนฝ่ามือมาที่ปมผ้านุ่ง พลางช้อนสายตามองเขา เดชไม่อยากคิดเลยว่าเขายังหายใจอยู่หรือเปล่า เพราะหล่อนกำลังจะ...
“ทุกสิ่งระหว่างเราจะเป็นความลับใช่มั้ยเดช”
คำถามของหล่อนกับสา
